Φρανκενστάιν [Σχολιασμός ταινίας]

Ο αγαπημένος μας παραμυθάς επέστρεψε για να μας κάνει να αγαπήσουμε για άλλη μια φορά τέρατα που τελικά είναι πιο αγνά, πιο ανθρώπινα, πιο όμορφα από ανθρώπους. Αυτή τη φορά μας συστήνει, και μας επικαιροποιεί με τον δικό του μαγικό τρόπο, το τέρας που δημιούργησε ο Βικτορ Φράνκεσταϊν, ο ήρωας του βιβλίου της Μαιρης Σελευ, αυτός ο «Προμηθέας» του 1818. Η γνωστή μας ιστορία γίνεται ένα υπέροχο ψυχογράφημα με πανέμορφα εικαστικά πλάνα, και σκηνοθεσία που στηρίζει άψογα το θεματικό πλαίσιο του Ντε Τόρο. Ένα ψυχογράφημα για τα παιδικά τραύματα, για τη σχέση πατέρα με γιο, για τη σχέση δημιουργού με το δημιούργημά του με όλες του τις θεολογικές προεκτάσεις, για την ανάγκη εύρεσης ταυτότητας, φιλίας, αγάπης, στοργής, αγγίγματος, αποδοχής και συγχώρεσης. Το «τέρας» που ενσαρκώνεται εξαιρετικά από τον Τζέικομπ Ελόρντι ζητά απεγνωσμένα από τον δημιουργό του συντροφιά για να αντέξει την αιωνιότητα που ούτε κι αυτή έχει νόημα αν δεν υπάρχει αγάπη. Ο Φρανκενστάιν νίκησε τον θάνατο αλλά έχασε την αγάπη κι έφτιαξε ένα δυστυχισμένο πλάσμα. Ο Θεός παραχώρησε τον θάνατο στον άνθρωπο αλλά του έδωσε την δυνατότητα, την ελευθερία, την επιλογή να αγαπά. Σαν να δόθηκε η ελευθερία στον άνθρωπο μόνο και μόνο για να αγαπά ή τουλάχιστον να βρίσκει τον δρόμο προς την αγάπη αλλιώς θα μας έφτιαχνε ρομπότ χωρίς επιλογή αγάπης όπως φτιάχνουμε εμείς τώρα στην σημερινή μας εποχή ΑΙ. Θεωρώ ότι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τορο ολοκλήρωσε και μάλιστα τελειοποίησε το τέρας που ήθελε να μας παρουσιάσει, ενοποίησε όλη την ανθρωπότητα σε αυτό (με τη συρραφή μελών ανθρώπινου σώματος, τι ωραία αλληγορία) και μας το έβαλε μπροστά μας ως καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής μας για να αναρωτηθούμε τον σκοπό της ύπαρξης μας. 

Το τέρας μέσα μου [Σχολιασμός σειράς]

Το τέρας μέσα μου, μίνι σειρά στο Netflix με τους Κλερ Ντέινς και Μαθιου Ρις. Μια πολύ καλή σειρά, ένα ψυχολογικό, αστυνομικό θρίλερ που σε κρατάει με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Δύο γείτονες, ένας διάσημος επιχειρηματίας που μπορεί να σκότωσε τη γυναίκα του και μια διάσημη συγγραφέας που δεν έχει ξεπεράσει τον θάνατο του γιου της παίζουν το παιχνίδι γάτας ποντικιού προκειμένου να ξεπεράσουν τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά τους. Όλοι κάνουμε κακές σκέψεις, όμως τις κάνουμε πράξεις; Όλοι έχουμε το κακό μέσα μας αλλά μέχρι ποιο σημείο φτάνει ο καθένας μας στον χειρισμό, στη τιθάσευση του εαυτού μας με γνώμονα τη συνείδηση μας.  Κατά πόσο η συνείδηση του καθενός, η ηθική του, αποτελεί φράγμα στα ορμητικά νερά του μίσους; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν τη σειρά που διερευνά τη ψυχολογία ενός δολοφόνου, ενός σατανικά έξυπνου επιχειρηματία και όχι μόνο αλλά και τη ψυχολογία όλων των άλλων που τον περιβάλλουν, τη ψυχολογία μιας κοινωνίας που αδυνατεί να απομονώσει  το κακό και να το ξεριζώσει αλλά ίσως το ενισχύει και το ριζώνει βαθύτερα. Βαθιά ψυχολογικό θρίλερ που δεν μένει μόνο σε δράση αλλά μπαίνει και στα εσώτερα της ανθρώπινης ψυχής εκεί που μαίνεται ένας πόλεμος ανάμεσα στο καλό και στο κακό, μια σχοινοβασία μεταξύ της σκέψης και της πράξης με οδηγό τη συνείδηση. «Το τέρας κι εγώ» έγινε «το τέρας μέσα μου» προς το τέλος της σειράς και από τη μια μας κουνά το δάχτυλο τονίζοντας την ατομική ευθύνη σε όλα τα θέματα και από την άλλη μας κλείνει το μάτι στο ότι κάποια πράγματα είναι γονιδιακά και η εξάλειψή τους φαντάζει ακατόρθωτη.

