Εξαρτάται, [Σχολιασμός θεάτρου]

 

Μια υπέροχα δυνατή και βαθιά συναισθηματική παράσταση το Εξαρτάται,  της Μαρίας Μαυρικάκη στη θεατρική σκηνή Αντώνιου σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντώνιου με ηθοποιούς Αντωνίου, Ασίκη, Βαμβακίδη και Κονίδου. Σε ένα ωραίο θέατρο, μικρό και «ζεστό» είδαμε να στέκονται μπροστά μας τέσσερις άνθρωποι  και να απευθύνονται σπαραξικάρδια στον Άκη τον αγαπημένο τους φίλο, αδερφό, σύντροφο που χάθηκε στον κόσμο των ναρκωτικών! Χωρίς κανένα σκηνοθετικό τέχνασμα, πολύ απλά, οι ηθοποιοί να κάθονται στα σκαλοπάτια στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης σε ένα άγριας ομορφιάς όμως, σκηνικό και να αποδίδουν τόσο ρεαλιστικά το δράμα τους, χωρίς καν να συνδιαλέγονται μεταξύ τους, και να μας περνούν το συναίσθημά τους, την απόγνωσή τους, την αγάπη τους για τον Άκη, αλλά και το αδυσώπητο ερώτημά τους, μα γιατί; Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους αλλά με τον Τάκη Βαμβακίδη να δίνει άλλη νότα μιας και τον βοηθάει ο ρόλος να πάει ακόμα πιο πέρα τον θρήνο του αλλά και τη τραγικότητα της εγκλωβισμένης ύπαρξης του φίλου του.  Όταν έχεις αυτούς τους ηθοποιούς, αυτό το αυτοβιογραφικό δυνατό κείμενο σε ένα τέτοιο μικρό θέατρο που προσδίδει αμεσότητα και συνύπαρξη ηθοποιού- θεατή τότε παρακολουθείς τέχνη και ταυτόχρονα τη ζωή την ίδια στη τραγική της έκφανση!   

Περίπτωση συνείδησης [Σχολιασμός ταινίας]

Περίπτωση συνείδησης, ιρανική δραματική ταινία του Βαχίντ Τζαλιλβάντ.
Ένας ιατροδικαστής εμπλέκεται σε τροχαίο ατύχημα με μια οικογένεια και ενώ αρχικά δεν φαίνεται κάτι το σοβαρό και όλοι γυρίζουν στα σπίτια τους, τελικά καταλήγει σε τραγωδία. Παρακολουθούμε λοιπόν πως η φτώχεια αυτής της κοινωνίας οδηγεί έναν πατέρα σε απελπισμένες κινήσεις για να θρέψει την οικογένεια του αλλά και πως μια στιγμή δειλίας ή αδυναμίας ενός ανθρώπου μπορεί να προκαλέσει ολέθριες συνέπειες στη ζωή ενός άλλου. Εξαιρετική ερμηνεία του γιατρού με εσωτερική δύναμη  ενώ ο πατέρας ερμηνεύει συγκλονιστικά εξωτερικεύοντας σπαραχτικά την οδύνη του. Είναι λοιπόν μια βαθιά ανθρώπινη ταινία με δυνατό θέμα που προβληματίζει χωρίς να δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις αφού οι περισσότερες προθέσεις-πράξεις των ανθρώπων κινούνται σε γκρίζα ζώνη. Το άσπρο-μαύρο, το καλό-κακό συγχωνεύονται και οι άνθρωποι γίνονται έρμαια των αδυναμιών τους. Έρχεται όμως η συνείδηση στους ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να την καταπνίξουν, για να φωτίσει και να διαλύσει το γκρίζο μήπως και διορθώσει λάθη ακόμα κι όταν είναι αργά. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Όλα αυτά είναι τόσο ωραία δοσμένα σε αυτή τη ταινία, ισορροπημένα, χωρίς διδακτισμό ή μελοδραματισμό, χωρίς γενικά τυμπανοκρουσίες(κυριολεκτικά, χωρίς καν μουσική) που αναρωτιέσαι πόσο απλά αλλά ουσιαστικά μπορεί να μιλήσει ο κινηματογράφος για τόσο μεγάλα θέματα ανθρώπινης τραγικότητας.