Όταν έκλαψε ο Νίτσε [Σχολιασμός παράστασης]

Όταν έκλαψε ο Νίτσε, μια παράσταση σε σκηνοθεσία  Ακύλλα Καραζήση και Νίκου Χατζόπουλου. Μια καλή παράσταση που μεταφέρει τον πυκνό λόγο του διάσημου βιβλίου σε έναν χειμαρρώδη θεατρικό λόγο, με αφήγηση και διάλογο, που χώρεσε σχεδόν όλο το βιβλίο, εξού και η διάρκεια της παράστασης. Ένας πραγματικός άθλος για τους ηθοποιούς καθώς και για την Ευαγγελία Ανδριτσάνου που έκανε την θεατρική απόδοση αυτού του εξαιρετικού κειμένου του Γιάλομ. Πολύ καλές ερμηνείες, με  την ερμηνεία του Αβαρικιώτη ως Νίτσε να ξεχωρίζει! Σκηνοθετικά, όπως τουλάχιστον αποδόθηκε στο Αγρίνιο, δεν είχε κάτι ιδιαίτερο εκτός από το ότι η παράσταση ξεκίνησε στο φουαγιέ, συνέχισε στη σκηνή μπροστά από τις κουρτίνες και συνεχίστηκε μέσα στη σκηνή σαν να μπαίναμε όλο και πιο μέσα στην ψυχοσύνθεση του Νίτσε.  Μέχρι εκεί…τίποτα άλλο που να αναδεικνύει σκηνοθετικά το έργο και να δημιουργεί κάποια ατμόσφαιρα. Ίσως να χρειαζόταν σκηνικά, παραήταν άδεια η σκηνή όσο και αν τη γέμιζε ο συνεχής λόγος. Μένουμε στα θετικά της παράστασης και ευχόμαστε να έρχονται περισσότερες τέτοιες παραστάσεις στη μικρή μας πόλη.

Μια μάχη μετά την άλλη [Σχολιασμός ταινίας]

Μια μάχη μετά την άλλη, του Πολ Τόμας Άντερσον με τους Λεοναρντο Ντι Κάπριο, Σον Πεν και Μπενίσιο Ντελ Ντόρο. Μια πολύ καλή ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της σοβαρά και που στηλιτεύει τη πολιτική της Αμερικής. Σαρκάζει και επικρίνει τα «κακώς κείμενα» της αλλά και αυτοσαρκάζεται ως αμερικανική ταινία δράσης. Σκηνές που σε κάνουν να σκεφτείς χαμογελώντας με το μαύρο χιούμορ του σκηνοθέτη που «χτυπάει» όλα τα στρατόπεδα τονίζοντας ότι έχει χαθεί γενικώς η μπάλα.  Οι επαναστάτες παρουσιάζονται σαν να βλέπουν την επανάσταση τους περισσότερο  ως παιχνίδι και λιγότερο  σαν έναν ουσιαστικό ιδεολογικό αγώνα αφού η αρχηγός φαίνεται να επαναστατεί μόνο και μόνο γιατί την εξιτάρουν σεξουαλικώς η δράση και τα όπλα. Ο στρατός από την άλλη «κατασκευάζει» λόγους και προσχήματα για να επιτεθεί και να επιτύχει τους δικούς του σκοπούς που τόσο απέχουν από αυτούς που δημοσιοποιεί. Πολύ καλές ερμηνείες τόσο του Ντι Κάπριο όσο και του Σον Πεν που ερμηνεύει απολαυστικά τον στρατιώτη- καρικατούρα. Η κινηματογράφιση του Άντερσον δεν σε κάνει να βαρεθείς ούτε λεπτό στα 160 λεπτά της ταινίας, ειδικά τα πλάνα με τις ανηφόρες και κατηφόρες της καταδίωξης προς το τέλος της ταινίας είναι εξόχως γυρισμένα. Μια ταινία που σε κερδίζει στα σημεία αλλά όχι ολοκληρωτικά αφού η αίσθηση που σου αφήνει είναι μια αίσθηση ικανοποίησης και απόλαυσης, όχι όμως πληρότητας χωρίς να συνειδητοποιείς ακριβώς τι φταίει ή τι λείπει…