Βουγονία [Σχολιασμός ταινίας]

Βουγονία, ταινία του Γιώργου Λάνθιμου με Εμα Στόουν και Τζεσι Πλιμονς. Κάποιες σκέψεις για τη νέα ταινία του Λάνθιμου που δεν μπορείς εύκολα να τη χαρακτηρίσεις όταν βγαίνεις από το σινεμά. Μπορείς όμως να τη πεις ενδιαφέρουσα γιατί σου προκαλεί σκέψεις. Σε αυτή τη ταινία του λοιπόν ο Λάνθιμος κάνει λίγο πίσω σκηνοθετικά και αφήνει όλο τον χώρο στο σενάριο γιατί το σενάριο που έφτασε στα χέρια του από τους Κορεάτες είναι πολύ καλό. Αφήνει λοιπόν το σενάριο να λάμψει, επικεντρώνεται στα πρόσωπα των ηθοποιών, βάζει εντούτοις λίγες πινελιές από το δικό του σκηνοθετικό σύμπαν για να μας παρουσιάσει τελικά μια ταινία τραγελαφικά διασκεδαστική, που σε προβληματίζει, σε ξαφνιάζει και προσωπικά με κάνει να θέλω να τη ξαναδώ γιατί αντιλαμβάνεσαι στο τέλος ότι μέσα στη «χαζομάρα» της κρύβονται διαμαντάκια. (Με έκανε να αναζητήσω και την κορεάτικη ταινία: Save the green planet). Ο Τζεσι Πλιμονς ξεχωρίζει ερμηνευτικά ενώ η Εμα Στόουν παίζει συγκρατημένα αυτή τη φορά… ίσως τον λόγο τον καταλαβαίνεις μετά το τέλος της ταινίας. Όσον αφορά τη τελική σκηνή της ταινίας: Κρίμα που δεν κατάλαβαν οι έλληνες ιθύνοντες την αλληγορία της τελευταίας σκηνής και δεν παραχώρησαν την Ακρόπολη στον Έλληνα δημιουργό που, αν μη τι άλλο, μας εκπροσωπεί επάξια στο εξωτερικό.

Όταν έκλαψε ο Νίτσε [Σχολιασμός παράστασης]

