Το παλτό του Νικολάι Γκόγκολ από την ερασιτεχνική ομάδα της Κατερίνας Καραδήμα στο Μικρό θέατρο. Μια εξαιρετική παράσταση από έναν ερασιτεχνικό θίασο αλλά με μια επαγγελματική καθοδήγηση από την Καραδήμα που ξέρει να αφηγείται ιστορίες, ξέρει να δημιουργεί εικόνες με μαγικό τρόπο. Οι σκηνές της ξεπηδούν από το πουθενά, από το τίποτα, και ξαφνικά η άδεια μαύρη σκηνή του θεάτρου της γεμίζει εικόνες και ιστορίες, στήνοντας με ελάχιστα αντικείμενα ολόκληρους κόσμους.
Το συγκεκριμένο θεατρικό της το ξεκινά από τα «παρασκήνια». Από το πώς ξεκινά μια θεατρική παράσταση που συγκεντρώνονται όλοι οι συντελεστές γύρω από ένα τραπέζι και συζητούν για το έργο, αναρωτιούνται για ποιος θα είναι χώρος και ο χρόνος του έργου, προσπαθούν να το καταλάβουν, σαν να βρίσκονται οι σκέψεις τους σε εμβρυακό στάδιο και αρχίζουν μετά να μοιράζουν ρόλους και να γεννιέται σιγά σιγά η θεατρική παράσταση. Γινόμαστε λοιπόν σταδιακά θεατές της ιστορίας που θέλουν να μας αφηγηθούν αλλά και αυτοί γίνονται ηθοποιοί που μπαίνουν σιγά σιγά στον ρόλο τους. Η σκηνή που ο βασικός πρωταγωνιστής προσπαθεί να μπει στο ρόλο του μπερδεύοντας το πρώτο πρόσωπο με το τρίτο μέχρι να αφομοιωθεί πλήρως από αυτόν είναι ευφυέστατη γιατί από τη μία μας δείχνει πως εισχωρεί ένας ηθοποιός στον ρόλο του και πως προσπαθεί να γίνει έναν με αυτόν περνώντας και δικά του στοιχεία, από την άλλη μας δείχνει πως και ο ρόλος μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από οποιονδήποτε, μπορεί να είναι ένας από εμάς φέρνοντας τον λογοτεχνικό ήρωα στο τώρα δίνοντάς του σάρκα και οστά. Η ιστορία συνεχίζεται με αρκετά σουρεαλιστικά στοιχεία που ενδυναμώνουν ακόμα περισσότερο το έργο όπως η υπέροχη προσωποποίηση του παλτού (παλιό και καινούριο), τα νεκρά αγαπημένα πρόσωπα του Ακάκιου που τον παρηγορούν στη μεταφυσική αγκαλιά τους, το χιόνι που παίζει κι αυτό καταλυτικό ρόλο στα έργα του Γκόγκολ. Αξίξει να τονιστεί ότι δεν θα μπορούσε να φανεί πιο εύστοχα ο συμβολισμός του παλτού του Γκόγκολ από την Καραδήμα που κάνει πρόσωπο το παλτό αφού για τον Ακάκιο ήταν η μοναδική συντροφιά που τον προστάτευε από το κρύο και όταν μετά αγόρασε καινούριο και παρουσιάστηκε αυτό ως μια όμορφη θελκτική γυναίκα που είναι άπιαστη όπως ακριβώς και η κοινωνική καταξίωση που πρέσβευε για αυτόν το καινούριο του παλτό τότε όλοι οι συμβολισμοί αποκτούν θεατρική υπόσταση με υπέροχη κινησιολογία. Το να καταπιάνεσαι με ένα τόσο δύσκολο έργο και να βάζεις γύρω στα 15 άτομα, ερασιτέχνες ηθοποιούς, όχι μόνο να το φέρνουν εις πέρας αξιοπρεπώς αλλά και να το περνάνε σε άλλο επίπεδο σημαίνει ότι εδώ υπάρχει ταλέντο, υπάρχει όρεξη και μεράκι για δημιουργία, για ουσία. Αν εξαιρέσουμε κάποιες σκηνές που είχαν περισσότερο θόρυβο από όσο έπρεπε λόγω των δυνατών φωνών του πολυμελούς θιάσου η παράσταση ήταν εξαιρετική και η ενορχήστρωση της από την Καραδήμα μαγική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου