Τα πνεύματα του Ινισέριν [Κριτική ταινίας]

 

Τα πνεύματα του Ινισέριν, ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα με τους Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίζον. Το απολαυστικό «ζευγάρι» της ταινίας «Αποστολή στην Μπριζ» πρωταγωνιστεί και στα «Πνεύματα» και είναι σαν να τους παρακολουθούμε γερασμένους πια να έχουν αποσυρθεί στο απομονωμένο χωριό τους και να ζουν ως παλιόφιλοι με ένα ιδιαίτερο αλλά και χολερικό δέσιμο μεταξύ τους. Μέχρι που ο ένας από τους δύο αποφασίζει να ξεκόψει απότομα, χωρίς λόγο, από τον άλλον και είναι τόσο αποφασισμένος που κόβει κυριολεκτικά και μεταφορικά ότι τον συνδέει με τη βαρεμάρα και το ανικανοποίητο της ύπαρξης του! Εξαιρετικές ερμηνείες, πανέμορφη φωτογραφία και ατμόσφαιρα που ταιριάζει απόλυτα με την υπαρξιακή «μουντίλα» των χαρακτήρων. Αλλά μέχρι εκεί... Δυστυχώς δεν εντόπισα τα πολυεπίπεδα της ταινίας κατά τη θέασή της και όταν εκ των υστέρων διάβασα για τις αλληγορίες και τους συμβολισμούς της με τον εμφύλιο πόλεμο της Ιρλανδίας κάπως τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Αλλά και πάλι τίθεται το ερώτημα: προκειμένου να φανεί ο παραλογισμός, η φρίκη και η τραγωδία ενός εμφυλίου πολέμου πρέπει να θυσιαστεί, σεναριακά, ο ιερός θεσμός της φιλίας και δη της αντρικής φιλίας, να ακυρώνεται έτσι μια βαθιά διαπροσωπική σχέση, να υποτιμάται η καλοσύνη και να προβάλλεται η αναίτια απόρριψη συντροφικότητας και η επακόλουθη εκδίκηση εκατέρωθεν; Κάπου χάθηκα..

Το τρίγωνο της θλίψης [Κριτική ταινίας]

Το τρίγωνο της θλίψης, καταπληκτική ταινία του Σουηδού Ρούμπεν Έστλουντ, βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα όπως και η προηγούμενη του ταινία «Το Τετράγωνο». «Το Τρίγωνο» κατακεραυνώνει τον πλούτο που δημιουργεί κενόδοξους ανθρώπους και την εξωτερική ομορφιά που δημιουργεί επιφανειακούς και ματαιόδοξους ανθρώπους! Όλοι οι διάλογοι είναι υπέροχοι στο να προβάλλουν τη κενότητα και τη ρηχότητα των πλουσίων αλλά και τη μετάλλαξη των φτωχών όταν τους δίνεται η δυνατότητα να έχουν το πάνω χέρι! Η ταινία έχει άρωμα Ελλάδας μιας και ένα μεγάλο κομμάτι της είναι γυρισμένο στο Κατάκολο Ηλίας και στη Χιλιαδού Ευβοίας! Ο σκηνοθέτης στήνει σκηνές απαράμιλλης ομορφιάς και σιχασιάς ταυτόχρονα περνώντας εύγλωττα τα μηνύματά του, «χτυπώντας» ακόμα και την υψηλή γαστρονομία η οποία ακυρώνετσι πλήρως κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. «Το τρίγωνο» έχει μεγαλύτερη συνοχή από «Το τετράγωνο», κατά τη γνώμη μου, είναι πιο συμπαγής η δομή της ταινίας και ξεκάθαρο το δριμύ κατηγορώ της μέσω της μορφής της καυστικής σάτιρας-κωμωδίας. Πέτυχε τον στόχο της και πήγε ακόμα πιο πέρα γιατί δεν χαρίζεται σε κανέναν ούτε στους πλούσιους αλλά ούτε και στους φτωχούς, ούτε στους όμορφους αλλά ούτε και στους άσχημους! Η πλήρης αποδόμηση της εικόνας σε όλα τα επίπεδα! Μόνο η φυσική ομορφιά της Ελλάδας στέκεται αλώβητη...