Όταν έκλαψε ο Νίτσε, μια παράσταση σε σκηνοθεσία  Ακύλλα Καραζήση και Νίκου Χατζόπουλου. Μια καλή παράσταση που μεταφέρει τον πυκνό λόγο του διάσημου βιβλίου σε έναν χειμαρρώδη θεατρικό λόγο, με αφήγηση και διάλογο, που χώρεσε σχεδόν όλο το βιβλίο, εξού και η διάρκεια της παράστασης. Ένας πραγματικός άθλος για τους ηθοποιούς καθώς και για την Ευαγγελία Ανδριτσάνου που έκανε την θεατρική απόδοση αυτού του εξαιρετικού κειμένου του Γιάλομ. Πολύ καλές ερμηνείες, με  την ερμηνεία του Αβαρικιώτη ως Νίτσε να ξεχωρίζει! Σκηνοθετικά, όπως τουλάχιστον αποδόθηκε στο Αγρίνιο, δεν είχε κάτι ιδιαίτερο εκτός από το ότι η παράσταση ξεκίνησε στο φουαγιέ, συνέχισε στη σκηνή μπροστά από τις κουρτίνες και συνεχίστηκε μέσα στη σκηνή σαν να μπαίναμε όλο και πιο μέσα στην ψυχοσύνθεση του Νίτσε.  Μέχρι εκεί…τίποτα άλλο που να αναδεικνύει σκηνοθετικά το έργο και να δημιουργεί κάποια ατμόσφαιρα. Ίσως να χρειαζόταν σκηνικά, παραήταν άδεια η σκηνή όσο και αν τη γέμιζε ο συνεχής λόγος. Μένουμε στα θετικά της παράστασης και ευχόμαστε να έρχονται περισσότερες τέτοιες παραστάσεις στη μικρή μας πόλη.

Μια μάχη μετά την άλλη [Σχολιασμός ταινίας]

Μια μάχη μετά την άλλη, του Πολ Τόμας Άντερσον με τους Λεοναρντο Ντι Κάπριο, Σον Πεν και Μπενίσιο Ντελ Ντόρο. Μια πολύ καλή ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της σοβαρά και που στηλιτεύει τη πολιτική της Αμερικής. Σαρκάζει και επικρίνει τα «κακώς κείμενα» της αλλά και αυτοσαρκάζεται ως αμερικανική ταινία δράσης. Σκηνές που σε κάνουν να σκεφτείς χαμογελώντας με το μαύρο χιούμορ του σκηνοθέτη που «χτυπάει» όλα τα στρατόπεδα τονίζοντας ότι έχει χαθεί γενικώς η μπάλα.  Οι επαναστάτες παρουσιάζονται σαν να βλέπουν την επανάσταση τους περισσότερο  ως παιχνίδι και λιγότερο  σαν έναν ουσιαστικό ιδεολογικό αγώνα αφού η αρχηγός φαίνεται να επαναστατεί μόνο και μόνο γιατί την εξιτάρουν σεξουαλικώς η δράση και τα όπλα. Ο στρατός από την άλλη «κατασκευάζει» λόγους και προσχήματα για να επιτεθεί και να επιτύχει τους δικούς του σκοπούς που τόσο απέχουν από αυτούς που δημοσιοποιεί. Πολύ καλές ερμηνείες τόσο του Ντι Κάπριο όσο και του Σον Πεν που ερμηνεύει απολαυστικά τον στρατιώτη- καρικατούρα. Η κινηματογράφιση του Άντερσον δεν σε κάνει να βαρεθείς ούτε λεπτό στα 160 λεπτά της ταινίας, ειδικά τα πλάνα με τις ανηφόρες και κατηφόρες της καταδίωξης προς το τέλος της ταινίας είναι εξόχως γυρισμένα. Μια ταινία που σε κερδίζει στα σημεία αλλά όχι ολοκληρωτικά αφού η αίσθηση που σου αφήνει είναι μια αίσθηση ικανοποίησης και απόλαυσης, όχι όμως πληρότητας χωρίς να συνειδητοποιείς ακριβώς τι φταίει ή τι λείπει…

1923 [Σχολιασμός σειράς]

