MAID [Κριτική Σειράς]

 

MAID, mini σειρά 10 επεισοδίων στο Netflix με την Μάργκαρετ Κουάλεϊ κόρη της Άντι ΜακΝτάουελ! Μαμά και κόρη υποδύονται τη μαμά και κόρη και στη σειρά με πρωταγωνίστρια τη κόρη που είναι εκπληκτική! Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της! Πέρα από το γεγονός ότι είναι πανέμορφη, το ότι παίζει τόσο φυσικά και βγάζει όλα τα συναισθήματά της με τα μάτια της, με τη καταπληκτική μπάσα φωνή της αλλά και με τη γλώσσα του σώματος της που τόσο περίτεχνα χρησιμοποιεί είναι αξιοθαύμαστο και μας αυξάνει τις προσδοκίες για το τι μας επιφυλάσσει στο μέλλον! 

Η σειρά είναι τόσο καλά σκηνοθετημένη με ένα πολύ καλό, ρεαλιστικό σενάριο που παρουσιάζει τον αγώνα μιας νεαρής απένταρης μαμάς να "δραπετεύει" μαζί με το τρίχρονο κοριτσάκι της από μια κακοποιητική σχέση, τον αγώνα επιβίωσης της, χωρίς μελόδραμα, χωρίς υπερβολές αλλά και χωρίς να εκβιάζει σε κανένα σημείο το συναίσθημα αφού δεν κολλάει στις λεπτομέρειες παρά μόνο στην ουσία! Και ποια είναι η ουσία;

Μια γυναίκα σε μια κακοποιητική σχέση δεν πρέπει να σταματά να παλεύει για την "απελευθέρωση" της, όσα εμπόδια κι αν σταθούν μπροστά της, όσες φορές κι αν πέσει στο πηγάδι της απελπισίας (εξαιρετικό το προτελευταίο επεισόδιο, με ευφυέστατη σκηνοθεσία) κάθε φορά πρέπει να σηκώνεται όρθια ως γυναίκα, ως μάνα για τον αυτοσεβασμό της, την αξιοπρέπεια της αλλά και για το καλό του παιδιού της! Η νέα γενιά παρουσιάζεται πιο ώριμη σε αυτά τα θέματα και βάζει τα γυαλιά στις παλιότερες γενιές που παλινδρομούν συνεχώς μπρος- πίσω με αποτέλεσμα να μένουν στάσιμες και εγκλωβισμένες σε φαύλο κύκλο!  Η Άντι ΜακΝταουελ μας συστήνει την κόρη της στη σκηνή και εμείς τη χειροκροτούμε και τη καλωσορίζουμε!

The harder they fall [Κριτική ταινίας]

Τhe harder they fall, ταινία στο Netflix. Ενώ θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό σύγχρονο γουέστερν διαθέτοντας όλα τα υλικά -όπως πολύ καλούς ηθοποιούς (βλέπε Ίντρις Έλμπα), καταπληκτικά σκηνικά (βλέπε την πόλη των λευκών), πανέμορφα κοστούμια, ωραία μουσική, με σκηνές μάχης σαν να είναι χορογραφημένες «αγγίζοντας» το μιούζικαλ, αξιοπρόσεκτοι «γραφικοί»χαρακτήρες- παρ’ όλα αυτά δεν τα κατέφερε... Το σενάριο και η μεγάλη της διάρκεια «σκότωσαν» την αξία της...

CODA vs BELIER [Κριτική ταινιών]

VS

CODA vs Belier

La familie Belier: Γαλλική ταινία 2014

CODA: Aμερικάνικη ταινία 2021 remake της γαλλικής La familie Βelier

Το θέμα τους είναι ένα έφηβο κορίτσι που θέλει να ακολουθήσει το όνειρο της, να ασχοληθεί με τη μουσική και συγκεκριμένα με το τραγούδι αλλά η οικογένεια της την έχει απόλυτα ανάγκη γιατί είναι το μόνο ακούον άτομο στην οικογένεια που μπορεί να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους άλλους, είναι η φωνή τους! 

