Τα πνεύματα του Ινισέριν [Κριτική ταινίας]

 

Τα πνεύματα του Ινισέριν, ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα με τους Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίζον. Το απολαυστικό «ζευγάρι» της ταινίας «Αποστολή στην Μπριζ» πρωταγωνιστεί και στα «Πνεύματα» και είναι σαν να τους παρακολουθούμε γερασμένους πια να έχουν αποσυρθεί στο απομονωμένο χωριό τους και να ζουν ως παλιόφιλοι με ένα ιδιαίτερο αλλά και χολερικό δέσιμο μεταξύ τους. Μέχρι που ο ένας από τους δύο αποφασίζει να ξεκόψει απότομα, χωρίς λόγο, από τον άλλον και είναι τόσο αποφασισμένος που κόβει κυριολεκτικά και μεταφορικά ότι τον συνδέει με τη βαρεμάρα και το ανικανοποίητο της ύπαρξης του! Εξαιρετικές ερμηνείες, πανέμορφη φωτογραφία και ατμόσφαιρα που ταιριάζει απόλυτα με την υπαρξιακή «μουντίλα» των χαρακτήρων. Αλλά μέχρι εκεί... Δυστυχώς δεν εντόπισα τα πολυεπίπεδα της ταινίας κατά τη θέασή της και όταν εκ των υστέρων διάβασα για τις αλληγορίες και τους συμβολισμούς της με τον εμφύλιο πόλεμο της Ιρλανδίας κάπως τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Αλλά και πάλι τίθεται το ερώτημα: προκειμένου να φανεί ο παραλογισμός, η φρίκη και η τραγωδία ενός εμφυλίου πολέμου πρέπει να θυσιαστεί, σεναριακά, ο ιερός θεσμός της φιλίας και δη της αντρικής φιλίας, να ακυρώνεται έτσι μια βαθιά διαπροσωπική σχέση, να υποτιμάται η καλοσύνη και να προβάλλεται η αναίτια απόρριψη συντροφικότητας και η επακόλουθη εκδίκηση εκατέρωθεν; Κάπου χάθηκα..

Το τρίγωνο της θλίψης [Κριτική ταινίας]

Το τρίγωνο της θλίψης, καταπληκτική ταινία του Σουηδού Ρούμπεν Έστλουντ, βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα όπως και η προηγούμενη του ταινία «Το Τετράγωνο». «Το Τρίγωνο» κατακεραυνώνει τον πλούτο που δημιουργεί κενόδοξους ανθρώπους και την εξωτερική ομορφιά που δημιουργεί επιφανειακούς και ματαιόδοξους ανθρώπους! Όλοι οι διάλογοι είναι υπέροχοι στο να προβάλλουν τη κενότητα και τη ρηχότητα των πλουσίων αλλά και τη μετάλλαξη των φτωχών όταν τους δίνεται η δυνατότητα να έχουν το πάνω χέρι! Η ταινία έχει άρωμα Ελλάδας μιας και ένα μεγάλο κομμάτι της είναι γυρισμένο στο Κατάκολο Ηλίας και στη Χιλιαδού Ευβοίας! Ο σκηνοθέτης στήνει σκηνές απαράμιλλης ομορφιάς και σιχασιάς ταυτόχρονα περνώντας εύγλωττα τα μηνύματά του, «χτυπώντας» ακόμα και την υψηλή γαστρονομία η οποία ακυρώνετσι πλήρως κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. «Το τρίγωνο» έχει μεγαλύτερη συνοχή από «Το τετράγωνο», κατά τη γνώμη μου, είναι πιο συμπαγής η δομή της ταινίας και ξεκάθαρο το δριμύ κατηγορώ της μέσω της μορφής της καυστικής σάτιρας-κωμωδίας. Πέτυχε τον στόχο της και πήγε ακόμα πιο πέρα γιατί δεν χαρίζεται σε κανέναν ούτε στους πλούσιους αλλά ούτε και στους φτωχούς, ούτε στους όμορφους αλλά ούτε και στους άσχημους! Η πλήρης αποδόμηση της εικόνας σε όλα τα επίπεδα! Μόνο η φυσική ομορφιά της Ελλάδας στέκεται αλώβητη...