1923, σειρά 2 σεζόν με Χάρισον Φορντ και Έλεν Μίρεν prequel του Yellowstone. Μετά το 1883 συνεχίζουμε με το 1923 και βλέπουμε τους απογόνους Ντάτον με τον θείο τους (Χάρισον Φορντ) και τη θεία τους (Έλεν Μίρεν) να παλεύουν για τα κτήματά τους έχοντας ως θανάσιμο εχθρό τον Γουιτφιλντ (Τίμοθι Ντάτον). Εξαιρετικές ερμηνείες και εδώ, ειδικά της Έλεν Μίρεν και του ζευγαριού που υποδύονται τον Σπένσερ Ντάτον και την Αλεξ Ντάτον. Για άλλη μια φορά ο Σέρινταν μας βάζει, με κινηματογραφικό τρόπο, στην εποχή εκείνη θίγοντας κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά θέματα δίνοντας έτσι αξία και βαρύτητα στο σενάριό του. Εξακουλουθεί να κάνει voice over η Ιζαμπελ Μέι με την υπέροχη φωνή της αλλά όχι τόσο φιλοσοφημένο όσο στο 1883. Ο δεύτερος κύκλος του 1923 ειναι καλύτερος από τον πρώτο, σε ρυθμό, σε πλοκή και σε ολοκλήρωση χαρακτήρων. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου δεν φτάνει στο επίπεδο το1883 μιας και εκεί το ταξίδι και ο αγώνας επιβίωσης της οικογένειας Ντάτον ήταν άκρως συναρπαστικά…Πάμε για το Yellowstone. ..

1883 [Σχολιασμός σειράς]

1883 μια σειρά του Τέιλορ Σέρινταν που θεωρείται μαζί με το 1923 prequels του Yellowstone. Ο Σέρινταν έχει φτιάξει τρεις σειρές γουέστερν Yellowstone 1923 και 1883. Πάμε λοιπόν χρονολογικά. Ξεκινάμε με το 1883 με τον Σαμ Έλιοτ που προσδίδει «βαρύτητα» στη σειρά με την υποκριτική του δεινότητα αλλά χωρίς να υστερούν οι υπόλοιπες ερμηνείες πουθενά. Η ιστορία, το σενάριο, η φωτογραφία, τα κοστούμια είναι εξαιρετικά, όλα μας μεταφέρουν με μαγικό τρόπο στην εποχή εκείνη. Η σειρά πραγματεύεται την πορεία της οικογένειας Ντάτον προς το Ορεγκον, στη άλλη άκρη της Αμερικής που τελικά καταλήγουν στην Μοντάνα για να πάρει τη σκυτάλη η επόμενη σειρά το 1923 και να συνεχίσει από εκεί τη γεμάτη περιπέτειες ζωή των απογόνων Ντάτον. Το voice over της Ισαμπέλ Μέι, που υποδύεται την Έλσα την κόρη των Ντάτον είναι καταπληκτικό. Με την υπέροχη φωνή της μας λέει τις σκέψεις ενός 18χρονου κοριτσιού που βγαίνουν μέσα από τα μύχια της ψυχής της καθώς ταξιδεύει και γνωρίζει έναν άγριο αλλά και σαγηνευτικό ταυτόχρονα κόσμο. Η Έλσα Ντάτον είναι ο βασικός ρόλος στο 1883, όλα κινούνται γύρω από αυτήν και η Ισαμπέλ Μέι την ερμηνεύει καθηλωτικά, γεμίζει το κάθε πλάνο και δε θες πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Το σενάριο του Σέρινταν δεν αρκείται στα απλά και επιφανειακά θέματα επιβίωσης αλλά καταφέρνει να είναι επίκαιρο και να «βουτάει» σε θέματα διαχρονικά γιατί μέσω του αγώνα επιβίωσης ενός καραβανιού που η ζωή του καθενός κρέμεται από μια κλωστή θίγονται θέματα υπαρξιακά, ηθικής, τιμής, ιεραρχίας αξιών και προτεραιοτήτων στη ζωή αφού ο θάνατος είναι παρών συνεχώς και έρχεται με φόρα είτε από στοιχεία της φύσης, είτε από ληστές είτε από Ινδιάνους. Οπότε όλα έτσι είναι υπό διαπραγμάτευση. Υπέροχη σειρά, ένα δυνατό ξεκίνημα για να μπούμε στο σύμπαν του Σέρινταν και έτσι με θλίψη να αποχωριστούμε  τον κόσμο του 1883 και με ενδιαφέρον και προσμονή να προχωρήσουμε στο 1923.