Οι άνθρωποι στα δέντρα [Κριτική βιβλίου]

Οι άνθρωποι στα δέντρα, της Hanya Yanagihara. Πολύ καλό βιβλίο, με διεισδυτικό λόγο ουσιαστικό και βαθύ στη ψυχογράφηση χαρακτήρων αλλά και στις περιγραφές άγριων τοπίων, ανθρώπων-ζώων. Παρακολουθούμε τη ζωή ενός γιατρού - ερευνητή που βραβεύτηκε με Νόμπελ ιατρικής γιατί ανακάλυψε μια φυλή σε απομονωμένο νησί που κάποιοι από αυτούς ζούσαν για αιώνες λόγω της κατανάλωσης μιας σπάνιας χελώνας εξηγώντας έτσι το σύνδρομο της Σελήνης: Μια πάθηση που δεν γερνούν τα κύτταρα αλλά εκφυλίζεται ο νους με την πάροδο του χρόνου. Και ενώ η συγγραφέας μας γνωστοποιεί εξαρχής ότι ο γιατρός αυτός έχει κατηγορηθεί για σεξουαλική κακοποίηση ενός από τα 43 (!) παιδιά που υιοθέτησε από τους ανθρώπους αυτού του νησιού, μας συστήνει ένα λαμπρό μυαλό, έναν επιστήμονα, έναν σπουδαίο άνθρωπο που μας προκαλεί θαυμασμό και ενδιαφέρον για την πορεία της ζωής του και καταφέρνει σε όλη τη διαδρομή αυτής της καθηλωτικής ιστορίας να ξεχνάμε και να μην πιστεύουμε τον λόγο γιατί έχει κατηγορηθεί και φυλακιστεί για δυο χρόνια! Με έξυπνο τέχνασμα στο τέλος, μαθαίνουμε την αλήθεια αφήνοντας μας μόνους χωρίς καμμία βοήθεια (σαν να μας σπρώχνει στο κενό) και κατά συνέπεια ελεύθερους να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε αυτόν τον άνθρωπο! Σπουδαία εξιστόρηση γεγονότων, ζωντανές περιγραφές της ζούγκλας και της ζωής σε αυτήν, κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή, τα αναπόφευκτα και οι ανθρώπινες ατέλειες, όλα τα στοιχεία αυτά συνθέτουν ένα εξαιρετικό βιβλίο που ανεβάζει τους ανθρώπους στα δέντρα αντί να τους αφήνει βολεμένους κάτω και μέσα στον υποτιθέμενο και επίπλαστο πολιτισμό τους!

Τα πάντα όλα [Κριτική ταινίας]

Everthing, everywhere all at once, (Τα πάντα όλα) ταινία των Ντάνιελ  Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ και οι δύο μαζί αυτοαποκαλούνται Ντάνιελς. Μια εντελώς παλαβή ταινία προτεινόμενη για 11 όσκαρ  από τα οποία κατά τη γνώμη μου μόνο ένα είναι σίγουρο ότι πρέπει να της δοθεί: αυτό του μοντάζ! Πρόκειται για την Έβελιν (πολύ καλή η Μισέλ Γιο) εργαζόμενη, μητέρα, σύζυγος που προσπαθεί απελπισμένα να τα βγάλει πέρα σε όλους τους ρόλους της και επιστρατεύονται με κάποιο τρόπο όλες οι εκδοχές της από παράλληλα σύμπαντα για να τη βοηθήσουν. Εντελώς τρελή ταινία με κάποια αντιαισθητικά στοιχεία, χωρίς ταυτότητα ή μάλλον με πολλές ταυτότητες (δράμα, κωμωδία, περιπέτεια, επιστημονικής φαντασίας, όλα αυτά μαζί;) Είναι αριστούργημα ή μπαρούφα; Μάλλον μια συρραφή στοιχείων από διάφορες ταινίες που αγάπησαν οι δημιουργοί της και σκέφτηκαν να τα βάλουν όλα σε ένα μίξερ και να βγάλουν μόνο ένα στοιχείο. (Ακολουθεί σπόιλερ): Και αναρωτιέται κανείς, μα έπρεπε να μπερδέψουν τόσα στοιχεία, να επιστρατευτούν όλες οι εκδοχές μιας μάνας ώστε να μπορέσει να πει στην κόρη της ότι την αγαπά και θέλει να είναι πάντα δίπλα της; Τόσος ντόρος, τόσος σαματάς για κάτι που είναι σημαντικό μεν αλλά τόσο μονοδιάστατο δε, που δεν δικαιολογούνται οι τόσες διαστάσεις!