Annette [Κριτική ταινίας]

Τα μιούζικαλ είναι πολύ ωραία, η χαρά της ζωής! Ο Άνταμ Ντράιβερ, καταπληκτικός! Η Μαριόν Κοτιγιάρ, λατρεμένη! Ο συνδυασμός όλων αυτών, περίεργος!

Ξεκινάει, λοιπόν η ταινία, και βλέπεις τον Ντράιβερ όχι μόνο να παίζει σε μιούζικαλ αλλά να παίζει και έναν stand-up κωμικό! Και λες, μα δεν του ταιριάζει! Όσο περνάει η ώρα, τον συνηθίζεις και σε αυτό το είδος γιατί η παρουσία του είναι επιβλητική. Τον δέχεσαι και ας μη χαμογελάει καθόλου μιας και είναι σε μιούζικαλ, δεν πειράζει, άλλωστε παίζει έναν σκοτεινό τύπο που ο έρωτας τον κάνει ακόμα πιο σκοτεινό! Από την άλλη, παρακολουθείς τη Μάριον Κοτιγιάρ να παίζει τη σοπράνο που τον ερωτεύεται, την απολαμβάνεις, δεν διαπιστώνεις καμία αντίφαση!  Άλλωστε αυτή η σπουδαία ηθοποιός τα κάνει όλα δικά της! 

Κάνουν παιδί, την Annette, το οποίο παρουσιάζεται ως ξύλινη μαριονέτα υποδηλώνοντας ίσως ότι δεν είναι καρπός αληθινής ευτυχίας ή ότι το βλέπουν σαν κούκλα και όχι σαν έναν μικρό άνθρωπο που καταλαβαίνει τα πάντα! Βέβαια, στην ταινία φαίνεται να υπάρχουν αρκετές παραπομπές σε γνωστά παραμύθια, παραποιημένα κατά κάποιο τρόπο! Εδώ, το παιδί μπορεί να είναι ο Πινόκιο, που λέει συνεχώς ψέμματα, μόνο που το συγκεκριμένο παιδί, η Annette, δεν μιλάει αλλά όταν μιλάει λέει μόνο την αλήθεια! Και τι αλήθεια...! Επίσης η Κοτιγιάρ παραπέμπει σε Χιονάτη που τρώει το δηλητηριασμένο μήλο της κακιάς μάγισσας μόνο που εδώ η κακιά μάγισσα είναι, o αρρωστημένος έρωτας!

Η ταινία έχει αναίτια μεγάλη διάρκεια, σε αρκετά σημεία γίνεται κουραστική (υπάρχει ελάχιστος πεζός λόγος ως μηδαμινός) αλλά υπάρχουν και σκηνές απίστευτης ομορφιάς με καταπληκτικές, ονειρικές αλλά και άγριες εικόνες. Τονίζονται ιδιαίτερα τα χρώματα, όπως το πράσινο για αυτόν, το κίτρινο για αυτήν και το κόκκινο για τον έρωτα-θάνατο (κόκκινο σημάδι στο πρόσωπο του που υποδηλώνει τους δυο θανάτους!).

Το σενάριο της ταινίας είναι σαν να βάζει όλους τους ρόλους να λένε, φωναχτά τις σκέψεις τους και αυτό είναι τόσο ρεαλιστικό και άγριο που δεν μπορεί να είναι πραγματικό και γίνεται σουρεαλιστικό!

Γενικά, το μιούζικαλ αυτό αυτοαναιρείται (καμία χαρά ζωής) και αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο των παραμυθιών: σκοτεινά, μαύρα και παραπλανητικά!

Δε συνίσταται...

Ο Συγγραφέας [Κριτική ταινίας]

Ο συγγραφέας, του Γιάν Γκοζλάν, γαλλική ταινία στο ERTFLIX. Μια πολύ καλή ταινία, ότι πρέπει μετά από τις πολύβουες συναστροφές! Ένας νεαρός (Πιερ Νινέ) που του αρέσει το γράψιμο, θέλει διακαώς να εκδώσει βιβλίο για να μπει στην "οικογένεια" των συγγραφέων που τόσο θαυμάζει! Στέλνει τα χειρόγραφά του σε εκδοτικούς οίκους αλλά απορρίπτονται χωρίς κάποια δικαιολογία! Μέχρι που πέφτει στα χέρια του ένα χειρόγραφο ενός πεθαμένου, το εκδίδει σαν δικό του και από τότε ξεκινούν όλα που θα του «αλλάξουν» τη ζωή! Ο σκηνοθέτης χτίζει σιγά σιγά το θρίλερ του και παρότι γνωρίζουμε πάνω κάτω πως εξελίσσονται τέτοιες ιστορίες το παρακολουθούμε με ενδιαφέρον νιώθοντας την αγωνία και την απόγνωση του ήρωα. Ο ταλαντούχος ηθοποιός Πιερ Νινέ καταφέρνει με την ερμηνεία του να μας κάνει να συμπάσχουμε με αυτόν και να παίρνουμε κατά κάποιο τρόπο το μέρος του γιατί μας πείθει για το πάθος του αλλά και γιατί ως φτωχόπαιδο αγωνίζεται να αναρριχηθεί και να φτάσει στο «ύψος» των πετυχημένων άρα και πλουσίων! Κάνοντας,όμως, απανωτά λάθη (καταραμένη ματαιοδοξία) συνειδητοποιεί ότι δεν είναι για το δικό του μπόι ο κόσμος αυτός (απατηλή λάμψη) και επιλέγει την τιμωρία του... τελικά, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!