Η καλή νοσοκόμα [Κριτική ταινίας]

Η καλή νοσοκόμα, ταινία στο NETFLIX. Καταπληκτικές ερμηνείες από Έντι Ρεντμέιν και Τζέσικα Τσαστέιν σε μια πραγματική ιστορία! Όταν έχεις τέτοιους ηθοποιούς να ερμηνεύουν και μια σκηνοθεσία που εστιάζει πάνω τους γιατί αυτοί είναι τα δυνατά όπλα της πέρα από την πραγματική ιστορία τότε εκ των πραγμάτων έχεις μια πολύ καλή ταινία! Ο Έντι Ρεντμέιντ μεγαλουργεί υποκριτικά κινούμενος μέσα σε μια ρεαλιστική σκηνοθεσία χωρίς υπερβολές που καθιστά την ερμηνεία του ακόμα πιο καθηλωτική και ανατριχιαστική!

Το συγκλονιστικό της ιστορίας είναι ότι πρόκειται για έναν «αθόρυβο» κατά συρροήν δολοφόνο σε ένα επάγγελμα-λειτούργημα: νοσοκόμος που θα έπρεπε να βοηθάει και να γιατρεύει ανθρώπους αλλά αυτός σκότωνε και συνέχιζε ασκώντας τη δουλειά του γιατί απλά κανείς δεν τον σταμάτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα! Ένα σύστημα υγείας που τον «άφηνε» να δρα ... Μια ταινία για βραβεία...

Η γραμμή της κιμωλίας [Κριτική ταινίας]

Η γραμμή της κιμωλίας, ισπανική ταινία στο NETFLIX.  Έχει ως θέμα ένα ζευγάρι που βρίσκει ένα άρρωστο κοριτσάκι στο δρόμο, το παίρνει υπό την προστασία του μέχρι οι αρχές να βρουν την οικογένεια του και τι έχει συμβεί στο παιδί! Το παιδί κινείται μόνο στον χώρο που του σχεδιάζουν με μια κιμωλία εξού και ο τίτλος!

Μια ταινία που θα μπορούσε να είναι πολύ καλή αλλά χάνεται σε σεναριακά κενά, ασάφειες και ατοπήματα. Με αποτέλεσμα, ούτε η σκηνοθεσία να πατάει γερά και ενώ υπάρχει προσπάθεια να χτιστεί το μυστήριο σιγά σιγά, το έδαφος δεν είναι στέρεο και χάνει ακόμα και στο μοντάζ σε κάποιες σκηνές. Κρίμα! Δεν μας έχουν συνηθίσει τα ισπανικά θρίλερ σε τόσες αστοχίες!

Μην ανησυχείς αγάπη μου [Κριτική ταινίας]

Μην ανησυχείς αγάπη μου, της Ολίβια Γουάιλντ. Μια ταινία που κατακεραυνώνει την πατριαρχία παρουσιάζοντας με σαρκαστικό τρόπο, τις επιθυμίες των αντρών, τα βαθιά τους θέλω όσον αφορά τη σχέση τους με τη γυναίκα τους! Μας δείχνει λοιπόν τη ρίζα του κακού που λέγεται κακοποίηση της γυναίκας από τον σύζυγο της, χωρίς όμως να δείχνει καμία σκηνή βίας του άντρα προς τη γυναίκα. Ίσα ίσα, το αντίθετο! Έχουν μεταφέρει τις γυναίκες τους σε έναν ειδυλλιακό κόσμο (Victory Project) όπου ζουν «ευτυχισμένες» σε πανέμορφα σπίτια περιμένοντας τον άντρα τους να γυρίσει από την σπουδαία δουλειά του για τον περιποιηθούν με ένα ωραίο φαγητό ικανοποιώντας του όλες του τις ορέξεις! Πρόκειται για την ιδανική ζωή για τον άντρα καθώς, όπως φαίνεται, και για τη γυναίκα μέχρι που αυτή κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά: κάπου αλλού βρίσκεται ο πραγματικός της εαυτός, δεν νιώθει ότι ανήκει στον καλογυαλισμένο κόσμο του άντρα της, δεν είναι αυτοσκοπός της να στηρίζει τον άντρα της! Από αυτή τη στιγμή ξεκινάει η "παράνοια" της αλλά και ο αγώνας της για την αλήθεια και εν τέλει για την ελευθερία της! 