Κατά τη γνώμη μου δεν συγκρίνεται η μία με την άλλη! Μακράν καλύτερη η γαλλική σε όλα τα επίπεδα σε σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες! Ακόμα και το τραγούδι στο τέλος είναι ανώτερο σε σχέση με το αμερικάνικο! Το τραγούδι αλλά και πως το ερμηνεύει η Γαλλίδα ηθοποιός Λουάν Εμερά οδηγεί αβίαστα στη κορύφωση της ταινίας και ωθεί το θέμα της ταινίας ακόμα πιο πέρα: στον απογαλακτισμό των εφήβων και στο άνοιγμα των φτερών τους μακριά από τα δεσμά της οικογένειας! Κάτι που δεν συμβαίνει στο CODA στο ίδιο βαθμό! 

Ποια ταινία πιστεύετε ότι κέρδισε τα περισσότερα βραβεία σε φεστιβάλ;

Κι όμως το CODA κέρδισε όλα  τα μεγάλα βραβεία στο φεστιβάλ Sundance: Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για Αμερικανικό Δράμα, το Βραβείο Κοινού, Βραβείο Σκηνοθεσίας για την Σιάν Χέντερ, αλλά και ένα ειδικό βραβείο της επιτροπής για το καστ! Από την άλλη η ταινία La Famille Belier κέρδισε ένα βραβείο στο Γαλλικό φεστιβάλ Σεζάν: Βραβείο για τη πιο υποσχόμενη ηθοποιό! Πως εξηγείται αυτό;

- Είναι πιο απαιτητικό το ευρωπαϊκό κοινό;

- Είναι πιο ευαισθητοποιημένο το αμερικανικό κοινό σε άτομα με ιδιαιτερότητες; (Στο καστ συμπεριέλαβαν πραγματικούς κωφάλαλους για αυτό προφανώς και το ειδικό βραβείο)

- Μήπως οι αμερικάνοι δεν είδαν το γαλλικό οπότε δεν έχασε στη σύγκριση το δικό τους;

- Μήπως η προώθηση (promotion) των αμερικάνικων ταινιών ακόμα και των ανεξάρτητων παραγωγών είναι σαφώς ανώτερη των ευρωπαϊκών παραγωγών;

Δεν ξέρω τι ισχύει από όλα αυτά αλλά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά  είναι ότι υπάρχουν πάμπολλα διαμαντάκια στον ευρωπαϊκό αλλά και ασιατικό κινηματογράφο που δεν τα παίρνουμε είδηση ενώ συνεχώς «βομβαρδιζόμαστε» με αμερικάνικες φόρμες ταινιών! Όχι ότι δεν περνάμε καλά με αυτές ... αλλά ...! 

Ο Καστανάνθρωπος [Κριτική σειράς]

O Καστανάνθρωπος είναι μια δανέζικη σειρά 6 επεισοδίων στο Netflix βασισμένη στο best seller ομώνυμο βιβλίο του Soren Sveistrup. Πρόκειται για ένα καλογυρισμένο θρίλερ με πολύ καλή φωτογραφία, μουντή ατμόσφαιρα αλλά χωρίς να έχει να δώσει κάτι παραπάνω από άλλες σειρές ιδίου τύπου. Η σκιαγράφηση και στοιχειοθέτηση του προφίλ του κατά συρροήν δολοφόνου είναι μη πειστική αλλά ούτε υπάρχει εμβάθυνση και στους άλλους χαρακτήρες οι οποίοι προσφέρουν υποτονικές ερμηνείες χωρίς ένταση και βάθος! Μια σειρά που κερδίζει στο σύνολο αλλά χάνει στις λεπτομέρειες!

Το παιχνίδι του καλαμαριού [Κριτική σειράς]

The squid game του Hwang Dong-hyeok. Μια καταπληκτική σειρά 9 επεισοδίων που μας έσκασε σαν βόμβα από τη Νότια-Κορέα όπως έσκασαν και τα 'Παράσιτα' και τρελαθήκαμε με τον τρόπο που παρουσιάζουν τους προβληματισμούς τους οι Νότιο Κορεάτες! Η ιδέα πάνω στην οποία στηρίζεται η σειρά μπορεί να μην είναι πρωτότυπη (βλέπε hunger games) αλλά το πως είναι στημένη σκηνοθετικά, σεναριακά και ερμηνευτικά μας κάνει να τη παρακολουθούμε σαν να μην έχουμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο! Το παιχνίδι του καλαμαριού δεν μένει στη δράση και στις ανατροπές αλλά προχωρά και διερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις εις βάθος με όλα τα διλήμματα που τίθενται πάνω στη φιλία, στην οικογένεια, στην αξιοπρέπεια και γενικά στις ανθρώπινες αξίες! 

