Φρανκενστάιν [Σχολιασμός ταινίας]

Ο αγαπημένος μας παραμυθάς επέστρεψε για να μας κάνει να αγαπήσουμε για άλλη μια φορά τέρατα που τελικά είναι πιο αγνά, πιο ανθρώπινα, πιο όμορφα από ανθρώπους. Αυτή τη φορά μας συστήνει, και μας επικαιροποιεί με τον δικό του μαγικό τρόπο, το τέρας που δημιούργησε ο Βικτορ Φράνκεσταϊν, ο ήρωας του βιβλίου της Μαιρης Σελευ, αυτός ο «Προμηθέας» του 1818. Η γνωστή μας ιστορία γίνεται ένα υπέροχο ψυχογράφημα με πανέμορφα εικαστικά πλάνα, και σκηνοθεσία που στηρίζει άψογα το θεματικό πλαίσιο του Ντε Τόρο. Ένα ψυχογράφημα για τα παιδικά τραύματα, για τη σχέση πατέρα με γιο, για τη σχέση δημιουργού με το δημιούργημά του με όλες του τις θεολογικές προεκτάσεις, για την ανάγκη εύρεσης ταυτότητας, φιλίας, αγάπης, στοργής, αγγίγματος, αποδοχής και συγχώρεσης. Το «τέρας» που ενσαρκώνεται εξαιρετικά από τον Τζέικομπ Ελόρντι ζητά απεγνωσμένα από τον δημιουργό του συντροφιά για να αντέξει την αιωνιότητα που ούτε κι αυτή έχει νόημα αν δεν υπάρχει αγάπη. Ο Φρανκενστάιν νίκησε τον θάνατο αλλά έχασε την αγάπη κι έφτιαξε ένα δυστυχισμένο πλάσμα. Ο Θεός παραχώρησε τον θάνατο στον άνθρωπο αλλά του έδωσε την δυνατότητα, την ελευθερία, την επιλογή να αγαπά. Σαν να δόθηκε η ελευθερία στον άνθρωπο μόνο και μόνο για να αγαπά ή τουλάχιστον να βρίσκει τον δρόμο προς την αγάπη αλλιώς θα μας έφτιαχνε ρομπότ χωρίς επιλογή αγάπης όπως φτιάχνουμε εμείς τώρα στην σημερινή μας εποχή ΑΙ. Θεωρώ ότι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τορο ολοκλήρωσε και μάλιστα τελειοποίησε το τέρας που ήθελε να μας παρουσιάσει, ενοποίησε όλη την ανθρωπότητα σε αυτό (με τη συρραφή μελών ανθρώπινου σώματος, τι ωραία αλληγορία) και μας το έβαλε μπροστά μας ως καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής μας για να αναρωτηθούμε τον σκοπό της ύπαρξης μας.