Καλές ερμηνείες κυρίως από την πρωταγωνίστρια που την υποδύεται η Φλόρενς Πιού πάνω στην οποία στηρίζεται όλη η ταινία. Ο πασίγνωστος τραγουδιστής Χάρι Στάιλς που υποδύεται τον σύζυγο στέκεται αξιοπρεπώς δίπλα της, στον πρώτο του ρόλο ως ηθοποιός. Όμως, η Ολίβια Γουάιλντ, ως σκηνοθέτης, έβαλε δύσκολα στον εαυτό της με αυτή την ταινία γιατί ενώ το θέμα της είναι δυνατό και θα μπορούσε να ήταν κόλαφος στις αντρικές πεποιθήσεις περί γυναικείας χειραφέτησης, αποδυναμώνεται σκηνοθετικά αλλά και σεναριακά σε αρκετά σημεία. Ίσως γιατί προσπάθησε να ενσταλάξει στο θέμα της περισσότερες δόσεις θρίλερ εστιάζοντας κυρίως στην εικόνα παρά στην ουσία! Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για μια καλή ταινία που αποδίδει πολύ καλά, με ευφάνταστο και «χρωματιστό» τρόπο το εξής: ότι η ευτυχία δεν είναι μια επιβεβλημένη κατάσταση από έξωθεν αλλά μια εσωτερική κατάσταση για τον καθένα που μπορεί να φτάσει σε αυτήν μόνο με βάση τις δικές του επιλογές! 

Λατρεία [Κριτική βιβλίου]

 

Λατρεία, της Χάνα Κεντ. Ήταν τόσο δυνατό το πρώτο της βιβλίο, τα «Έθιμα ταφής», που είναι αδύνατον να αντισταθείς στα επόμενα βιβλία αυτής της συγγραφέως όσο κι αν ακολουθούν μια φθίνουσα πορεία ενδιαφέροντος και έκπληξης. Η «Λατρεία» δεν στέκεται στο ύψος των προσδοκιών μου, όπως και το δεύτερο βιβλίο της «Οι Καλοί».  Αν και ο τρόπος γραφής της, η μεταφυσική ματιά της και το ταλέντο της να περιγράφει σφαιρικά, σαν μια αδιάσπαστη ολότητα την ενέργεια της φύσης και της ψυχής του ανθρώπου εξακολουθούν να υπάρχουν στα βιβλία της, οι ιστορίες της, όμως, χάνουν σε στιβαρότητα και επιδραστικότητα. Άλλωστε η «Λατρεία»είναι το πιο προσωπικό της βιβλίο σε σχέση με τα προηγούμενα με αρκετά επαναλαμβανόμενα σημεία που προδίδουν έναν υπερβάλλων ζήλο να προσδώσει, όσο πιο πολύ γίνεται, αξία στο συναίσθημα της. Με αποτέλεσμα, στο τελευταίο της βιβλίο το συναίσθημα να κυριαρχεί εις βάρος του ψυχογραφήματος αλλά χωρίς βέβαια να χάνεται η λυρικότητα στη γραφή της. Τελικά παραμένει η «λατρεία»μου για τα «έθιμα ταφής»...