Οι άνθρωποι στα δέντρα [Κριτική βιβλίου]

Οι άνθρωποι στα δέντρα, της Hanya Yanagihara. Πολύ καλό βιβλίο, με διεισδυτικό λόγο ουσιαστικό και βαθύ στη ψυχογράφηση χαρακτήρων αλλά και στις περιγραφές άγριων τοπίων, ανθρώπων-ζώων. Παρακολουθούμε τη ζωή ενός γιατρού - ερευνητή που βραβεύτηκε με Νόμπελ ιατρικής γιατί ανακάλυψε μια φυλή σε απομονωμένο νησί που κάποιοι από αυτούς ζούσαν για αιώνες λόγω της κατανάλωσης μιας σπάνιας χελώνας εξηγώντας έτσι το σύνδρομο της Σελήνης: Μια πάθηση που δεν γερνούν τα κύτταρα αλλά εκφυλίζεται ο νους με την πάροδο του χρόνου. Και ενώ η συγγραφέας μας γνωστοποιεί εξαρχής ότι ο γιατρός αυτός έχει κατηγορηθεί για σεξουαλική κακοποίηση ενός από τα 43 (!) παιδιά που υιοθέτησε από τους ανθρώπους αυτού του νησιού, μας συστήνει ένα λαμπρό μυαλό, έναν επιστήμονα, έναν σπουδαίο άνθρωπο που μας προκαλεί θαυμασμό και ενδιαφέρον για την πορεία της ζωής του και καταφέρνει σε όλη τη διαδρομή αυτής της καθηλωτικής ιστορίας να ξεχνάμε και να μην πιστεύουμε τον λόγο γιατί έχει κατηγορηθεί και φυλακιστεί για δυο χρόνια! Με έξυπνο τέχνασμα στο τέλος, μαθαίνουμε την αλήθεια αφήνοντας μας μόνους χωρίς καμμία βοήθεια (σαν να μας σπρώχνει στο κενό) και κατά συνέπεια ελεύθερους να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε αυτόν τον άνθρωπο! Σπουδαία εξιστόρηση γεγονότων, ζωντανές περιγραφές της ζούγκλας και της ζωής σε αυτήν, κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή, τα αναπόφευκτα και οι ανθρώπινες ατέλειες, όλα τα στοιχεία αυτά συνθέτουν ένα εξαιρετικό βιβλίο που ανεβάζει τους ανθρώπους στα δέντρα αντί να τους αφήνει βολεμένους κάτω και μέσα στον υποτιθέμενο και επίπλαστο πολιτισμό τους!

Τα πάντα όλα [Κριτική ταινίας]

Everthing, everywhere all at once, (Τα πάντα όλα) ταινία των Ντάνιελ  Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ και οι δύο μαζί αυτοαποκαλούνται Ντάνιελς. Μια εντελώς παλαβή ταινία προτεινόμενη για 11 όσκαρ  από τα οποία κατά τη γνώμη μου μόνο ένα είναι σίγουρο ότι πρέπει να της δοθεί: αυτό του μοντάζ! Πρόκειται για την Έβελιν (πολύ καλή η Μισέλ Γιο) εργαζόμενη, μητέρα, σύζυγος που προσπαθεί απελπισμένα να τα βγάλει πέρα σε όλους τους ρόλους της και επιστρατεύονται με κάποιο τρόπο όλες οι εκδοχές της από παράλληλα σύμπαντα για να τη βοηθήσουν. Εντελώς τρελή ταινία με κάποια αντιαισθητικά στοιχεία, χωρίς ταυτότητα ή μάλλον με πολλές ταυτότητες (δράμα, κωμωδία, περιπέτεια, επιστημονικής φαντασίας, όλα αυτά μαζί;) Είναι αριστούργημα ή μπαρούφα; Μάλλον μια συρραφή στοιχείων από διάφορες ταινίες που αγάπησαν οι δημιουργοί της και σκέφτηκαν να τα βάλουν όλα σε ένα μίξερ και να βγάλουν μόνο ένα στοιχείο. (Ακολουθεί σπόιλερ): Και αναρωτιέται κανείς, μα έπρεπε να μπερδέψουν τόσα στοιχεία, να επιστρατευτούν όλες οι εκδοχές μιας μάνας ώστε να μπορέσει να πει στην κόρη της ότι την αγαπά και θέλει να είναι πάντα δίπλα της; Τόσος ντόρος, τόσος σαματάς για κάτι που είναι σημαντικό μεν αλλά τόσο μονοδιάστατο δε, που δεν δικαιολογούνται οι τόσες διαστάσεις! 

