Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες [Κριτική θεάτρου]

Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες, του Leonard Gershe: Μια θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ και με ηθοποιούς τους Αναστάση Ροϊλό, Ερριέτα Μανούρη, Πέμη Ζούνη και Κωνσταντίνο Ελματζιόγλου. Πρόκειται για μια ρομαντική, τρυφερή, με πνεύμα και χιούμορ ιστορία ενός τυφλού μουσικού που ερωτεύεται και διαπραγματεύεται την ελευθερία και την ευτυχία του με τους ανθρώπους γύρω του. Στον ρόλο του τυφλού ο Αναστάσης Ροϊλός, ο οποίος μετακομίζει στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 60 για να ζήσει μόνος του και να ανοίξει τα φτερά του μακριά από την υπερπροστατευτική μητέρα του που υποδύεται η Πέμυ Ζούνη. Εκεί, στο διπλανό διαμέρισμα, γνωρίζει ένα κορίτσι (Ερριέτα Μανούρη) μια πρώην χίπισσα που θέλει να γίνει ηθοποιός και ονειρεύεται την επιτυχία και την καταξίωση. Είναι δυο νέοι λοιπόν που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους και σαν πεταλούδες να πετάξουν προς την αυτοπραγμάτωση και κατά συνέπεια την ευτυχία! Το κορίτσι βλέπει τα πράγματα επιφανειακά και τυχοδιωκτικά λόγω της συναισθηματικής της αναπηρίας. Το αγόρι βλέπει τα πράγματα με τα μάτια της ψυχής και του νου του λόγω της σωματικής αναπηρίας του με αποτέλεσμα να έχει περισσότερη ενσυναίσθηση σε σχέση με το κορίτσι. Και μια μάνα στη μέση ως η φωνή της λογικής αλλά και με όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της παλιάς γενιάς που προσπαθεί να φρενάρει την ξέφρενη ορμή της νέας γενιάς εκείνης της εποχής αλλά και διαχρονικά θα λέγαμε! 

Έλλάς, ηρώων χώρα [Κριτική θεάτρου]

"Ελλάς, ηρώων χώρα": Μια παράσταση της πειραματικής σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με σύνθεση κειμένων του Γεωργίου Σουρή ενός ευφυέστατου χρονικογράφου που χρησιμοποιούσε τον έμμετρο λόγο για να γράψει σατιρική ποίηση σχολιάζοντας με καυστικό τρόπο την πολιτική ζωή και τα κοινωνικά δρώμενα της εποχής του. Η παράσταση στηρίζεται κυρίως σε δύο μονόπρακτα του Σουρή την “Η περιφέρεια” και "Δεν έχει τα προσόντα" και  προσγειώνεται στην ταράτσα του Τσιμεντένιου κτιρίου  (δωρεάς Παπαστράτου) στο Αγρίνιο σαν  πολιτιστικό "μάννα εξ ουρανού". Το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου μας κάνει την τιμή να φέρει στην πόλη μας έναν σύγχρονο Αριστοφάνη όπως χαρακτηρίστηκε κατά την εποχή του, ο Γεώργιος Σουρής, μέσω αυτής της εξαιρετικής παράστασης σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνάκου και με ηθοποιούς που ερμηνεύουν "αριστοφανικά" αποδίδοντας φυσικά και αβίαστα τον έμμετρο λόγο. Ο λόγος ρέει σαν ποτάμι και με ένα θέμα που κινείται από την εποχή του Σουρή (επί του Βενιζέλου με το "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν") και φτάνει μέχρι τη δική μας καθιστώντας το άκρως επίκαιρο. Ξεκινάει η παράσταση λοιπόν με ένα κινούμενο σκηνικό (σε μπλε και λευκό) σαν να έρχεται από τότε, φτάνει σε εμάς και στο τέλος φεύγει ξανά για το μέλλον, σαν να κουβαλάμε εμείς οι Έλληνες τη νοοτροπία μας από εποχή σε εποχή χωρίς να αλλάζουμε ιδιαίτερα όπως τόσο εύστοχα παρουσιάζεται στο πιο γνωστό κομμάτι της ποιητικής ανθολογίας του Σουρή "Δυστυχία σου Ελλάς". Υπάρχει συνεχώς κίνηση στη σκηνή γιατί έτσι επιβάλλεται από τον χειμαρώδη λόγο, ακόμα και τα κοστούμια κάποιων ηθοποιών που αλλάζονται επί σκηνής "μιλάνε" κι αυτά: όπως της γυναίκας του κομματάρχη Απλοχέρη που από ένα απλό φόρεμα άβουλης γυναίκας βγαίνει μια ολόσωμη φόρμα μιας δυναμικής γυναίκας που κάνει την επανάσταση της και από το φόρεμα της μοδίστρας βγαίνει ένα φόρεμα μπλε με άσπρη ζώνη και πέπλο σαν τη μικρή μας Ελλάδα που προσπαθεί να αναβαθμιστεί αλλά με λάθος δρόμο, τον εύκολο, χωρίς προσόντα! Όλα τα στοιχεία της παράστασης προσεγμένα και εύγλωττα αντικατοπτρίζουν τη "Δυστυχία σου Ελλάς" αλλά και την ευτυχία ημών να συνειδητοποιούμε και να εκτιμούμε το εξής (παραφράζοντας τον ποιητή): Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι ποιητές βγάζεις τώρα;