Σκακιστική νουβέλα [Κριτική βιβλίου]

Σκακιστική νουβέλα, του Στέφαν Τσβάιχ. Ένα λογοτεχνικό διαμαντάκι που διαβάζεται απνευστί και που δεν χρειάζεται να γνωρίζεις σκάκι για να το απολαύσεις! Οι περιγραφές του συγγραφέα που αφορούν τη μονομανία του ενός ήρωα και τη ψυχολογική κατάσταση λόγω εγκλεισμού του άλλου ήρωα κονταροχτυπιούνται πάνω σε ένα πλαίσιο 64 τετραγώνων και βγαίνει νικητής η λογοτεχνία παραδίδοντάς μας ένα αριστούργημα συγγραφικής δεινότητας και ψυχαναλυτικού μεγαλείου! Ένα βιβλίο μικρού μεγέθους (νουβέλα), τόσο μεγάλης αξίας που αναρωτιέται κανείς πως η ευφυΐα και το βάθος σκέψης του συγγραφέα τον οδήγησαν στην αυτοκτονία στερώντας μας και αλλά αριστουργήματα αντί να τον βοηθήσουν να δαμάσει την απελπισία του για να σωθεί! Αλλά όπως έχει πει και ο ίδιος: «Κάποιος μπορεί να ξεφύγει από οτιδήποτε εκτός από τον εαυτό του.» 

Μεσάνυχτα στη βιβλιοθήκη [Κριτική βιβλίου]

Μεσάνυχτα στη βιβλιοθήκη, του Ματ Χεϊγκ. Ένα βιβλίο που δεν σε ενθουσιάζει διαβάζοντάς το, που σε πολλά σημεία μετατρέπεται σε εγχειρίδιο αυτοβελτίωσης και επιτηδευμένα προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του αναγνώστη ταυτίζοντας τον με την ηρωίδα μιας και όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί τι θα γινόταν αν επιλέγαμε μια άλλη διαδρομή σε ένα σταυροδρόμι της ζωής μας. Παρόλα αυτά συνεχίζεις την ανάγνωση για να δεις τελικά τι θα απογίνει η ηρωίδα, λίγο αποστασιοποιημένα, λίγο βαρετά χωρίς να τη νοιάζεσαι ιδιαίτερα. Όταν πια τελειώνει το βιβλίο, δε λες ότι άξιζε και ότι θα το συνιστούσες αλλά σίγουρα σε έχει κάνει να σκεφτείς τη δική σου ζωή, να νιώσεις την οικουμενικότητα στο συναίσθημα και να συνειδητοποιείς ότι ανεξαρτήτως τι έχεις ζήσει ή τι θα ζήσεις αισθάνεσαι τα ίδια ακριβώς με οποιοδήποτε άνθρωπο που έχει ζήσει μια εντελώς διαφορετική ζωή από εσένα! Στο τέλος, το μήνυμα του είναι υπαρξιακά αισιόδοξο, οικουμενικό, παρήγορο και συμπονετικό προς την ανθρώπινη ύπαρξη αυτή καθαυτή! Στη διαδρομή όμως το χάνει...

Αύγουστος [Κριτική βιβλίου]

Αύγουστος, βιβλίο του Τζον Γουίλιαμς. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα για τη ζωή του Καίσαρα Οκταβιανού Αύγουστου που κατάφερε όχι μόνο να διατηρήσει τη Ρωμαϊκή κυριαρχία σε μια δύσκολη περίοδο γεμάτη αναταραχές και συνωμοσίες αλλά και να της εξασφαλίσει μια πολυετή περίοδο ειρήνης και ευημερίας ως ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκτάτορας. Πρόκειται για μια συναρπαστική ιστορία που πατάει σε αληθινά γεγονότα και υπαρκτά πρόσωπα, γραμμένη με ευφυώς τρόπο, μέσω επιστολών, πρακτικών, ημερολογίου ώστε να να «συστήνονται» από μόνοι τους οι ήρωες και να βλέπουμε από διάφορες οπτικές γωνίες τι συνέβη τότε στον ρωμαϊκό κόσμο. Ο λόγος του Γουίλιαμς είναι μεστός, ουσιαστικός και διεισδυτικός στην ανθρώπινη ψυχή με όλες τις αδυναμίες της! Άλλωστε είναι ο ίδιος ο συγγραφέας που έγραψε το εκπληκτικό ψυχογράφημα-βιβλίο «Ο Στόουνερ».  