Το θαύμα [Κριτική ταινίας]

Το θαύμα, ταινία του Σεμπάστιαν Λέλιο στο Netflix. Μια καλή ταινία που έχει να μας πει μια πολύ καλή ιστορία γιατί χωρίς ιστορίες είμαστε ένα τίποτα! Στο έτος 1860 σε ένα χωριό της Ιρλανδίας, μια νοσοκόμα (εξαιρετική η Φλόρενς Πιού) παρακολουθεί εναλλάξ με μια μοναχή ένα κορίτσι που έχει να φάει τέσσερις μήνες και είναι υγιής. Κρατάει τις σημειώσεις της φτιάχνοντας τη δική της ιστορία γιατί πρέπει να λογοδοτήσει στην επιτροπή που της ανέθεσε αυτό το έργο για το τι συμβαίνει με αυτό το παιδί! Ο σκηνοθέτης χτίζει την ιστορία του αργά, ατμοσφαιρικά με χαρακτήρες που ο καθένας ξεχωριστά κουβαλάει τον πόνο του, τον δικό του σταυρό! Θρησκεία, επιστήμη, πίστη είναι η «ιστορία» του καθενός και μια αφηγήτρια-συγγραφέας που μας αποκαλύπτει ότι ακόμα και αυτή η ιστορία που περιλαμβάνει όλες τις άλλες είναι ιστορία μιας ταινίας που καλείσαι να την πιστέψεις γιατί οι χαρακτήρες της την πιστεύουν! Η αρχική, η τελική καθώς και μια ενδιάμεση σκηνή μας αποκαλύπτει ευφυώς τη φιλοσοφία της ταινίας! Αλλεπάλληλα τα στρώματα αλήθειας που για να τη βρει ο καθένας μας και να σωθεί πρέπει να πιστέψει σε ένα ψέμα ή στη δική του αλήθεια!

Inside man [Κριτική σειράς]

Inside man, σειρά 4 επεισοδίων Netflix. Ο καθένας μας μπορεί να γίνει δολοφόνος αρκεί μια ατυχία και μια κακή μέρα! Γύρω από αυτό περιστρέφεται η σειρά αυτή παρωδώντας και αποδομώντας όχι το έγκλημα αλλά τον άνθρωπο που το διαπράττει και κυρίως τον «καθώς πρέπει» άνθρωπο ή τον υπεράνω πάσης υποψίας ή ακόμα και έναν έφηβο, ένα καλό παιδί που ανυποψίαστο για ότι συμβαίνει γύρω του μπορεί να φτάσει στα άκρα! Αν αυτή η σειρά δεν είχε τόσες υπερβολές και μάλιστα «χαζές» υπερβολές που υποτιμούν πραγματικά τη νοημοσύνη του τηλεθεατή, εμπόδια που δεν σε αφήνουν να την απολαύσεις ουσιαστικά παρά μόνο επιφανειακά τότε θα μιλούσαμε για μια καταπληκτική παρωδία του εξής: μη νομίζεις ότι θα είσαι ασφαλής ηθικά, ακέραιος και σωστός για πάντα γιατί ανά πάσα στιγμή μπορείς να «κατρακυλήσεις στο υπόγειο» της ψυχής σου και να φονεύσεις όχι μόνο τις αρχές σου και την ηθική σου αλλά ακόμη και άνθρωπο! Η σειρά δεν αφήνει κανέναν ηθικά άμεμπτο, όλους τους χαρακτήρες της, όχι μόνο τους αυταπόδεικτους: τον καθηγητή εγκληματολογίας και δολοφόνο της γυναίκας του (πολύ καλός ο Στάνλεϊ Τούτσι) που υπερασπίζεται τις ηθικές αξίες,  τον πάστορα (εξίσου πολύ καλός ο Ντέβιντ Τενναντ), τον serial killer (απολαυστικός ο Άτκινς Έστιμοντ) αλλά και τη δημοσιογράφο, ακόμα και το θύμα της ιστορίας, τους αποδομεί, τους «σκοτώνει» έναν έναν ηθικά και τους αφαιρεί κάθε δικαίωμα να κρίνουν τους άλλους! Κρίμα που αυτή η σειρά δεν μπόρεσε να σταθεί στη δική της «ακεραιότητα» με αυτές τις «ανυπέρβλητες» υπερβολές που δεν καταπίνονται εύκολα!

