Χαμένος της Jane Harper [Κριτική]

«Χαμένος» της Jane Harper. Διαβάζοντας το πρώτο της βιβλίο «Ξηρασία» αναγνωρίζει κανείς την καλή γραφή της, τους καλοδουλεμένους χαρακτήρες και το στήσιμο της πλοκής που σε κάνει να μη θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου μέχρι να καταλάβεις τι έχει γίνει! Στοιχεία πολύ σημαντικά για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα! Τα ίδια ακριβώς σου προκαλεί και το τρίτο της βιβλίο «Χαμένος». Σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον γιατί ειναι καθηλωτικό το σκηνικό μέσα στο οποίο τοποθετεί τους χαρακτήρες της: την αυστραλιανή ενδοχώρα με την αφόρητη ζέστη ενος έρημου τοπίου και τις αντίξοες συνθήκες επιβίωσης που είναι αδύνατον να μην επηρεαστούν οι προσωπικότητες των ηρώων της. Κι ενώ κλιμακώνεται η περιέργεια για το τι συνέβει ακριβώς, στην αποκορύφωση της δεξιοτεχνικης αφήγησης έρχεται η απογοήτευση!Γιατι η ανατροπή στο τέλος είναι δυστυχώς «τραβηγμένη από τα μαλλιά» μόνο και μόνο για να προκαλέσει έκπληξη χωρίς να είναι αληθοφανής! Κρίμα! Προσωπικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να μην υπαρχει ανατροπή, μου έφτανε ο τοπος, οι κλιματολογικες συνθηκες, οι χαρακτηρες, οι οικογενειακες σχέσεις και ο τροπος αφηγησης της αλληλεπιδρασης όλων αυτών! Γιατί πρέπει όλα τα αστυνομικά μυθιστορήματα να έχουν οπωσδήποτε «ανατροπή» κι έναν θύτη που δεν υποψιάζεσαι μόνο και μόνο για το στοιχείο της έκπληξης υπονομευοντας ότι ωραίο έχει χτιστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή! Δεν μπορούν όλοι να γίνουν Αγκάθα Κριστι αλλά ούτε και χρειάζεται εν τέλει!