The lost daughter [Κριτική ταινίας]

Πρόκειται για την πρώτη ταινία της ηθοποιού Μάγκι Τζίλενχαλ βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Έλενα Φεράντε και αφορά μια μεσήλικη, καθηγήτρια φιλολογίας πανεπιστήμιου, τη Leda (Ολίβια Κόλμαν), που κάνει τις διακοπές της στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στις Σπέτσες και βλέποντας στην παραλία μια νεαρή μητέρα (Ντακότα Τζόνσον) πως συμπεριφέρεται στο παιδί της θυμάται τις δικές της τραυματικές εμπειρίες όταν ασφυκτιούσε στον ρόλο της μητέρας δυο κοριτσιών και δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της!

Ενώ η Ολίβια Κόλμαν, ως εξαιρετική ηθοποιός, «χτίζει» ωραία τον ρόλο της υποδηλώνοντας ότι έχει εσωτερικές πληγές μητρότητας, που ακόμα αιμορραγούν, η σκηνοθέτιδα της τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια και αφήνει μετέωρη την ερμηνεία της χωρίς να την θεμελιώνει και χωρίς να την ολοκληρώνει! Από την άλλη η Τζέσυ Μπάκλεϊ (η νέα Leda) ενώ είναι πολύ καλή δεν ταιριάζει καθόλου, φυσιογνωμικά, με την Κόλμαν ώστε να παίζει τη νεότερη εκδοχή της και είναι σαν να παίζει σε άλλη ταινία! Είναι, λοιπόν, σαν να έχουμε 2 ταινίες σε μία και έρχονται και 2 υποψηφιότητες Όσκαρ για τον ίδιο ρόλο να τονίσουν τον "διχασμό προσωπικότητας": Υποψηφιότητα Α’ γυναικείου ρόλου για την Ολίβια Κόλμαν για τον ρόλο της Leda και υποψηφιότητα Β’ γυναικείου ρόλου πάλι για τον ρόλο της Leda σε μικρότερη ηλικία για την Τζέσυ Μπάκλεϊ!

Η ιστορία αποδυναμώνεται με συνεχή flashback που διαρκούν πολύ και κάθε φορά, όταν επιστρέφει στο παρόν, καλείται ο θεατής να ταυτίσει τη Κόλμαν με την Μπάκλεϊ, να θυμηθεί ότι είναι το ίδιο πρόσωπο σε διαφορετικές ηλικίες! Η Ντακότα Τζόνσον παίζει με το ίδιο λάγνο βλέμμα των γκρι αποχρώσεων και ο Έντ Χάρις φαίνεται να μην έχει καταλάβει ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος του και ως εκ τούτου παίζει αμήχανα και κουρασμένα. Το μόνο που σε κάνει να θέλεις να συνεχίζεις να βλέπεις την ταινία είναι για την κορύφωση, που δεν έρχεται ποτέ, για τα ελληνικά τοπία και όχι για τα ελληνικά στοιχεία (οι Έλληνες παρουσιάζονται για άλλη μια φορά φωνακλάδες και άξεστοι) αλλά και για αυτά τα μεγάλα ονόματα Ολίβια Κόλμαν και Έντ Χάρις.

 

Τελικά, η μόνη που σώζεται είναι η Ολίβια Κόλμαν λόγω της υποκριτικής της εξυπνάδας, αλλά είναι πολύ δύσκολο για αυτήν να διεκδικήσει το δεύτερο Όσκαρ της (πάλι κατά κάποιο τρόπο μέσω Ελλάδας) παίζοντας σε μια τόσο μέτρια ταινία! Μόνο μια Μέρυλ Στριπ θα μπορούσε να το πετύχει αυτό...