Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες [Κριτική θεάτρου]

Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες, του Leonard Gershe: Μια θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ και με ηθοποιούς τους Αναστάση Ροϊλό, Ερριέτα Μανούρη, Πέμη Ζούνη και Κωνσταντίνο Ελματζιόγλου. Πρόκειται για μια ρομαντική, τρυφερή, με πνεύμα και χιούμορ ιστορία ενός τυφλού μουσικού που ερωτεύεται και διαπραγματεύεται την ελευθερία και την ευτυχία του με τους ανθρώπους γύρω του. Στον ρόλο του τυφλού ο Αναστάσης Ροϊλός, ο οποίος μετακομίζει στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 60 για να ζήσει μόνος του και να ανοίξει τα φτερά του μακριά από την υπερπροστατευτική μητέρα του που υποδύεται η Πέμυ Ζούνη. Εκεί, στο διπλανό διαμέρισμα, γνωρίζει ένα κορίτσι (Ερριέτα Μανούρη) μια πρώην χίπισσα που θέλει να γίνει ηθοποιός και ονειρεύεται την επιτυχία και την καταξίωση. Είναι δυο νέοι λοιπόν που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους και σαν πεταλούδες να πετάξουν προς την αυτοπραγμάτωση και κατά συνέπεια την ευτυχία! Το κορίτσι βλέπει τα πράγματα επιφανειακά και τυχοδιωκτικά λόγω της συναισθηματικής της αναπηρίας. Το αγόρι βλέπει τα πράγματα με τα μάτια της ψυχής και του νου του λόγω της σωματικής αναπηρίας του με αποτέλεσμα να έχει περισσότερη ενσυναίσθηση σε σχέση με το κορίτσι. Και μια μάνα στη μέση ως η φωνή της λογικής αλλά και με όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της παλιάς γενιάς που προσπαθεί να φρενάρει την ξέφρενη ορμή της νέας γενιάς εκείνης της εποχής αλλά και διαχρονικά θα λέγαμε! 

Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες: μια αντιφατικότητα στον τίτλο που υποδηλώνει την σχετικότητα της ανθρώπινης ελευθερίας μιας και ένας τυφλός μπορεί να πιο ελεύθερος από έναν που βλέπει γιατί πέρα από την όραση υπάρχει η ενόραση και η διαίσθηση ακόμα και η ενσυναίσθηση που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην αυθυπαρξία!

Όλα αυτά λοιπον διαφαίνονται σε αυτή την παράσταση η οποία είναι πολύ καλή, ευχάριστη, σκηνοθετημένη απλά με ρυθμό χωρίς ρίσκα αφού άλλωστε δεν απαιτούσε το έργο καμια σκηνοθετική υπέρβαση. Ο Αναστάσης Ροϊλός έπαιξε τον ρόλο του τυφλού ισορροπημένα με εσωτερικότητα και ευαισθησία δίνοντας μια καλοδουλεμένη ερμηνεία. Η Ερριέτα Μανούρη έπαιξε πειστικά, με ωραία κίνηση,  χωρίς υπερβολή, τον ρόλο της επιπόλαιης και εκκεντρικής νεαρής κοπέλας που δεν έχει τη συναισθηματική ωριμότητα να αγαπήσει και να αγαπηθεί πραγματικά. Από την άλλη η κυρία Πέμυ Ζούνη φαινόταν 'βαριά' στη σκηνή και έπαιζε διεκπεραιωτικά χωρίς να μας περάσει το βάσανο μιας μάνας ενός παιδιού με αναπηρία που ακροβατεί ανάμεσα στην αγάπη και την προστατευτικότητα της αλλά και στην θέλησή της να καταφέρει το παιδί της να σταθεί στα πόδια του. Το τραγούδι της παράστασης συνέθεσε ο Σταμάτης Κραουνάκης ο οποίος ακούγεται στο τέλος της παράστασης υπογραμμίζοντας έτσι την αισιοδοξία του έργου. Όταν μάλιστα παρακολουθείς αυτή την παράσταση στο Ευριπίδειο θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, σε έναν πανέμορφο χώρο τότε η καλοκαιρινή αυτή βραδιά δεν μπορεί παρά να είναι απολαυστική.