Ο δάσκαλός μου το χταπόδι, [Σχολιασμός ντοκιμαντέρ]

Ο δάσκαλός μου, το χταπόδι, ντοκιμαντέρ στο Netflix βραβευμένο με Όσκαρ. 
Δεν περίμενα  ποτέ ότι θα έβλεπα ντοκιμαντέρ σαν να βλέπω ταινία, δεν περίμενα ότι θα το σκεφτόμουν μέρες μετά και θα αναρωτιόμουν πόσο δυνατή μπορεί να είναι η ιστορία ενός ανθρώπου με ένα χταπόδι. Παρακολουθούμε τη σχέση αυτή αλλά και γενικότερα την ζωή ενός χταποδιού που ξεπερνά όλες τις δυσκολίες του βυθού μέσα από τη κάμερα ενός κινηματογραφιστή, του Craig Foster, που βουτάει κάθε μέρα για να συναντήσει το δικό του χταπόδι. Σαν ένας μεγάλος πρίγκιπας που εξημερώνει και γίνεται φίλος με ένα χταπόδι αντί μια αλεπού! Το αξιοθαύμαστο είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έμαθε τόσο πολλά από το χταπόδι που τον βοήθησαν να καλυτερέψει τη ζωή του και κυρίως τη σχέση με την οικογένειά του και να δώσει τα καλύτερα μαθήματα ζωής στο παιδί του. Η κινηματογράφηση του μας χαρίζει υπέροχες εικόνες βυθού, μας γεμίζει συναισθήματα και μας θυμίζει πόσο ευεργετικά δρα η φύση μέσα μας γιατί δεν είμαστε επισκέπτες της αλλά μέρος της. Είμαστε κομμάτι της που όσο ζούμε αποκολλημένοι από αυτήν τόσο θα δυστυχούμε. 

Όταν λοιπόν βλέπεις έναν άνθρωπο να αλληλεπιδρά με ένα χταπόδι και να εκφράζεται με τόση αγάπη και ανησυχία για ένα ζώο που δεν είναι κατοικίδιο, δεν μπορεί παρά να πάρεις και εσύ ως θεατής μαθήματα ζωής και να συνειδητοποιείς ότι αυτό που παρακολουθείς ανεβάζει το επίπεδό σου ύπαρξης και συναισθηματικής νόησης. Μαθαίνεις, μάλλον εμπεδώνεις το μάθημα ζωής, σύμφωνα με τη μοναδική αυτή εμπειρία του Foster, όχι μόνο να σέβεσαι τη φύση και πόσο εύθραυστη είναι η ζωή κάθε ύπαρξης ανθρώπινης και μη, πάνω στον πλανήτη μας αλλά και την ευγένεια που πρέπει σαν είδος να την εξασκήσουμε πιο πολύ… Όλα αυτά παρακολουθώντας τη ζωή ενός χταποδιού 365 μέρες του χρόνου. Απίστευτο!

Υπέροχες μέρες [Σχολιασμός ταινίας]

Υπέροχες μέρες του Βιμ Βεντερς. Μια υπέροχα «βαρετή» ταινία που δίνει αξία στη ρουτίνα της καθημερινότητας θυμίζοντας μας πόσο ευλογημένη είναι αυτή όταν επαναλαμβάνεται σχεδόν με ιεροτελεστία χωρίς να μας αποσπά από το κέντρο της ύπαρξης μας, τα βαθιά θέλω και τις πνευματικές μας ανάγκες. Παρακολουθούμε λοιπόν την καθημερινότητα του κυρίου Χιραγιάμα στο Τόκυο από το πρωί που ξυπνάει μέχρι το βράδυ όλες τις μέρες της εβδομάδας. Βλέπουμε να ξυπνάει να περιποιείται τον εαυτό του σαν να ετοιμάζεται να πάει σε μια σπουδαία δουλειά αλλά αντί αυτού να φοράει μια φόρμα εργασίας για να πάει να καθαρίσει δημόσιες τουαλέτες. Εργάζεται με επαγγελματικό ζήλο, ευσυνείδητα, κάνοντας έτσι το χρέος του προς τη κοινωνία για να ασχοληθεί μετά ή στο διάλειμμά του με το χρέος προς τον εαυτό του, να φωτογραφίσει δέντρα, να χαζέψει τις σκιές τους, να περιποιηθεί τα φυτά του, να απολαύσει τα βιβλία του να ακούσει τη μουσική του. Διάγει μια πλήρης ζωή και μάλιστα «αναλογική», τίποτα ψηφιακό δεν έχει μπει στη ζωή του. Επίσης μαθαίνουμε από τα «συμφραζόμενα» (γιατί αυτός δεν μιλάει σχεδόν καθόλου) ότι πρόκειται για έναν καλλιεργημένο και μορφωμένο άνθρωπο που πιθανώς να ταξίδεψε στη Δύση, φαίνεται να είναι απόκληρος μιας πλούσιας οικογένειας, είναι ευγενικός, χαμογελαστός, ηθικός αξιοπρεπής, δοτικός έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός πνευματικά ανώτερου ανθρώπου που γνωρίζει την ουσία και το νόημα των πραγμάτων. 

