Μια μάχη μετά την άλλη, του Πολ Τόμας Άντερσον με τους Λεοναρντο Ντι Κάπριο, Σον Πεν και Μπενίσιο Ντελ Ντόρο. Μια πολύ καλή ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της σοβαρά και που στηλιτεύει τη πολιτική της Αμερικής. Σαρκάζει και επικρίνει τα «κακώς κείμενα» της αλλά και αυτοσαρκάζεται ως αμερικανική ταινία δράσης. Σκηνές που σε κάνουν να σκεφτείς χαμογελώντας με το μαύρο χιούμορ του σκηνοθέτη που «χτυπάει» όλα τα στρατόπεδα τονίζοντας ότι έχει χαθεί γενικώς η μπάλα. Οι επαναστάτες παρουσιάζονται σαν να βλέπουν την επανάσταση τους περισσότερο ως παιχνίδι και λιγότερο σαν έναν ουσιαστικό ιδεολογικό αγώνα αφού η αρχηγός φαίνεται να επαναστατεί μόνο και μόνο γιατί την εξιτάρουν σεξουαλικώς η δράση και τα όπλα. Ο στρατός από την άλλη «κατασκευάζει» λόγους και προσχήματα για να επιτεθεί και να επιτύχει τους δικούς του σκοπούς που τόσο απέχουν από αυτούς που δημοσιοποιεί. Πολύ καλές ερμηνείες τόσο του Ντι Κάπριο όσο και του Σον Πεν που ερμηνεύει απολαυστικά τον στρατιώτη- καρικατούρα. Η κινηματογράφιση του Άντερσον δεν σε κάνει να βαρεθείς ούτε λεπτό στα 160 λεπτά της ταινίας, ειδικά τα πλάνα με τις ανηφόρες και κατηφόρες της καταδίωξης προς το τέλος της ταινίας είναι εξόχως γυρισμένα. Μια ταινία που σε κερδίζει στα σημεία αλλά όχι ολοκληρωτικά αφού η αίσθηση που σου αφήνει είναι μια αίσθηση ικανοποίησης και απόλαυσης, όχι όμως πληρότητας χωρίς να συνειδητοποιείς ακριβώς τι φταίει ή τι λείπει…
