- με τον κοινωνικό θεσμό της υπεράσπισης, μέσω της δικηγόρου του,
- μέσω της μουσικής και του χορού, ως αχτίδες φωτός, ως καταφύγιο μέσα στα σκοτάδια της ψυχής του(όχι μόνο στέκεται μια χαρά ως μιούζικαλ η ταινία αλλά και ταιριάζει άψογα με τη ψυχοσύνθεση του ήρωα αλλά και της παρτενέρ του, έξυπνη εισβολή και αξιοποίηση της Γκάγκα στην ιστορία του Τζόκερ)
- ταυτόχρονα του γνωρίζει την αγάπη μέσω της Λι (Γκαγκα) μιας και η αγάπη τα γιατρεύει ολα(;) αλλά έλα που η Λι γοητεύεται και ερωτεύεται τον Τζόκερ, τη σκιά της ψυχής και όχι την ίδια τη ψυχή.
Άλλωστε βρισκόμαστε στην εποχή της εικόνας, της ψευδαίσθησης και της πλασματικής ευτυχίας. Το φαίνεσθαι κυριαρχεί, πως θα μπορούσε κάποιος να δει κάτι άλλο. Ο Αρθουρ Φλεκ όμως δεν μπορεί άλλο, κουράστηκε, μεγάλωσε, θέλει να είναι ο εαυτός του… ο Τζόκερ τον ξεζούμισε, του ήπιε το αίμα ως βρυκόλακας του εαυτού του. Τη μάνα του την έχει ήδη σκοτώσει, όπως και κάποιους εκπροσώπους της κοινωνίας που γέννησαν τον Τζόκερ, δεν μπορεί άλλο να συνεχίσει ως κακός, θέλει να ησυχάσει πια. (Δεν είναι τυχαίο που ο Τζόκερ ξαναγεννιέται μέσα του όταν του ξανά θυμίζουν τη σχέση με τη μάνα του μέσα στο δικαστήριο και απολύει τη δικηγόρο του). Στέκεται λοιπόν μπρος στην κοινωνία (βάζοντας το σκαμνί μπροστά στους ενόρκους) και στη κάμερα μπροστά και τους λέει με το πιο θλιμμένο του βλέμμα: Δεν μπορώ άλλο…δεν υπάρχει Joker. «Σκοτώνει» τον Joker. Δυστυχώς όμως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη σκιά του αφού η σκιά δηλώνει την ύπαρξή του σε έναν πραγματικό κόσμο με ήλιο, σε έναν κόσμο που υποτίθεται λάμπει ο ήλιος της δικαιοσύνης. Κι έτσι τον σκοτώνουν κι αυτόν. Δεν υπάρχει λύτρωση λοιπόν, δεν θα μπορούσε άλλωστε, ήταν ανεπανόρθωτο το κακό που υπέστη…
Υπέροχος για άλλη μια φορά ο Φινιξ, εξαιρετική σκηνοθεσία του Τοντ Φιλιπς, ανολοκλήρωτη όμως, σεναριακά, η προσωπικότητα της Λι, χρειαζόνταν και άλλον χώρο και χρόνο για να στεριώσει και να «δέσει» η παρουσία της. Θα συνεχιστεί άραγε με τη δική της ιστορία; Ο σπόρος μπήκε..