Που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος προκειμένου να κερδίσει ένα υπέρογκο ποσό; Πόσες επιλογές μας αφήνει μια καπιταλιστική κοινωνία στο κυνήγι του χρήματος και πόσο δυνατός και σταθερός στις αξίες του μπορεί να σταθεί ένας άνθρωπος για να μη παρασυρθεί σε αυτό το «παιχνίδι» των επίπλαστων αναγκών και ικανοποίηση αυτών με όλο και περισσότερο χρήμα; Πως να κρατήσεις την ανθρωπιά σου όταν βρίσκεσαι σε καταστάσεις που πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων για να προχωρήσεις σε μια άκρως ανταγωνιστική κοινωνία; Τι είναι η ζωή; Ένα παιχνίδι; Και ο άνθρωπος, το πιόνι του παιχνιδιού ενός σατανικού μυαλού που παίζει μαζί μας γιατί βαριέται; Και το πιο τρομαχτικό από όλα είναι ότι ο άνθρωπος φαίνεται να έχει ελεύθερη βούληση και επιλέγει να παίξει με το κακό! Το ότι προκύπτουν τόσα ερωτήματα και προβληματισμοί για το ανθρώπινο είδος από μια σειρά με καταιγιστική δράση τη καθιστά άκρως ενδιαφέρουσα και συναρπαστική! 

Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική με λήψεις που όχι μόνο στηρίζουν το σενάριο αλλά και το απογειώνουν σε πολλά σημεία, όταν μάλιστα συνηθίζεις και τη γλώσσα τότε απολαμβάνεις και τις καταπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών! Οι Κορεάτες κλείνουν το μάτι στη Δύση και δίνουν τη λύση στα προβλήματα της ανθρωπότητας: Καλοσύνη-Ανθρωπιά!

Η Θάλασσα [Κριτική βιβλίου]

Η Θάλασσα, του Μιχάλη Μακρόπουλου είναι μια νουβέλα, ποίημα! Ένας λόγος ποιητικός τόσο στον λυρισμό των εικόνων αλλά όσο και στη συμπύκνωση των νοημάτων σε τόσο μικρής έκτασης μυθοπλασία! Ο Μακρόπουλος σε αυτή τη νουβέλα μας εξηγεί, χωρίς να το επιδιώκει, τι είναι ποίηση, πως βλέπει ένας ποιητής τα πράγματα γύρω του, μέσω της ηρωίδας του και καταφέρνει εντελώς ποιητικά και αφαιρετικά με έναν γαλήνιο τρόπο να διηγηθεί μια δυστοπική και καταστροφολογική ιστορία, το τέλος του κόσμου αλλά και την αναγέννηση αυτού! Ο συγγραφέας, δίνοντας αξία και ψυχή στα άψυχα πράγματα που μας περιβάλλουν, μας επισημαίνει ότι μέσα σε έναν άνθρωπο υπάρχει όλη η ανθρωπότητα όπως μέσα σε ένα κουκούτσι υπάρχει ολόκληρο το δέντρο! Η ηρωίδα του δεν ανήκει στην οικογένεια της, ανήκει σε κάτι μεγαλύτερο, αποτελεί στοιχείο του σύμπαντος, της πλάσης!(διαφαίνεται από μέρους της μια απογοήτευση προς τη μητέρα της, δεν νιώθει το δέσιμο με αυτή για αυτό ψάχνει τη μητρική στοργή στην άλλη «μητέρα» στη πιο πλατιά που αγκαλιάζει τα πάντα, στη θάλασσα που καταστρέφει και γεννάει αεναώς!) Η κοπέλα αυτή λοιπόν, δεν έχει όνομα, δεν το χρειάζεται, βρίσκεται παντού, ταυτίζεται με όλα τα πράγματα «με τη πέτρα στη χούφτα της, το πουλί στο κλαδί, ένα σύννεφο, ένα κλειστό παράθυρο...» γιατί αναγνώριζε στα πάντα ένα βάθος! «Μια πέτρα δεν ήταν ποτέ απλώς μια πέτρα. Ένα πουλί δεν ήταν ποτέ απλώς ένα πουλί. Ένα σύννεφο δεν ήταν απλώς ένα περαστικό σύννεφο». Αυτό δεν κάνει κι ένας ποιητής; 

Man of God [Κριτική ταινίας]

