Ρίπλεϊ [Σχολιασμός σειράς]

Ρίπλεϊ, η ασπρόμαυρη σειρά που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το χρώμα ή τους λαμπερούς πρωταγωνιστές Ματ Ντέιμον και Τζουντ Λο της ταινίας «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» του 1999. Εξαιρετική φωτογραφία, υπέροχα κάδρα, πολύ καλές ερμηνείες ειδικά του πρωταγωνιστή Αντριου Σκοτ μας κεντρίζουν εκ νέου το ενδιαφέρον για αυτόν τον αντί ήρωα της Πατρίσια Χάισμιθ που από πλαστογραφίες και κομπίνες μεταπηδά άνετα σε δολοφονίες προκειμένου να ζει πλουσιοπάροχα κλέβοντας την ταυτότητα του πλούσιου «φίλου» του. Το άδειο βλέμμα, το ανέκφραστο πρόσωπο με το ψεύτικο χαμόγελο στην ερμηνεία του Σκοτ μας παραδίδουν μια ψυχοπαθή προσωπικότητα που με απαράμιλλη ψυχραιμία και παντελή έλλειψη συναισθημάτων ξεγλιστράει από δύσκολες καταστάσεις που απειλούν να τον ξεσκεπάσουν. Το μικρό πέρασμα του Μάλκοβιτς (έχει ερμηνεύσει παλιά τον Ρίπλεϊ σε πιο μεγάλη ηλικία) μας κλείνει το μάτι αφού είναι σαν συναντάει ο ηλικιωμένος Ρίπλεϊ τη νεότερη εκδοχή του και να τον βοηθάει στην πανουργία του ακόμα περισσότερο. Αν παραλείψουμε κάποιες αστοχίες (συγκεκριμένα στις δολοφονίες και στη μεταμφίεση του Ρίπλεϊ) μπορούμε να πούμε ότι είναι μια πολύ καλή, προσεγμένη σειρά με άρτιες στιλιστικά σκηνές που παρά τους αργούς ρυθμούς της (μας δίνει αρκετό χρόνο να τη περιεργαστούμε σαν έργο τέχνης) η αισθητική και η ποιότητά της μας αποζημιώνει δεόντως. 

Λυκοχαβιά [Σχολιασμός θεατρικής παράστασης]

Λυκοχαβιά, θεατρική παράσταση στο Μικρό Θέατρο του Αγρινίου σε σκηνοθεσία Κατερίνας Καραδήμα που θα παιχτεί πάλι τον επόμενο χειμώνα. Το βιβλίο Λυκοχαβιά του Κωνσταντίνου Μπαρμπάτση είναι μια συλλογή διηγημάτων από την οποία η Καραδήμα πήρε το ομώνυμο διήγημα και το μετέτρεψε σε μια εξαιρετική παράσταση οδηγώντας τους ηθοποιούς της σε υπέροχες ερμηνείες γεμάτες ουσία και συναίσθημα. Η παράσταση ήξερε ακριβώς τι ήθελε να μας πει και μας το είπε όχι μόνο άρτια τεχνικά αλλά και με ψυχή βυθίζοντας τον θεατή ολοκληρωτικά στην ιστορία πνευματικά και συναισθηματικά. Όλα τα τεχνάσματα αριστουργηματικά από το πως έστηναν τα σκηνικά οι ηθοποιοί, πως μας εξήγησαν στην αρχή τους γλωσσικούς ιδιωματισμούς, πως αποφάσιζαν να μας δείξουν μια σκηνή παραστατικά και πως επικοινωνούσαν μεταξύ τους για να μας διηγηθούν ένα γεγονός. Σαν να διαβάζεις βιβλίο… 