Squid game 3 [Σχολιασμός σειράς]

Η τρίτη σεζόν του Squid game δεν αντεπεξήλθε στις προσδοκίες που δημιούργησαν οι προηγούμενες σεζόν. Θαυμάσαμε στη πρώτη σεζόν τα ηθικά διλήμματα που τέθηκαν μέσα από τους αγώνες ζωής και θανάτου, την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την ομαδικότητα, αλλά και την ανθρώπινη απληστία, τα κακώς κείμενα του άκρατου καπιταλιστικού συστήματος: «ο θάνατος σου η ζωή μου», όλα αυτά μέσα από έξυπνα παιχνίδια που παίζοντας ατομικά ή ομαδικά παρουσιάζονταν όλοι οι τύποι ανθρώπων και τα «όπλα» που χρησιμοποιούσαν για να επιβιώσουν. Στη τελευταία σεζόν, ελάχιστα από αυτά διαφάνηκαν αφού ρίχτηκε περισσότερο βάρος σε μάχες με πιστολίδι και οι παίκτες «έπαιζαν» πόλεμο με πραγματικά πια όπλα. Αψυχολόγητες ενέργειες παικτών και πράξεις που εξυπηρετούσαν τη δραματική κορύφωση χωρίς κανένα ρεαλιστικό υπόβαθρο.  Ενώ ήταν έξυπνη ιδέα να δούμε και κάποιες ζωές ανθρώπων που συμμετείχαν στο παιχνίδι ως φύλακες δεν ολοκληρώθηκε γιατί παρουσιάστηκαν τελικά επιδερμικά χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία στη πλοκή της ιστορίας.  Μια λοιπόν ρηχή σεζόν με δολοφονίες μεταξύ των παικτών και με μια πάσα στους Αμερικανούς στο τέλος για να το αποτελειώσουν σε επίπεδο περιπέτειας. 

Το παλτό [Σχολιασμός θεάτρου]

Το παλτό του Νικολάι Γκόγκολ από την ερασιτεχνική ομάδα της Κατερίνας Καραδήμα στο Μικρό θέατρο. Μια εξαιρετική παράσταση από έναν ερασιτεχνικό θίασο αλλά με μια επαγγελματική καθοδήγηση από την Καραδήμα που ξέρει να αφηγείται ιστορίες, ξέρει να δημιουργεί εικόνες με μαγικό τρόπο. Οι σκηνές της ξεπηδούν από το πουθενά, από το τίποτα, και ξαφνικά η άδεια μαύρη σκηνή του θεάτρου της γεμίζει εικόνες και ιστορίες, στήνοντας με ελάχιστα αντικείμενα ολόκληρους κόσμους.