Σε αυτό το βιβλίο του ενώ στο μεγαλύτερο μέρος «μιλούν» και παραθέτουν γεγονότα και απόψεις ο περίγυρος του αυτοκράτορα, φίλοι, εχθροί, οικογένεια και μέσω αυτών ο αναγνώστης συνθέτει την αξιοθαύμαστη προσωπικότητα του Οκτάβιου έρχεται στο τέλος του βιβλίου η «φωνή» του ιδίου που κορυφώνει το μεγαλείο αυτής της ιστορίας και τη ψυχαναλυτική δεινότητα του συγγραφέα. Ο απολογισμός, λίγο πριν πεθάνει, αυτού του πιο δυνατού και ισχυρού άντρα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είναι συγκλονιστικός, φιλοσοφικός, βαθιά ανθρώπινος και φτάνει την αυτογνωσία του και τη γνώση της εξωτερικής πραγματικότητας σε τέτοιο επίπεδο ώστε να αντικρίζει κατάματα την ουσία της ζωής του, το τίμημα της δόξας αλλά και τη ματαιότητα του έργου του. 

Δεν ήσουν ποτέ εδώ [Κριτική ταινίας]

 

Δεν ήσουν ποτέ εδώ, ταινία της Λιν Ράμσεϊ με τον Χοακίν Φοίνιξ στο ERTFLIX. Μια σκοτεινή ταινία με στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία και με μουσική που μεγεθύνει τους φυσικούς ήχους με σκοπό να γίνει ενοχλητική όπως και η πραγματικότητα για τον ήρωα της ταινίας. Ο Φοίνιξ ερμηνεύει εξαιρετικά, όπως πάντα, αυτόν τον ήρωα που είναι κατεστραμμένος και που ζει με τη μητέρα του, γεμάτος ψυχικά τραύματα από την παιδική αλλά και την ενήλικη ζωή του. Το παρελθόν του τον έχει στιγματίσει και ακόμα περισσότερο τον έχει στοιχειώσει προκαθορίζοντας τις τωρινές του πράξεις! Παίρνει, λοιπόν, ένα σφυρί και ανοίγει κεφάλια αναλαμβάνοντας υποθέσεις του υποκόσμου κάτι σαν ιδιωτικός ντετέκτιβ ή σαν πληρωμένος δολοφόνος! 

Όταν του αναθέτουν να βρει την ανήλικη κόρη ενός διεφθαρμένου πολιτικού, αρχίζει η καταβύθιση στα σκοτάδια της ψυχής του με μια πορεία που είτε θα τον λυτρώσει ή θα τον "πνίξει" μέσα σε αυτά! Καταπληκτικές οι σκηνές που υποδηλώνουν αυτή τη κατάδυση με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή που είναι σοκαριστικά αμφίσημη και σκηνοθετικά "πανέμορφη". Μια ταινία που δεν την παρακολουθείς ευχάριστα, με κάποιες εξαιρετικές σκηνές (άλλωστε όταν η σκηνοθεσία είναι άκρως στιλιζαρισμένη θα έχει και οπτικά εντυπωσιακές σκηνές) αλλά με έναν Χοακίν Φοίνιξ που κάθε του κίνηση αναδίδει πόνο πέρα από την ερμηνεία του και με ένα τέλος που σε αποζημιώνει!

Φως στο σκοτάδι [Κριτική ταινίας]

Φως στο σκοτάδι, ταινία στο ΕRTFLIX  που σκηνοθετεί,γράφει και πρωταγωνιστεί ο εξαιρετικός Κέισι Άφλεκ! Πρόκειται για μια καταπληκτική ταινία που εξυμνεί τη γυναίκα εν απουσία της και τη πατρότητα, συγκεκριμένα τη σχέση πατέρα-κόρης! Ένας ιός σκοτώνει μόνο γυναίκες και ένας πατέρας φυγαδεύει την κόρη του, ένα μικρό κορίτσι, το οποίο έχει ανοσία και δεν αρρωσταίνει! Μετακινούνται διαρκώς, κατασκηνώνουν σε δάση. Το παιδί είναι πανέξυπνο, έχει κομμένα τα μαλλιά του και ντύνεται σαν αγόρι για να μη γίνει αντιληπτό από τους άντρες που κυκλοφορούν σαν ζόμπι γιατί αλλιώς θα το "κατασπαράξουν".