Η σκηνή στην αρχή άδεια όπως ένα κλειστό βιβλίο. Όταν μετά ανοίγεις το βιβλίο και ξεκινάς να διαβάζεις την εισαγωγή έτσι μπαίνουν οι ηθοποιοί στην σκηνή και αρχίζουν να ξεδιπλώνουν την ιστορία «δημιουργώντας» ολοζώντανες εικόνες όπως ακριβώς θα ήθελε και ένας συγγραφέας να φανταστούμε τον κόσμο του βιβλίου του, να νιώσουμε και να καταλάβουμε αυτό που θέλει να μας πει. Αυτό ακριβώς καθιστά απόλυτα επιτυχημένη μια διασκευή και τη δραματουργική επεξεργασία ενός διηγήματος. Το πέτυχε άψογα η Καραδήμα και έχοντας στην ομάδα της τον Αιμίλιο Αλεξανδρή, την Μαριάννα Νικολογιάννη και τη Σπυριδούλα Κουμπούρη με τις εξαίσιες ερμηνείες τους κατάφεραν να μας προσφέρουν μια υπέροχη παράσταση στον τόπο μας για τον τόπο μας και όχι μόνο αφού ξεπερνά σε αξία τα «σύνορά» μας. Αυτή η παράσταση είχε πράγματι τη λυκοχαβιά στη τσέπη της..

Ο δάσκαλός μου το χταπόδι, [Σχολιασμός ντοκιμαντέρ]

Ο δάσκαλός μου, το χταπόδι, ντοκιμαντέρ στο Netflix βραβευμένο με Όσκαρ. 
Δεν περίμενα  ποτέ ότι θα έβλεπα ντοκιμαντέρ σαν να βλέπω ταινία, δεν περίμενα ότι θα το σκεφτόμουν μέρες μετά και θα αναρωτιόμουν πόσο δυνατή μπορεί να είναι η ιστορία ενός ανθρώπου με ένα χταπόδι. Παρακολουθούμε τη σχέση αυτή αλλά και γενικότερα την ζωή ενός χταποδιού που ξεπερνά όλες τις δυσκολίες του βυθού μέσα από τη κάμερα ενός κινηματογραφιστή, του Craig Foster, που βουτάει κάθε μέρα για να συναντήσει το δικό του χταπόδι. Σαν ένας μεγάλος πρίγκιπας που εξημερώνει και γίνεται φίλος με ένα χταπόδι αντί μια αλεπού! Το αξιοθαύμαστο είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έμαθε τόσο πολλά από το χταπόδι που τον βοήθησαν να καλυτερέψει τη ζωή του και κυρίως τη σχέση με την οικογένειά του και να δώσει τα καλύτερα μαθήματα ζωής στο παιδί του. Η κινηματογράφηση του μας χαρίζει υπέροχες εικόνες βυθού, μας γεμίζει συναισθήματα και μας θυμίζει πόσο ευεργετικά δρα η φύση μέσα μας γιατί δεν είμαστε επισκέπτες της αλλά μέρος της. Είμαστε κομμάτι της που όσο ζούμε αποκολλημένοι από αυτήν τόσο θα δυστυχούμε. 

Όταν λοιπόν βλέπεις έναν άνθρωπο να αλληλεπιδρά με ένα χταπόδι και να εκφράζεται με τόση αγάπη και ανησυχία για ένα ζώο που δεν είναι κατοικίδιο, δεν μπορεί παρά να πάρεις και εσύ ως θεατής μαθήματα ζωής και να συνειδητοποιείς ότι αυτό που παρακολουθείς ανεβάζει το επίπεδό σου ύπαρξης και συναισθηματικής νόησης. Μαθαίνεις, μάλλον εμπεδώνεις το μάθημα ζωής, σύμφωνα με τη μοναδική αυτή εμπειρία του Foster, όχι μόνο να σέβεσαι τη φύση και πόσο εύθραυστη είναι η ζωή κάθε ύπαρξης ανθρώπινης και μη, πάνω στον πλανήτη μας αλλά και την ευγένεια που πρέπει σαν είδος να την εξασκήσουμε πιο πολύ… Όλα αυτά παρακολουθώντας τη ζωή ενός χταποδιού 365 μέρες του χρόνου. Απίστευτο!