Ο Βέντερς, σε αυτή τη ταινία του, έρχεται ακόμα πιο κοντά στον άνθρωπο φτάνοντας σε βαθύτερα επίπεδα ύπαρξης. Και το κάνει βάζοντας τον ήρωα του να κάνει τη πιο σιχαμερή δουλειά ξανά και ξανά παρουσιάζοντας μια τόσο απλή καθημερινότητα με επαναλαμβανόμενες στιγμές ζωής που δεν έχουν τίποτα το ενδιαφέρον τόσο ώστε να αναρωτιέσαι μα τώρα τι ταινία είναι αυτή που βλέπω μιας και έχουμε συνηθίσει να έρχονται όλα με φόρα πάνω στο πανί του σινεμά. Όχι όμως σε αυτή τη ταινία γιατί αυτή «δουλεύει υπογείως», έχει μια απίστευτη κρυφή δύναμη που μόνο όταν τελειώσει η ταινία και τη σκέφτεσαι, αντιλαμβάνεσαι πόσο έχει «σκάψει» μέσα σου και πόσο χαίρεσαι που γνώρισες τον κύριο Χιραγιαμα και την απλή ζωή του. Μαγική ταινία.

May December [Σχολιασμός ταινίας]

May December, ταινία του Τοντ Χέινς με Τζούλιαν Μουρ και Νάταλι Πόρτμαν. Η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου. Η Τζούλιαν Μουρ υποδύεται την Γκρέισι που στα 32 της ερωτεύτηκε το 13χρονο Τζο, μπήκε στη φυλακή για αποπλάνηση ανηλίκου, γέννησε το παιδί του και στη συνέχεια έκανε μαζί του  οικογένεια και αλλά δυο παιδιά. Έρχεται η Νάταλι Πόρτμαν, 20 περίπου χρόνια μετά, ως ηθοποιός που θέλει να την υποδυθεί και μπαίνει στη ζωή της για να μάθει λεπτομέρειες και να καταλάβει τη ψυχοσύνθεση της. Ενώ όλα τα στοιχεία φαίνονται ενδιαφέροντα από τις πρωταγωνίστριες, το σενάριο μέχρι και τη μουσική που προετοίμαζε για κάτι που δεν ήρθε ποτέ τελικά η ταινία δεν κατάφερε να φτάσει κάπου, σαν να έχασε τον προσανατολισμό της επενδύοντας μόνο στις εξαιρετικές πρωταγωνίστριες, χωρίς να καταλάβουμε τελικά ποιος ήταν ο σκοπός του σκηνοθέτη. Σαν να θαμπώθηκε από τις λαμπερές του πρωταγωνίστριες και να έμεινε μόνο στα κοντινά πλάνα τους και στις κοινές σκηνές αυτών χωρίς να πάει πιο βαθιά στους χαρακτήρες τους. Αντιθέτως έστω και παραπλεύρως  στον χαρακτήρα του Τζο φάνηκε ότι του «κλάπηκε» η εφηβική ζωή και ζούσε σαν  ενήλικας χωρίς να γίνει ποτέ ουσιαστικά ενήλικας. Εν τέλει, ο Μάιος δεν συνάντησε ποτέ τον Δεκέμβριο σε αυτή τη ταινία ούτε μέσω καθρεφτών.