El Embarcadero [Κριτική σειράς]

El embarcadero (The pier): σειρά στο Ertflix, 16 επεισοδίων από τους δημιουργούς του "La casa de papel" και με πρωταγωνιστή τον Αλβάρο Μόρτε. Ο γνωστός μας profesor σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, εξίσου πολύ καλός, υποδύεται τον Όσκαρ έναν χρηματιστή που ταξιδεύει συνεχώς δίνοντας του τη δυνατότητα να ζει παράλληλα δυο ζωές, μία με τη γυναίκα του στη Βαλένθια και μία με την ερωμένη του στην Αλμπουφέρα! Τώρα πως γίνεται αυτό, να είναι εξίσου ερωτευμένος με δυο γυναίκες, να ζει για οκτώ χρόνια διπλή ζωή, να το αντέχει προσπαθώντας να είναι ευτυχισμένος και να ψάχνει την αλήθεια μέσα στο ψέμα; Αυτό προσπαθεί να εξηγήσει η σειρά και να δώσει απαντήσεις στοχεύοντας όμως περισσότερο στις αισθήσεις του θεατή παρά στο πνεύμα! Με την καταπληκτική φωτογραφία, το πολύ καλό μοντάζ και την έξυπνη και θελκτική σκηνοθεσία, ο Αλεξ Πίνα και οι συνεργάτες του κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή αν και σε πολλά σημεία καταλαβαίνει κανείς ότι η σειρά πλατιάζει και ο χρόνος γεμίζει με αισθησιακές σκηνές που έχουν ως αυτοσκοπό το οφθαλμόλουτρο και όχι την εμβάθυνση στους χαρακτήρες και στα αίτια των συμπεριφορών και των επιλογών τους! Είναι μια σειρά με ένα πανέμορφο περιτύλιγμα που όταν το ξετυλίγεις βρίσκεις ένα κομμάτι τούρτας, το γεύεσαι κι αυτό, και μετά τέλος, μέχρι εκεί!

Η μητέρα του σκύλου [Κριτική βιβλίου]

«Η μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσις. Ένα μυθιστόρημα με θεατρικές γεμάτες λυρισμό εικόνες γεννημένες από έναν λογοτεχνικό λόγο που ρέει σαν καθάριο, κρυστάλλινο νερό! Ο Μάτεσις εμβαθύνει στους χαρακτήρες του με έναν μαγευτικό και ευφυή τρόπο χωρίς να «βαραίνει» τον λόγο του, τουναντίον, τους παρουσιάζει με μια «αβάσταχτη ελαφρότητα» μέσω της αφήγησης του βασικού του χαρακτήρα της Ραραούς! Το τέχνασμα που χρησιμοποιεί είναι  να βάζει τη Ραραού ένα μικρό κοριτσάκι να περιγράφει γεγονότα της δική της ζωή, της οικογένειας της και των γειτόνων της σε μια επαρχιακή πόλη στα χρόνια του πολέμου του 40 όπως τα βλέπει η αλαφροΐσκιωτη ματιά της αλλά και μετέπειτα καθώς μεγαλώνει και μετακομίζει στην Αθήνα μαζί με τη μητέρα της συνεχίζει να περιγράφει φαντασιακά τη ζωή της μέσα από το «φτωχό» της πνεύμα! Οπότε έτσι ο συγγραφέας δεν επικρίνει τους χαρακτήρες του, δεν κατηγορεί, τοποθετεί όμως στα θεμέλια του κόσμου που τους περιβάλλει τους δικούς του δυναμίτες όπως: σαρκασμό, ειρωνεία και μπόλικο δηκτικό χιούμορ!