Υπέροχες μέρες [Σχολιασμός ταινίας]

Υπέροχες μέρες του Βιμ Βεντερς. Μια υπέροχα «βαρετή» ταινία που δίνει αξία στη ρουτίνα της καθημερινότητας θυμίζοντας μας πόσο ευλογημένη είναι αυτή όταν επαναλαμβάνεται σχεδόν με ιεροτελεστία χωρίς να μας αποσπά από το κέντρο της ύπαρξης μας, τα βαθιά θέλω και τις πνευματικές μας ανάγκες. Παρακολουθούμε λοιπόν την καθημερινότητα του κυρίου Χιραγιάμα στο Τόκυο από το πρωί που ξυπνάει μέχρι το βράδυ όλες τις μέρες της εβδομάδας. Βλέπουμε να ξυπνάει να περιποιείται τον εαυτό του σαν να ετοιμάζεται να πάει σε μια σπουδαία δουλειά αλλά αντί αυτού να φοράει μια φόρμα εργασίας για να πάει να καθαρίσει δημόσιες τουαλέτες. Εργάζεται με επαγγελματικό ζήλο, ευσυνείδητα, κάνοντας έτσι το χρέος του προς τη κοινωνία για να ασχοληθεί μετά ή στο διάλειμμά του με το χρέος προς τον εαυτό του, να φωτογραφίσει δέντρα, να χαζέψει τις σκιές τους, να περιποιηθεί τα φυτά του, να απολαύσει τα βιβλία του να ακούσει τη μουσική του. Διάγει μια πλήρης ζωή και μάλιστα «αναλογική», τίποτα ψηφιακό δεν έχει μπει στη ζωή του. Επίσης μαθαίνουμε από τα «συμφραζόμενα» (γιατί αυτός δεν μιλάει σχεδόν καθόλου) ότι πρόκειται για έναν καλλιεργημένο και μορφωμένο άνθρωπο που πιθανώς να ταξίδεψε στη Δύση, φαίνεται να είναι απόκληρος μιας πλούσιας οικογένειας, είναι ευγενικός, χαμογελαστός, ηθικός αξιοπρεπής, δοτικός έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός πνευματικά ανώτερου ανθρώπου που γνωρίζει την ουσία και το νόημα των πραγμάτων. 

Ο Βέντερς, σε αυτή τη ταινία του, έρχεται ακόμα πιο κοντά στον άνθρωπο φτάνοντας σε βαθύτερα επίπεδα ύπαρξης. Και το κάνει βάζοντας τον ήρωα του να κάνει τη πιο σιχαμερή δουλειά ξανά και ξανά παρουσιάζοντας μια τόσο απλή καθημερινότητα με επαναλαμβανόμενες στιγμές ζωής που δεν έχουν τίποτα το ενδιαφέρον τόσο ώστε να αναρωτιέσαι μα τώρα τι ταινία είναι αυτή που βλέπω μιας και έχουμε συνηθίσει να έρχονται όλα με φόρα πάνω στο πανί του σινεμά. Όχι όμως σε αυτή τη ταινία γιατί αυτή «δουλεύει υπογείως», έχει μια απίστευτη κρυφή δύναμη που μόνο όταν τελειώσει η ταινία και τη σκέφτεσαι, αντιλαμβάνεσαι πόσο έχει «σκάψει» μέσα σου και πόσο χαίρεσαι που γνώρισες τον κύριο Χιραγιαμα και την απλή ζωή του. Μαγική ταινία.

May December [Σχολιασμός ταινίας]

May December, ταινία του Τοντ Χέινς με Τζούλιαν Μουρ και Νάταλι Πόρτμαν. Η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου. Η Τζούλιαν Μουρ υποδύεται την Γκρέισι που στα 32 της ερωτεύτηκε το 13χρονο Τζο, μπήκε στη φυλακή για αποπλάνηση ανηλίκου, γέννησε το παιδί του και στη συνέχεια έκανε μαζί του  οικογένεια και αλλά δυο παιδιά. Έρχεται η Νάταλι Πόρτμαν, 20 περίπου χρόνια μετά, ως ηθοποιός που θέλει να την υποδυθεί και μπαίνει στη ζωή της για να μάθει λεπτομέρειες και να καταλάβει τη ψυχοσύνθεση της. Ενώ όλα τα στοιχεία φαίνονται ενδιαφέροντα από τις πρωταγωνίστριες, το σενάριο μέχρι και τη μουσική που προετοίμαζε για κάτι που δεν ήρθε ποτέ τελικά η ταινία δεν κατάφερε να φτάσει κάπου, σαν να έχασε τον προσανατολισμό της επενδύοντας μόνο στις εξαιρετικές πρωταγωνίστριες, χωρίς να καταλάβουμε τελικά ποιος ήταν ο σκοπός του σκηνοθέτη. Σαν να θαμπώθηκε από τις λαμπερές του πρωταγωνίστριες και να έμεινε μόνο στα κοντινά πλάνα τους και στις κοινές σκηνές αυτών χωρίς να πάει πιο βαθιά στους χαρακτήρες τους. Αντιθέτως έστω και παραπλεύρως  στον χαρακτήρα του Τζο φάνηκε ότι του «κλάπηκε» η εφηβική ζωή και ζούσε σαν  ενήλικας χωρίς να γίνει ποτέ ουσιαστικά ενήλικας. Εν τέλει, ο Μάιος δεν συνάντησε ποτέ τον Δεκέμβριο σε αυτή τη ταινία ούτε μέσω καθρεφτών.

