Παράλληλες μητέρες, ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ που δεν θυμίζει και τόσο Αλμοδοβάρ πέρα από τη βασική του θεματολογία: σχέση μητέρας - παιδιού και τη βασική του πρωταγωνίστρια Πενέλοπε Κρουζ που αποτελεί πια την πιο σημαντική του μούσα. Ο Αλμοδοβάρ περιστρέφεται και σε αυτή τη ταινία του γύρω από τη μητρότητα αλλά το προχωράει ακόμα πιο πέρα και βάζει ως δορυφόρο στο θέμα του ένα βασικό κομμάτι της ισπανικής ιστορίας: τους εξαφανισμένους (θαμμένοι στο πουθενά) εκτελεσμένους Ισπανούς από το φρανκικό καθεστώς! Θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τη μητρότητα με το ιστορικό αυτό γεγονός αν σκεφτούμε την Ισπανία ως μητέρα που θάβει τα παιδιά της αλλά στην εξέλιξη της ταινίας παραμένουν θέματα μετέωρα και παράλληλα χωρίς να συγκλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση σε κανένα σημείο! Σαν να έχουμε δύο ιστορίες σε μια ταινία! Και αυτό δεν είναι τόσο καλό για έναν σκηνοθέτη που ξέρει πολύ καλά πως να συνδέει ετερόκλητα μεταξύ τους πράγματα και να συνθέτει έναν «πολύχρωμο» κόσμο που όχι μόνο τα χωράει όλα αλλά συνυπάρχουν και όλα αρμονικά! Παρ’ όλα αυτά η ταινία έχει ενδιαφέρον γιατί πίσω της βρίσκεται έστω και κρυμμένος ο μεγάλος δημιουργός και γιατί αποτελεί χάρμα οφθαλμών, η εξαιρετική Πενέλοπε Κρουζ, να ερμηνεύει στη μητρική της γλώσσα. Δικαίως βραβεύτηκε με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Βενετίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου