Το θαύμα [Κριτική ταινίας]

Το θαύμα, ταινία του Σεμπάστιαν Λέλιο στο Netflix. Μια καλή ταινία που έχει να μας πει μια πολύ καλή ιστορία γιατί χωρίς ιστορίες είμαστε ένα τίποτα! Στο έτος 1860 σε ένα χωριό της Ιρλανδίας, μια νοσοκόμα (εξαιρετική η Φλόρενς Πιού) παρακολουθεί εναλλάξ με μια μοναχή ένα κορίτσι που έχει να φάει τέσσερις μήνες και είναι υγιής. Κρατάει τις σημειώσεις της φτιάχνοντας τη δική της ιστορία γιατί πρέπει να λογοδοτήσει στην επιτροπή που της ανέθεσε αυτό το έργο για το τι συμβαίνει με αυτό το παιδί! Ο σκηνοθέτης χτίζει την ιστορία του αργά, ατμοσφαιρικά με χαρακτήρες που ο καθένας ξεχωριστά κουβαλάει τον πόνο του, τον δικό του σταυρό! Θρησκεία, επιστήμη, πίστη είναι η «ιστορία» του καθενός και μια αφηγήτρια-συγγραφέας που μας αποκαλύπτει ότι ακόμα και αυτή η ιστορία που περιλαμβάνει όλες τις άλλες είναι ιστορία μιας ταινίας που καλείσαι να την πιστέψεις γιατί οι χαρακτήρες της την πιστεύουν! Η αρχική, η τελική καθώς και μια ενδιάμεση σκηνή μας αποκαλύπτει ευφυώς τη φιλοσοφία της ταινίας! Αλλεπάλληλα τα στρώματα αλήθειας που για να τη βρει ο καθένας μας και να σωθεί πρέπει να πιστέψει σε ένα ψέμα ή στη δική του αλήθεια!

Inside man [Κριτική σειράς]

Inside man, σειρά 4 επεισοδίων Netflix. Ο καθένας μας μπορεί να γίνει δολοφόνος αρκεί μια ατυχία και μια κακή μέρα! Γύρω από αυτό περιστρέφεται η σειρά αυτή παρωδώντας και αποδομώντας όχι το έγκλημα αλλά τον άνθρωπο που το διαπράττει και κυρίως τον «καθώς πρέπει» άνθρωπο ή τον υπεράνω πάσης υποψίας ή ακόμα και έναν έφηβο, ένα καλό παιδί που ανυποψίαστο για ότι συμβαίνει γύρω του μπορεί να φτάσει στα άκρα! Αν αυτή η σειρά δεν είχε τόσες υπερβολές και μάλιστα «χαζές» υπερβολές που υποτιμούν πραγματικά τη νοημοσύνη του τηλεθεατή, εμπόδια που δεν σε αφήνουν να την απολαύσεις ουσιαστικά παρά μόνο επιφανειακά τότε θα μιλούσαμε για μια καταπληκτική παρωδία του εξής: μη νομίζεις ότι θα είσαι ασφαλής ηθικά, ακέραιος και σωστός για πάντα γιατί ανά πάσα στιγμή μπορείς να «κατρακυλήσεις στο υπόγειο» της ψυχής σου και να φονεύσεις όχι μόνο τις αρχές σου και την ηθική σου αλλά ακόμη και άνθρωπο! Η σειρά δεν αφήνει κανέναν ηθικά άμεμπτο, όλους τους χαρακτήρες της, όχι μόνο τους αυταπόδεικτους: τον καθηγητή εγκληματολογίας και δολοφόνο της γυναίκας του (πολύ καλός ο Στάνλεϊ Τούτσι) που υπερασπίζεται τις ηθικές αξίες,  τον πάστορα (εξίσου πολύ καλός ο Ντέβιντ Τενναντ), τον serial killer (απολαυστικός ο Άτκινς Έστιμοντ) αλλά και τη δημοσιογράφο, ακόμα και το θύμα της ιστορίας, τους αποδομεί, τους «σκοτώνει» έναν έναν ηθικά και τους αφαιρεί κάθε δικαίωμα να κρίνουν τους άλλους! Κρίμα που αυτή η σειρά δεν μπόρεσε να σταθεί στη δική της «ακεραιότητα» με αυτές τις «ανυπέρβλητες» υπερβολές που δεν καταπίνονται εύκολα!