Πίσω από τις θημωνιές, [Σχολιασμός ταινίας]

Πίσω από τις θημωνιές, της Ασημίνας Προέδρου, μια πολυβραβευμένη ελληνική ταινία που θίγει κοινωνικά και πολιτικά θέματα της ελληνικής πραγματικότητας με στοιχεία νεορεαλισμού και έναν ιδιαίτερο τρόπο κινηματογραφικής αφήγησης. Η ιστορία είναι χωρισμένη σε τρία κεφάλαια, όσα και τα πρόσωπα της οικογένειας που πρωταγωνιστεί, πατέρας, μητέρα και κόρη όπου όλα κουμπώνουν στο τέλος σαν κομμάτια ενός παζλ και δείχνουν ολοκληρωμένα την εικόνα μιας θλιβερής επαρχιακής πραγματικότητας στα ελληνικά σύνορα χωρίς να επέρχεται λύτρωση. Τα οικονομικά αδιέξοδα του πατέρα, τα «κλειστά» μυαλά της μητέρας, τα μυστικά μιας καθυστερημένης ενηλικίωσης της κόρης βρίσκονται σε πρώτο πλάνο ενώ σε δεύτερο πλάνο ο ρατσισμός και το μεταναστευτικό δρουν καταλυτικά στις ζωές τους. Πίσω από τις θημωνιές, σαν να λέμε, κάτω από το χαλί κρύβουμε τα μικρά και τα μεγάλα εγκλήματα ως άτομα, ως οικογένειες, αλλά και ως κοινωνίες. Οι πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών, Σταμουλακάτος (πατέρας), Ουζουνίδου (μητέρα), Λάβδα (κόρη), η φωτογραφία και η ρεαλιστική κινηματογράφηση με ιδιαίτερες γωνίες λήψης μας παραδίδουν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία και μας συστήνουν ξανά (μετά τη μικρού μήκους ταινία της: Red Hulk) την πολλά υποσχόμενη δημιουργό: Ασημίνα Προέδρου.

Δεν υπάρχει κακό [Σχολιασμός ταινίας]

Δεν υπάρχει κακό (There is no evil), βραβευμένη ιρανική ταινία του Ρασούλοφ, ενός σκηνοθέτη που του έχουν απαγορέψει να γυρνά ταινίες στη χώρα του αλλά αυτός κρυφά διαμαρτύρεται και επαναστατεί με την τέχνη του προσφέροντάς μας βαθιά ουμανιστικές και αντικαθεστωτικές ιστορίες. Μη συνεχίσετε την ανάγνωση αν θέλετε να τη δείτε...  