Ο Άνθρωπος του Θεού, ταινία της Yelena Popovic που μας παρουσιάζει τον βίο του Αγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτη Πενταπόλεως από την εποχή που συκοφαντήθηκε και εκδιώχθηκε από την Αίγυπτο μέχρι τον θάνατο του. Μια ταινία με ένα τόσο δυνατό θέμα αλλά με τόσο αδύναμη σκηνοθεσία! Ο Άρης Σερβετάλης, ένας πολύ καλός ηθοποιός με μια τόσο πειστική μορφή Αγίου αλλά που να μην καταφέρνει τελικά να αποδώσει ερμηνευτικά τον ρόλο του στο ύψος που θα μπορούσε, λόγω της αγγλικής γλώσσας που του στερούσε το χρώμα από την φωνή του! Από τους άλλους Έλληνες ηθοποιούς ξεχώρισε ο Χρήστος Λούλης του οποίου η αγγλική γλώσσα δεν του στέρησε τίποτα από την εξαιρετική ερμηνεία του ρόλου του!

Τόσο ωραίες σκηνές αλλά τόσο ασύνδετες μεταξύ τους, σαν να έγινε μια απλή συρραφή σκηνών με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ροή και στις εναλλαγές η ενέργεια της κάθε σκηνής να «κόβεται» απότομα! 

 

Παρ'όλα αυτά αξίζει να ιδωθεί η ταινία γιατί προσέγγισε τον Άγιο με σεβασμό και θρησκευτικό δέος. Γενικότερα πρέπει να γυρίζονται και τέτοιες ταινίες για να μας φέρνουν σε επαφή με την ταπεινότητα, την φιλανθρωπία, την ανιδιοτέλεια, την πλήρη εξαφάνιση του εγώ και την ολοκληρωτική αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο και εν τέλει την αγιοσύνη. Ας δούμε λοιπόν, και στην μεγάλη οθόνη, άλλου τύπου "ήρωες" που σώζουν την ανθρωπότητα...σώζουν τη ψυχή μας!

Η πέτρα της υπομονής [Κριτική ταινίας]

Η πέτρα της υπομονής του Ατίκ Ραχίμι στο ERTFLIX ,μια πολύ καλή ταινία που παρουσιάζει χαμηλόφωνα αλλά με ευφυές τρόπο την επανάσταση μιας μουσουλμάνας απέναντι στη θέση της στην οικογένεια της, στην κοινωνία, στη χώρα της! Μια πανέμορφη γυναίκα κρυμμένη σε μπούρκα, σε ένα εμπόλεμο μέρος (βλέπε Αφγανιστάν), που φροντίζει τον άντρα της, ο οποίος έχει πέσει σε κώμα, και του μιλάει συνεχώς, δηλαδή μονολογεί, αποκαλύπτοντας του όλες τις σκέψεις της και τις αλήθειες της! Δεν τον αγαπά αλλά τον φροντίζει γιατί φοβάται τι θα απογίνει χωρίς αυτόν! Τον "μετατρέπει', λοιπόν, σε πέτρα υπομονής με σκοπό να του λέει τα βάσανα της, τα παράπονα της, τις αγωνίες της μέχρι να σπάσει η πέτρα και αυτή να λυτρωθεί σύμφωνα με έναν περσικό μύθο! Είναι αξιοσημείωτο πως οι υπερβολικοί κανόνες ηθικής ενός θρησκευτικού συστήματος μπορούν να οδηγήσουν έναν καταπιεσμένο άνθρωπο στην αντίπερα όχθη! Για άλλη μια φορά βλέπουμε πως φέρεται μια μουσουλμανική, ανδροκρατούμενη κοινωνία στη γυναίκα αλλά βλέπουμε όμως και πως σιγοβράζει η χειραφέτηση της και πως αγωνίζεται σιωπηλά και υπομονετικά για να την πετύχει! Το μόνο που χρειαζόταν η συγκεκριμένη γυναίκα της ταινίας ήταν χώρος και χρόνος (άντρας σε κώμα!) ώστε να κάνει λέξεις την αλήθεια της, να αγαπήσει τον εαυτό της και μετά με μεγάλη υπομονή και με ένα μικρό μαχαίρι να καταφέρει να σπάσει την πέτρα και να σωθεί όχι μόνο ως ύπαρξη αλλά και ως προσωπικότητα! Εξαιρετικές οι τελευταίες σκηνές που δείχνουν πως συντελείται η μεταμόρφωση και η απελευθέρωση της!