Το συγκεκριμένο θεατρικό της το ξεκινά από τα «παρασκήνια». Από το πώς ξεκινά μια θεατρική παράσταση που συγκεντρώνονται όλοι οι συντελεστές γύρω από ένα τραπέζι και συζητούν για το έργο, αναρωτιούνται για  ποιος θα είναι χώρος και ο χρόνος του έργου, προσπαθούν να το καταλάβουν, σαν να βρίσκονται οι σκέψεις τους σε εμβρυακό στάδιο και αρχίζουν μετά να μοιράζουν ρόλους και να γεννιέται σιγά σιγά η θεατρική παράσταση. Γινόμαστε λοιπόν σταδιακά θεατές της ιστορίας που θέλουν να μας αφηγηθούν αλλά και αυτοί γίνονται ηθοποιοί που μπαίνουν σιγά σιγά στον ρόλο τους.  Η σκηνή που ο βασικός πρωταγωνιστής προσπαθεί να μπει στο ρόλο του μπερδεύοντας το πρώτο πρόσωπο με το τρίτο μέχρι να αφομοιωθεί πλήρως από αυτόν είναι ευφυέστατη γιατί από τη μία μας δείχνει πως εισχωρεί  ένας ηθοποιός στον ρόλο του και πως προσπαθεί να γίνει έναν με αυτόν περνώντας και δικά του στοιχεία,  από την άλλη μας δείχνει πως και ο ρόλος μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από οποιονδήποτε, μπορεί να είναι ένας από εμάς φέρνοντας τον λογοτεχνικό ήρωα στο τώρα δίνοντάς του σάρκα και οστά. Η ιστορία συνεχίζεται με αρκετά σουρεαλιστικά στοιχεία που ενδυναμώνουν ακόμα περισσότερο το έργο όπως η υπέροχη προσωποποίηση του παλτού (παλιό και καινούριο), τα νεκρά αγαπημένα πρόσωπα του Ακάκιου που τον παρηγορούν στη μεταφυσική αγκαλιά τους, το χιόνι που παίζει κι αυτό καταλυτικό ρόλο στα έργα του Γκόγκολ. Αξίξει να τονιστεί ότι δεν θα μπορούσε να φανεί πιο εύστοχα ο συμβολισμός του παλτού του Γκόγκολ από την Καραδήμα που κάνει πρόσωπο το παλτό αφού για τον Ακάκιο ήταν η μοναδική συντροφιά που τον προστάτευε από το κρύο και όταν μετά αγόρασε καινούριο και παρουσιάστηκε αυτό ως μια όμορφη θελκτική γυναίκα που είναι άπιαστη όπως ακριβώς και η κοινωνική καταξίωση που πρέσβευε για αυτόν το καινούριο του παλτό τότε όλοι οι συμβολισμοί αποκτούν θεατρική υπόσταση με υπέροχη κινησιολογία. Το να καταπιάνεσαι με ένα τόσο δύσκολο έργο και να βάζεις γύρω στα 15 άτομα, ερασιτέχνες ηθοποιούς, όχι μόνο να το φέρνουν εις πέρας αξιοπρεπώς αλλά και να το περνάνε σε άλλο επίπεδο σημαίνει ότι εδώ υπάρχει ταλέντο, υπάρχει όρεξη και μεράκι για δημιουργία, για ουσία. Αν εξαιρέσουμε κάποιες σκηνές που είχαν περισσότερο θόρυβο από όσο έπρεπε λόγω των δυνατών φωνών του πολυμελούς θιάσου η παράσταση ήταν εξαιρετική και η ενορχήστρωση της από την Καραδήμα μαγική.

Ο Κοσμοκαλόγερος, [Σχολιασμός βιβλίου]

Ο Κοσμοκαλόγερος, μια υπέροχη μυθιστορηματική βιογραφία για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη από τον Μιχάλη Περάνθη. Εξαιρετική λογοτεχνική γραφή σα να γράφει ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης στη δημοτική. Δεν θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα η μορφή αυτού του σπουδαίου μας λογοτέχνη που έζησε σαν καλόγερος μέσα στον κόσμο, πάμφτωχος, ταπεινός αθόρυβος και κρυμμένος από τα μάτια του κόσμου, από τη ματαιοδοξία. Είναι τόσο ωραία, ουσιαστική και εμβριθής η περιγραφή αυτού του μεγάλου ανθρώπου, παρουσιάζεται ολοζώντανα μπροστά μας, που ο Περάνθης χάνεται μέσα στον ήρωα του γίνεται μικρός μπροστά στο μεγαλείο του Παπαδιαμάντη. Αν έγραφε στο α’ πρόσωπο τότε θα εξαφανιζόταν εντελώς και θα μας μιλούσε ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης για τη ζωή του, τις σκέψεις του, την αδυναμία του να ανταπεξέλθει στα κοσμικά της ζωής και στις υποχρεώσεις της οικογένειας του μιας και ήταν ταγμένος αλλού, χωρίς να το γνωρίζει, μιας και ο προορισμός του ήταν να σκαρφαλώσει στο πάνθεον των μεγάλων ελλήνων συγγραφέων. Απίστευτο κατόρθωμα για τον Περάνθη που αποκτά μεγάλη αξία ο ίδιος ως συγγραφέας μέσω του ήρωα του… Είναι βέβαιο ότι υπήρξε επιφοίτηση από τον Άγιο των γραμμάτων μας.