Σε αυτή την εξαιρετική ταινία παρακολουθούμε τέσσερις ιστορίες γύρω από τη θανατική καταδίκη που ισχύει ακόμα στο Ιράν. Στην πρώτη ιστορία, παρακολουθούμε την ανούσια καθημερινότητα ενός φιλήσυχου, ευγενικού ανθρώπου, τίποτα δεν σε προετοιμάζει (ούτε καν η σκηνή με τα φανάρια) για αυτό που θα ακολουθήσει. Στη δεύτερη, είσαι πιο προετοιμασμένος αλλά και πάλι σε εκπλήσσει. Ένας φαντάρος βασανίζεται ηθικώς μέχρι να πάρει την απόφαση ότι «μπορεί να το κάνει». Στην τρίτη, έχουν κατασταλάξει πια μέσα σου οι προθέσεις του σκηνοθέτη: Ένας νεαρός επισκέπτεται την κοπέλα του που έχει γενέθλια αφού πρώτα πλυθεί στο ποτάμι για να εξαγνιστούν οι αμαρτίες του. Στην τελευταία καταλήγει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος ακόμα κι αν πρέπει να «θυσιάσεις» το παιδί σου και να κάνεις φίλη μια αλεπού... 

Μια πράξη έχει συνέπειες, όχι μόνο μεταξύ του θύτη και του θύματος αλλά τα απόνερά της φτάνουν και στον περίγυρο αυτών. Όταν δε η πράξη είναι νόμος του κράτους που απαιτεί την εμπλοκή σου στην αφαίρεση ζωής τότε μπορεί να «πνιγούν» και να καταστραφούν και άλλες ζωές. Ένα καθεστώς που υπονομεύει με αυτόν τον τρόπο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και θέτει την ηθική του ανθρώπου σε διαπραγμάτευση είτε είναι απολυταρχικό είτε δημοκρατικό «μολύνει» κάθε κύτταρο της ανθρώπινης ακεραιότητας και συνείδησης. Δεν υπάρχει κακό … μόνο αν του επιτραπεί η είσοδος.

Poor things, [Σχολιασμός ταινίας]

Όταν ένας σκηνοθέτης βρίσκει βιβλίο που πραγματεύεται ακριβώς ότι τον απασχολεί εδώ και χρόνια, φτιάχνει το σενάριο και τις εικόνες που το αποθεώνουν και έρχεται το άτομο που εμπιστεύεται, θαυμάζει και έχει κάνει άπειρες συζητήσεις μαζί του, μάλιστα έχει μπει μέσα στο μυαλό, στο όραμα του σκηνοθέτη, έρχεται λοιπόν, να ερμηνεύσει υπέροχα τον πρωταγωνιστικό ρόλο τότε προκύπτει μια σπουδαία ταινία!  Όταν δε αυτός ο σκηνοθέτης είναι Έλληνας, βραβεύεται με τον χρυσό Λέοντα στη Βενετία και πάει ολοταχώς στα βραβεία Όσκαρ με 11 υποψηφιότητες τότε η χαρά και η ικανοποίηση μας είναι διπλή! Όχι μόνο γιατί απολαύσαμε μια ταινία που δείχνει να έχει στόφα μεγάλου σκηνοθέτη αλλά και γιατί ένας Έλληνας δημιουργός κατάφερε να ξεφύγει από τα στενά όρια της χώρας μας και να καταξιωθεί στη διεθνή κινηματογραφική κοινότητα! 

Η ταινία Poor things του Γιώργου Λάνθιμου  είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, μια πορεία ενηλικίωσης μιας γυναίκας (Έμα Στόουν)η οποία είναι η μητέρα και το παιδί ταυτόχρονα, σαν όλα να ξεκινούν από αυτήν και να καταλήγουν σε αυτήν. Καθώς ένα μωρό μεγαλώνει νοητικώς σε ένα σώμα ενήλικα βλέπουμε πως μαθαίνει τον κόσμο και πως περνάει από έναν ασπρόμαυρο χωρίς ερεθίσματα σε έναν πολύχρωμο κόσμο με προκλήσεις και περιπέτειες που διψά να τον εξερευνήσει χωρίς κανέναν φραγμό και καθωσπρεπισμό. Η πρόοδος της είναι ταχύτατη μέχρι που γίνεται μια κυνική φιλόσοφος (σαφέστατη αναφορά στον Διογένη στη σκηνή που της κρύβουν τον ήλιο καθώς διαβάζει) και «σφάζει» με τα λόγια της καθετί που αντιτίθεται στον καθαρό από κάθε σύμβαση  επαγωγικό της συλλογισμό.  Οι ερμηνείες, οι σκηνοθετικές τεχνικές, τα χρώματα, τα σκηνικά, η ένδυση, τα θέματα που θίχτηκαν, όλα συνέβαλαν στην εκτόξευση του λανθιμικού σύμπαντος στη κορύφωσή του έχοντας σαν επιστέγασμα τη γυναικεία ανωτερότητα.