Πατρίδα [Κριτική βιβλίου]

Πατρίδα, του Φερνάντο Αραμπούρου. Ένα βιβλίο με πολύ δυνατό θέμα που διαδραματίζεται στη χώρα των Βάσκων. Περιγράφει τη ζωή και τη σχέση δύο οικογενειών που ήταν δεμένες μεταξύ τους μέχρι που έδρασε και στον δικό τους «χώρο» η εθνικιστική και αυτονομιστική οργάνωση ΕΤΑ! Η διεισδυτική ματιά του συγγραφέα στην ψυχολογία του θύματος και του θύτη αλλά και των παράπλευρων απωλειών που αφορούν τα άλλα μέλη των οικογενειών καθώς και στη ψυχοσύνθεση ενός λαού, μας δίνει ένα αξιόλογο μυθιστόρημα που διαβάζεται με ενδιαφέρον. Ο λόγος του είναι αντικειμενικός, εξηγεί χωρίς να δικαιολογεί πως οπλίζεται το χέρι ενός νεαρού ιδεολόγου και πατριώτη και στρατολογείται σε μια ομάδα καταλήγοντας να στρέφεται εναντίον οικογενειακού φίλου και πως βιώνεται η απώλεια στην οικογένεια του θύματος που η μόνη της παρηγοριά πια είναι η μεταμέλεια του νεαρού.

Το θέμα, λοιπόν, προσφέρεται εξαιρετικά για εμβάθυνση χαρακτήρων, ομάδων και κατ΄επέκταση λαού, κάτι που γίνεται από τον συγγραφέα αλλά όχι με κλιμάκωση συναισθημάτων. Αυτό συμβαίνει γιατί, κατά τη γνώμη μου, χρησιμοποιεί μη γραμμική αφήγηση και αναλώνεται σε πολλές λεπτομέρειες που αφορούν τις ζωές των άλλων μελών των οικογενειών. Ως εκ τούτου, τα συνεχώς μπρος-πίσω παίζουν κατασταλτικό ρόλο στην κορύφωση του δράματος καθώς και τα εμβόλιμα στοιχεία των ζωών των άλλων, ως 'αντιπερισπασμοί', δεν βοηθούν στην ολοκληρωτική συναίσθηση της τραγωδίας από τον αναγνώστη. Τα τελευταία κεφάλαια, στα οποία η αφήγηση είναι πλέον γραμμική, είναι και τα καλύτερα αφού αφήνουν να διαφανεί, με την κατάλληλη ροή, η ουσία του θέματος και ο σκοπός ύπαρξης αυτού του βιβλίου! 

Το αρχέγονο και άλλοι καιροί [Κριτική βιβλίου]

Το αρχέγονο και άλλοι καιροί, της Ολγκα Τοκαρτσούκ. Ένα δύσκολο βιβλίο, φιλοσοφικό, υπαρξιακό που σίγουρα δεν συνιστάται για καλοκαιρινό ανάγνωσμα! Η Τοκαρτσούκ έχει βραβευτεί με Νόμπελ Λογοτεχνίας και σε αυτό το βιβλίο γράφει αλληγορικά, σε φαντασιακό και σουρεαλιστικό επίπεδο! Βασικός πρωταγωνιστής της είναι ο χρόνος που είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της ζωής και στο διάβα του αφήνει τα ίχνη του παντού και εν τέλει υποδουλώνοντας τα πάντα! Όλες οι ιστορίες που αφηγείται η συγγραφέας είναι διαποτισμένες με θλίψη και υπαρξιακή αγωνία! Σε πολλά σημεία ο λόγος της είναι ειρωνικός και ευφυής! Παρ' όλ' αυτά δεν κατάφερα να συντονιστώ με το πνεύμα του βιβλίου και να με συναρπάσει! Δεν ξέρω αν έπρεπε να γνωρίζω μύθους και δοξασίες της χώρας της, της Πολωνίας, για να μπορέσω να εντρυφήσω στον αλληγορικό λόγο της και να καταλάβω τι θέλει να πει πέρα από την ιστορία της Πολωνίας και τον Β' παγκόσμιο πόλεμο!  Εν κατακλείδι, το διάβασα αποστασιοποιημένα χωρίς να καταφέρω να ταξιδέψω και να γίνω «κάτοικος» αυτού του  μυθικού χωριού, με το εμπνευσμένο όνομα Αρχέγονο!