MAID [Κριτική Σειράς]

 

MAID, mini σειρά 10 επεισοδίων στο Netflix με την Μάργκαρετ Κουάλεϊ κόρη της Άντι ΜακΝτάουελ! Μαμά και κόρη υποδύονται τη μαμά και κόρη και στη σειρά με πρωταγωνίστρια τη κόρη που είναι εκπληκτική! Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της! Πέρα από το γεγονός ότι είναι πανέμορφη, το ότι παίζει τόσο φυσικά και βγάζει όλα τα συναισθήματά της με τα μάτια της, με τη καταπληκτική μπάσα φωνή της αλλά και με τη γλώσσα του σώματος της που τόσο περίτεχνα χρησιμοποιεί είναι αξιοθαύμαστο και μας αυξάνει τις προσδοκίες για το τι μας επιφυλάσσει στο μέλλον! 

Η σειρά είναι τόσο καλά σκηνοθετημένη με ένα πολύ καλό, ρεαλιστικό σενάριο που παρουσιάζει τον αγώνα μιας νεαρής απένταρης μαμάς να "δραπετεύει" μαζί με το τρίχρονο κοριτσάκι της από μια κακοποιητική σχέση, τον αγώνα επιβίωσης της, χωρίς μελόδραμα, χωρίς υπερβολές αλλά και χωρίς να εκβιάζει σε κανένα σημείο το συναίσθημα αφού δεν κολλάει στις λεπτομέρειες παρά μόνο στην ουσία! Και ποια είναι η ουσία;

Μια γυναίκα σε μια κακοποιητική σχέση δεν πρέπει να σταματά να παλεύει για την "απελευθέρωση" της, όσα εμπόδια κι αν σταθούν μπροστά της, όσες φορές κι αν πέσει στο πηγάδι της απελπισίας (εξαιρετικό το προτελευταίο επεισόδιο, με ευφυέστατη σκηνοθεσία) κάθε φορά πρέπει να σηκώνεται όρθια ως γυναίκα, ως μάνα για τον αυτοσεβασμό της, την αξιοπρέπεια της αλλά και για το καλό του παιδιού της! Η νέα γενιά παρουσιάζεται πιο ώριμη σε αυτά τα θέματα και βάζει τα γυαλιά στις παλιότερες γενιές που παλινδρομούν συνεχώς μπρος- πίσω με αποτέλεσμα να μένουν στάσιμες και εγκλωβισμένες σε φαύλο κύκλο!  Η Άντι ΜακΝταουελ μας συστήνει την κόρη της στη σκηνή και εμείς τη χειροκροτούμε και τη καλωσορίζουμε!

The harder they fall [Κριτική ταινίας]

Τhe harder they fall, ταινία στο Netflix. Ενώ θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό σύγχρονο γουέστερν διαθέτοντας όλα τα υλικά -όπως πολύ καλούς ηθοποιούς (βλέπε Ίντρις Έλμπα), καταπληκτικά σκηνικά (βλέπε την πόλη των λευκών), πανέμορφα κοστούμια, ωραία μουσική, με σκηνές μάχης σαν να είναι χορογραφημένες «αγγίζοντας» το μιούζικαλ, αξιοπρόσεκτοι «γραφικοί»χαρακτήρες- παρ’ όλα αυτά δεν τα κατέφερε... Το σενάριο και η μεγάλη της διάρκεια «σκότωσαν» την αξία της...

CODA vs BELIER [Κριτική ταινιών]

VS

CODA vs Belier

La familie Belier: Γαλλική ταινία 2014

CODA: Aμερικάνικη ταινία 2021 remake της γαλλικής La familie Βelier

Το θέμα τους είναι ένα έφηβο κορίτσι που θέλει να ακολουθήσει το όνειρο της, να ασχοληθεί με τη μουσική και συγκεκριμένα με το τραγούδι αλλά η οικογένεια της την έχει απόλυτα ανάγκη γιατί είναι το μόνο ακούον άτομο στην οικογένεια που μπορεί να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους άλλους, είναι η φωνή τους! 

Κατά τη γνώμη μου δεν συγκρίνεται η μία με την άλλη! Μακράν καλύτερη η γαλλική σε όλα τα επίπεδα σε σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες! Ακόμα και το τραγούδι στο τέλος είναι ανώτερο σε σχέση με το αμερικάνικο! Το τραγούδι αλλά και πως το ερμηνεύει η Γαλλίδα ηθοποιός Λουάν Εμερά οδηγεί αβίαστα στη κορύφωση της ταινίας και ωθεί το θέμα της ταινίας ακόμα πιο πέρα: στον απογαλακτισμό των εφήβων και στο άνοιγμα των φτερών τους μακριά από τα δεσμά της οικογένειας! Κάτι που δεν συμβαίνει στο CODA στο ίδιο βαθμό! 

Ποια ταινία πιστεύετε ότι κέρδισε τα περισσότερα βραβεία σε φεστιβάλ;

Κι όμως το CODA κέρδισε όλα  τα μεγάλα βραβεία στο φεστιβάλ Sundance: Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για Αμερικανικό Δράμα, το Βραβείο Κοινού, Βραβείο Σκηνοθεσίας για την Σιάν Χέντερ, αλλά και ένα ειδικό βραβείο της επιτροπής για το καστ! Από την άλλη η ταινία La Famille Belier κέρδισε ένα βραβείο στο Γαλλικό φεστιβάλ Σεζάν: Βραβείο για τη πιο υποσχόμενη ηθοποιό! Πως εξηγείται αυτό;

- Είναι πιο απαιτητικό το ευρωπαϊκό κοινό;

- Είναι πιο ευαισθητοποιημένο το αμερικανικό κοινό σε άτομα με ιδιαιτερότητες; (Στο καστ συμπεριέλαβαν πραγματικούς κωφάλαλους για αυτό προφανώς και το ειδικό βραβείο)

- Μήπως οι αμερικάνοι δεν είδαν το γαλλικό οπότε δεν έχασε στη σύγκριση το δικό τους;

- Μήπως η προώθηση (promotion) των αμερικάνικων ταινιών ακόμα και των ανεξάρτητων παραγωγών είναι σαφώς ανώτερη των ευρωπαϊκών παραγωγών;

Δεν ξέρω τι ισχύει από όλα αυτά αλλά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά  είναι ότι υπάρχουν πάμπολλα διαμαντάκια στον ευρωπαϊκό αλλά και ασιατικό κινηματογράφο που δεν τα παίρνουμε είδηση ενώ συνεχώς «βομβαρδιζόμαστε» με αμερικάνικες φόρμες ταινιών! Όχι ότι δεν περνάμε καλά με αυτές ... αλλά ...!