Defending Jacob [ Κριτική σειράς]

Μια πολύ καλή σειρά της Apple tv+ με καλές ερμηνείες από Κρις Έβανς, Μισέλ Ντόκερι, Τζέιντεν Λιμπερερ βάζοντας βέβαια την πινελιά του και ο Τζ. Κ. Σίμονς.

Άρτια σκηνοθεσία μέσα σε μια μουντή ατμόσφαιρα, με υποβλητική μουσική και καλοδουλεμένο σενάριο που στηρίζεται σε βιβλίο!

Είναι μια σειρά των 8 επεισοδίων που πραγματεύεται τη σύγκρουση γονεϊκής αγάπης με την ηθική των πράξεων του παιδιού τους. Πόσο ευθύνονται οι γονείς για τις πράξεις των παιδιών τους τόσο σε επίπεδο ανατροφής αλλά και σε γονιδιακό επίπεδο; Τι μεταφέρουμε στα παιδιά μας μέσω των DNA μας και κατά πόσο είμαστε υπεύθυνοι για αυτό; Τι γίνεται όταν αυτά κατηγορούνται για έγκλημα; Τίθενται πολλά ερωτήματα τα οποία είναι δύσκολα να τα διαχειριστεί κάποιος στο βίωμα τους όταν δε η μητρική αγάπη συγκρούεται με το αξιακό της σύστημα τότε είναι σαν τρέχει με μεγάλη ταχύτητα προς έναν τοίχο για να λυτρωθεί!

Η καλή νοσοκόμα [Κριτική ταινίας]

Η καλή νοσοκόμα, ταινία στο NETFLIX. Καταπληκτικές ερμηνείες από Έντι Ρεντμέιν και Τζέσικα Τσαστέιν σε μια πραγματική ιστορία! Όταν έχεις τέτοιους ηθοποιούς να ερμηνεύουν και μια σκηνοθεσία που εστιάζει πάνω τους γιατί αυτοί είναι τα δυνατά όπλα της πέρα από την πραγματική ιστορία τότε εκ των πραγμάτων έχεις μια πολύ καλή ταινία! Ο Έντι Ρεντμέιντ μεγαλουργεί υποκριτικά κινούμενος μέσα σε μια ρεαλιστική σκηνοθεσία χωρίς υπερβολές που καθιστά την ερμηνεία του ακόμα πιο καθηλωτική και ανατριχιαστική!

Το συγκλονιστικό της ιστορίας είναι ότι πρόκειται για έναν «αθόρυβο» κατά συρροήν δολοφόνο σε ένα επάγγελμα-λειτούργημα: νοσοκόμος που θα έπρεπε να βοηθάει και να γιατρεύει ανθρώπους αλλά αυτός σκότωνε και συνέχιζε ασκώντας τη δουλειά του γιατί απλά κανείς δεν τον σταμάτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα! Ένα σύστημα υγείας που τον «άφηνε» να δρα ... Μια ταινία για βραβεία...

