Έρικ [Σχολιασμός σειράς]

 

Έρικ, μίνι σειρά στο ΝETFLIX με τον εξαιρετικό Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Τη σειρά όμως δεν μπορείς να την πεις εξαιρετική. Με αφορμή την εξαφάνιση ενός παιδιού, θίγονται πολλά θέματα όπως ρατσισμός, ομοφυλοφιλία, AIDS (αναφέρεται στη δεκαετία 80), ψυχική ασθένεια, κοινωνικές ανισότητες, παιδοφιλία, διαφθορά. Όλα αυτά παρουσιάζονται με τον απλό, αβίαστο αμερικανικό τρόπο που σε κάνει να παρακολουθείς χαλαρά χωρίς να προβληματίζεσαι ιδιαίτερα.  Ενώ υπάρχει ωραίο εύρημα για το τέρας που κρύβεται μέσα στον ήρωα που το κουβαλάει από την τραυματική του παιδική ηλικία ζώντας την χωρίς αγάπη από τον πατέρα του αλλά και τη μητέρα του, το πως και γιατί εξαφανίζεται το παιδί του δεν πείθει καθόλου.  Οπότε αν η ραχοκοκαλιά της σειράς είναι «σπασμένη» δεν μπορούν να σταθούν τα υπόλοιπα «μέλη» της σειράς. Παρόλα αυτά απολαμβάνουμε να βλέπουμε τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς.

Θάλασσα, Θάλασσα [Σχολιασμός βιβλίου]

Θάλασσα,θάλασσα της Άιρις Μέρντοκ. Ένα πολύ καλό βιβλίο, σε πολλά σημεία φιλοσοφικό, ψυχαναλυτικό και με εξαιρετική λογοτεχνική γλώσσα. Ο ήρωας του, ένας πετυχημένος θεατρικός σκηνοθέτης με βασικά χαρακτηριστικά εγωμανία και ναρκισσισμό αποσύρεται για να στοχαστεί, να γράψει ίσως τα απομνημονεύματα του με στόχο να γίνει ένας σοφός και ίσως ταπεινός ηλικιωμένος. Δεν τα καταφέρνει όμως γιατί συναντά τον παλιό του έρωτα και στην προσπάθεια του να τη ξανά κερδίσει χάνει κάθε ίχνος αντικειμενικότητας, η εγωπάθεια του εκτοξεύεται, θεωρεί ότι όλα γυρνούν γύρω από αυτόν με μια ατσάλινη αυτοπεποίθηση που σπάει κόκαλα. Στην ουσία βλέπουμε μόνο τη μια πλευρά αυτού του έρωτα. Η συγγραφέας δεν μας αναλύει εις βάθος τι αισθάνεται το άλλο πρόσωπο τονίζοντας με αυτό τον τρόπο ακόμα περισσότερο πόσο λανθασμένα  μπορεί ένας άνθρωπος να πλάθει την πραγματικότητα μέσα στο μυαλό του όσο έξυπνος κι αν είναι. 

Πρόκειται για ένα ογκώδες βιβλίο που το πρώτο μέρος του είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, θίγει φιλοσοφημένα και με εμβρίθεια διάφορα θέματα ενώ στο δεύτερο μέρος (από τη στιγμή που συναντά τον νεανικό του έρωτα) κολλάει μόνο σε ένα θέμα: πόσο ο εγωκεντρισμός μας στρεβλώνει τη πραγματικότητα, οδηγεί στον παραλογισμό και μας απομακρύνει από την αλήθεια γενικότερα. 

Κατά τη γνώμη μου θα ήταν αριστούργημα, όπως λέγεται, αν συνέχιζε όπως στο πρώτο μέρος και δεν αναλωνόταν τόσο πολύ σε αυτόν τον απατηλό εξιδανικευμένο και μονόπλευρο έρωτα.