Υπέροχοι διάλογοι μεταξύ πατέρα και κόρης, ένα τόσο εξαιρετικό σενάριο που δεν χρειάζεται  καμμία σκηνοθετική μαεστρία, απλά μια σταθερή κάμερα που να δείχνει τα πρόσωπα του πατέρα και του παιδιού! Και αυτό έκανε ο Άφλεκ! Μια λιτή σκηνοθεσία στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας που εστιάζει στην ουσία, στα βλέμματα, στα αγγίγματα, στο περπάτημα αυτών των δυο ανθρώπων που παλεύουν για την επιβίωση!  Παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να δημιουργήσει μια δυστοπική και σκοτεινή ατμόσφαιρα στην ταινία του που σε κάνει να βυθιστείς μέσα σε αυτή αλλά και στην αδιάσπαστη  σχέση των χαρακτήρων, κρατώντας σε, όμως, πάντα σε εγρήγορση για το τι πρόκειται να τους συμβεί! Κορυφαίες στιγμές διαλόγου όταν το παιδί ρωτάει τον πατέρα ποια είναι η διαφορά ηθικής και δεοντολογίας καθώς και όταν εξηγεί ο πατέρας στο κορίτσι τη γυναικεία του φύση (έμμηνος ρύση). 

Ο Κέισι Άφλεκ μας παραδίδει ένα εξαίσιο δείγμα κινηματογραφικής του γραφής καταθέτοντας την πίστη του για τη σωτήρια, ζωογόνος γυναικεία δύναμη που μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα και ίσως να το έχει ήδη κάνει, αφανώς, πολλές φορές μιας και η ιστορία γράφεται από τους άνδρες και δεν θα μάθουμε ποτέ την συμβολή της!

Παράλληλες μητέρες [Κριτική ταινίας]

Παράλληλες μητέρες, ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ που δεν θυμίζει και τόσο Αλμοδοβάρ πέρα από τη βασική του θεματολογία: σχέση μητέρας - παιδιού και τη βασική του πρωταγωνίστρια Πενέλοπε Κρουζ που αποτελεί πια την πιο σημαντική του μούσα. Ο Αλμοδοβάρ περιστρέφεται και σε αυτή τη ταινία του γύρω από τη μητρότητα αλλά το προχωράει ακόμα πιο πέρα και βάζει ως δορυφόρο στο θέμα του ένα βασικό κομμάτι της ισπανικής ιστορίας: τους εξαφανισμένους (θαμμένοι στο πουθενά) εκτελεσμένους Ισπανούς από το φρανκικό καθεστώς! Θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τη μητρότητα με το ιστορικό αυτό γεγονός αν σκεφτούμε την Ισπανία ως μητέρα που θάβει τα παιδιά της αλλά στην εξέλιξη της ταινίας παραμένουν θέματα μετέωρα και παράλληλα χωρίς να συγκλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση σε κανένα σημείο! Σαν να έχουμε δύο ιστορίες σε μια ταινία! Και αυτό δεν είναι τόσο καλό για έναν σκηνοθέτη που ξέρει πολύ καλά πως να συνδέει ετερόκλητα μεταξύ τους πράγματα και να συνθέτει έναν «πολύχρωμο» κόσμο που όχι μόνο τα χωράει όλα αλλά συνυπάρχουν και όλα αρμονικά! Παρ’ όλα αυτά η ταινία έχει ενδιαφέρον γιατί πίσω της βρίσκεται έστω και κρυμμένος ο μεγάλος δημιουργός και γιατί αποτελεί χάρμα οφθαλμών, η εξαιρετική Πενέλοπε Κρουζ, να ερμηνεύει στη μητρική της γλώσσα. Δικαίως βραβεύτηκε με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας  στο Φεστιβάλ της Βενετίας!