Η Ανατομία μιας πτώσης [Σχολιασμός ταινίας]

Η Ανατομία μιας πτώσης της Ζιστίν  Τριέ.  Μια ταινία με έξοχο  σενάριο που πανάξια κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Ένα δικαστικό δράμα και όχι μόνο, θα λέγαμε ένα οικογενειακό δράμα, που σε κάνει να μην σε νοιάζει, στο τέλος, τι έγινε ακριβώς γιατί έχεις ήδη «χορτάσει»από τους εξαιρετικούς διαλόγους που ανατέμνουν τον γάμο του ζευγαριού, χωρίς αναισθητικό, και με το δίκιο να πηγαίνει μια στον έναν, μια στον άλλον, σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Ακόμα και η γλώσσα (δεν μιλούν στη μητρική τους γλώσσα) που χρησιμοποιούν φαίνεται να υπονομεύει την επικοινωνία τους η οποία αποτελεί το βασικό θεμέλιο στις ανθρώπινες σχέσεις. Καταλυτικό στοιχείο στην «πτώση» αυτού του γάμου είναι το παιδί που δεν μπόρεσε να χωρέσει ανάμεσα στις φιλοδοξίες και στις τύψεις τους. Το παιδί είναι αυτό που τελικά βγάζει την ετυμηγορία και καθορίζει την έκβαση της ιστορίας. Η σκηνοθέτης, γνωρίζοντας ότι διαθέτει ένα δυνατό όπλο, το σενάριο, δεν βιάζεται να περάσει από το ένα πλάνο στο άλλο, μένει και παρατηρεί την έκφραση, τη χειρονομία τη λεπτομέρεια, τους ήχους αποτρέποντας τον θεατή να βγάλει εύκολα συμπεράσματα μιας και η αλήθεια των σχέσεων συγκρούεται με την αλήθεια του καθενός και η «ανατομία» της είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. 

Εξαρτάται, [Σχολιασμός θεάτρου]

 

Μια υπέροχα δυνατή και βαθιά συναισθηματική παράσταση το Εξαρτάται,  της Μαρίας Μαυρικάκη στη θεατρική σκηνή Αντώνιου σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντώνιου με ηθοποιούς Αντωνίου, Ασίκη, Βαμβακίδη και Κονίδου. Σε ένα ωραίο θέατρο, μικρό και «ζεστό» είδαμε να στέκονται μπροστά μας τέσσερις άνθρωποι  και να απευθύνονται σπαραξικάρδια στον Άκη τον αγαπημένο τους φίλο, αδερφό, σύντροφο που χάθηκε στον κόσμο των ναρκωτικών! Χωρίς κανένα σκηνοθετικό τέχνασμα, πολύ απλά, οι ηθοποιοί να κάθονται στα σκαλοπάτια στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης σε ένα άγριας ομορφιάς όμως, σκηνικό και να αποδίδουν τόσο ρεαλιστικά το δράμα τους, χωρίς καν να συνδιαλέγονται μεταξύ τους, και να μας περνούν το συναίσθημά τους, την απόγνωσή τους, την αγάπη τους για τον Άκη, αλλά και το αδυσώπητο ερώτημά τους, μα γιατί; Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους αλλά με τον Τάκη Βαμβακίδη να δίνει άλλη νότα μιας και τον βοηθάει ο ρόλος να πάει ακόμα πιο πέρα τον θρήνο του αλλά και τη τραγικότητα της εγκλωβισμένης ύπαρξης του φίλου του.  Όταν έχεις αυτούς τους ηθοποιούς, αυτό το αυτοβιογραφικό δυνατό κείμενο σε ένα τέτοιο μικρό θέατρο που προσδίδει αμεσότητα και συνύπαρξη ηθοποιού- θεατή τότε παρακολουθείς τέχνη και ταυτόχρονα τη ζωή την ίδια στη τραγική της έκφανση!