Η γραμμή της κιμωλίας [Κριτική ταινίας]

Η γραμμή της κιμωλίας, ισπανική ταινία στο NETFLIX.  Έχει ως θέμα ένα ζευγάρι που βρίσκει ένα άρρωστο κοριτσάκι στο δρόμο, το παίρνει υπό την προστασία του μέχρι οι αρχές να βρουν την οικογένεια του και τι έχει συμβεί στο παιδί! Το παιδί κινείται μόνο στον χώρο που του σχεδιάζουν με μια κιμωλία εξού και ο τίτλος!

Μια ταινία που θα μπορούσε να είναι πολύ καλή αλλά χάνεται σε σεναριακά κενά, ασάφειες και ατοπήματα. Με αποτέλεσμα, ούτε η σκηνοθεσία να πατάει γερά και ενώ υπάρχει προσπάθεια να χτιστεί το μυστήριο σιγά σιγά, το έδαφος δεν είναι στέρεο και χάνει ακόμα και στο μοντάζ σε κάποιες σκηνές. Κρίμα! Δεν μας έχουν συνηθίσει τα ισπανικά θρίλερ σε τόσες αστοχίες!

Μην ανησυχείς αγάπη μου [Κριτική ταινίας]

Μην ανησυχείς αγάπη μου, της Ολίβια Γουάιλντ. Μια ταινία που κατακεραυνώνει την πατριαρχία παρουσιάζοντας με σαρκαστικό τρόπο, τις επιθυμίες των αντρών, τα βαθιά τους θέλω όσον αφορά τη σχέση τους με τη γυναίκα τους! Μας δείχνει λοιπόν τη ρίζα του κακού που λέγεται κακοποίηση της γυναίκας από τον σύζυγο της, χωρίς όμως να δείχνει καμία σκηνή βίας του άντρα προς τη γυναίκα. Ίσα ίσα, το αντίθετο! Έχουν μεταφέρει τις γυναίκες τους σε έναν ειδυλλιακό κόσμο (Victory Project) όπου ζουν «ευτυχισμένες» σε πανέμορφα σπίτια περιμένοντας τον άντρα τους να γυρίσει από την σπουδαία δουλειά του για τον περιποιηθούν με ένα ωραίο φαγητό ικανοποιώντας του όλες του τις ορέξεις! Πρόκειται για την ιδανική ζωή για τον άντρα καθώς, όπως φαίνεται, και για τη γυναίκα μέχρι που αυτή κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά: κάπου αλλού βρίσκεται ο πραγματικός της εαυτός, δεν νιώθει ότι ανήκει στον καλογυαλισμένο κόσμο του άντρα της, δεν είναι αυτοσκοπός της να στηρίζει τον άντρα της! Από αυτή τη στιγμή ξεκινάει η "παράνοια" της αλλά και ο αγώνας της για την αλήθεια και εν τέλει για την ελευθερία της! 

Καλές ερμηνείες κυρίως από την πρωταγωνίστρια που την υποδύεται η Φλόρενς Πιού πάνω στην οποία στηρίζεται όλη η ταινία. Ο πασίγνωστος τραγουδιστής Χάρι Στάιλς που υποδύεται τον σύζυγο στέκεται αξιοπρεπώς δίπλα της, στον πρώτο του ρόλο ως ηθοποιός. Όμως, η Ολίβια Γουάιλντ, ως σκηνοθέτης, έβαλε δύσκολα στον εαυτό της με αυτή την ταινία γιατί ενώ το θέμα της είναι δυνατό και θα μπορούσε να ήταν κόλαφος στις αντρικές πεποιθήσεις περί γυναικείας χειραφέτησης, αποδυναμώνεται σκηνοθετικά αλλά και σεναριακά σε αρκετά σημεία. Ίσως γιατί προσπάθησε να ενσταλάξει στο θέμα της περισσότερες δόσεις θρίλερ εστιάζοντας κυρίως στην εικόνα παρά στην ουσία! Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για μια καλή ταινία που αποδίδει πολύ καλά, με ευφάνταστο και «χρωματιστό» τρόπο το εξής: ότι η ευτυχία δεν είναι μια επιβεβλημένη κατάσταση από έξωθεν αλλά μια εσωτερική κατάσταση για τον καθένα που μπορεί να φτάσει σε αυτήν μόνο με βάση τις δικές του επιλογές!