42ο C [Κριτική σειράς]

 

42^ο C. Μια ελληνική σειρά της COSMOTE που διέψευσε τις προσδοκίες μου! Στο υπέροχο φυσικό σκηνικό της Κέρκυρας, στα πανέμορφα τοπία, στην εκπληκτική φωτογραφία και εικόνα 4Κ, η σκηνοθεσία και το σενάριο δεν κατάφεραν να σταθούν αντάξιά τους! Μια προβληματική οικογενειακή ιστορία με μυστικά και ένα κύκλωμα μαστροπίας, δυο παράλληλες ιστορίες που δεν κατάφεραν να δέσουν μεταξύ τους αρμονικά και να εξυπηρετήσουν η μια την άλλη σεναριακά! Στιλιζαρισμένες σκηνές που δεν εξυπηρετούν πουθενά, διάλογοι μετέωροι χωρίς να στηρίζουν την υπόθεση, απειλές και φόνοι χωρίς να δικαιολογούνται, επιτηδευμένη σκιαγράφηση χαρακτήρων με αυτοσκοπό το μυστήριο (βλέπε θείος και ξάδερφος), αλλεπάλληλα φλας μπακ που κουράζουν και μπερδεύουν! Και όλα αυτά σε ένα μαγευτικό τοπίο και σε ένα πανέμορφο σπίτι που κλέβουν την παράσταση! Υπήρξαν καλά μεμονωμένα στοιχεία (όπως η απεικόνιση της ψυχολογικής αστάθειας της Λένας), καλές ερμηνείες αλλά δυστυχώς δεν συνενώθηκαν καλά για να βγει ένα ομοιογενές μείγμα άρτιας κινηματογράφισης πολλά υποσχόμενης! Ακόμα και ο τίτλος της σειράς φαντάζει άκαιρος, δεν δένει με την πλοκή! 

Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς [Κριτική Ταινίας]

 Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς του Γιάννη Οικονομίδη. Μια εκπληκτική μαύρη κωμωδία για τον υπόκοσμο με απίστευτες ερμηνείες όλων των επαγγελματιών και μη ηθοποιών! Η ταινία περιγράφει τον κόσμο της νύχτας με τόσο γλαφυρό τρόπο μόνο και μόνο με τα πρόσωπα που χρησιμοποιεί αφού το casting της ταινίας είναι εξαιρετικό, τόσο που να αναρωτιέσαι: μα που τους βρήκε αυτούς τους τύπους ο σκηνοθέτης! Αλλά και ο Βασίλης Μπισμπίκης ως γόης, πρώην λαϊκός τραγουδιστής, η Βίκυ Παπαδοπούλου ως μοιραία γυναίκα που προκαλεί τον «Τρωϊκό πόλεμο», ο καταπληκτικός Γιάννης Τσορτέκης ως ο απατημένος πλούσιος σύζυγος και ο Στάθης Σταμουλακάτος,  η ήρεμη, «συμπονετική» προς όλους, δύναμη που ξαφνικά «πετάει» τις σφαίρες του σαν στραγγάλια δημιουργούν ένα αμοραλιστικό σύμπαν χωρίς κανόνες, χωρίς παρατάξεις, χωρίς κακούς και καλούς αφού όλοι κολυμπούν στα ίδια λασπώδη νερά σαν τα γουρουνάκια και χάνονται μέσα στην ματαιοδοξία τους και στο κυνήγι του εύκολου χρήματος. Σε αυτόν τον κόσμο όμως υπάρχει μια σταθερή "αξία": η σχέση ελληνίδας μάνας με τον γιο της υπό γκαγκστερικό καθεστώς βέβαια χωρίς όμως να διαφέρει επί της ουσίας από τη "καθώς πρέπει" ζωή αφού εξακολουθεί να είναι μια σχέση εξάρτησης, υποταγής, χειριστική και εν τέλει καταστροφική! 

Promising young woman [Κριτική ταινίας]

 

Promising young woman της Φέρνελ με την εκπληκτική Κάρεϊ Μάλιγκαν υποψήφια για όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου. Η Μάλιγκαν υποδύεται την Κάσι που ζει φαινομενικά μια ήρεμη ζωή με χρώματα παστέλ στο σπίτι των γονιών της ενώ μέσα της χάσκει ένα βαθύ τραύμα που προσπαθεί να το κλείσει γεμίζοντας το με μίσος και εκδικητική τάση προς το αντρικό φύλο...γιατί αυτό της στέρησε την καλύτερή της φίλη η οποία έχασε τη ζωή της αφού δεν ξεπέρασε ποτέ τον ομαδικό βιασμό που υπέστη από μια ομάδα φοιτητών όταν σπούδαζαν μαζί στην ιατρική σχολή! Αλλά και η Κάσι δεν ξεπέρασε ποτέ τον θάνατο της φίλης της κυρίως γιατί δεν τιμωρήθηκε κανείς αφού τέτοια εγκλήματα δύσκολα βρίσκουν τον δρόμο της δικαιοσύνης! 

Minari [Κριτική ταινίας]

Δεν μου άρεσε το Minari τόσο όσο να δικαιολογούνται οι έξι υποψηφιότητες για Oscar όσες είχε και η περσινή καταπληκτική κορεάτικη ταινία Παράσιτα! Μάλλον στη φόρα που είχαν τα Παράσιτα να συμπαρέσυραν και το Minari ως μια άλλη κορεάτικη ταινία! Αλλιώς δεν εξηγείται! Είναι μια απλά σκηνοθετημένη ταινία, γλυκιά, οικογενειακή με αξιοπρεπείς ερμηνείες αλλά μέχρι εκεί! Ακόμα και το όσκαρ στη γιαγιά φαντάζει στα μάτια μου υπερβολικό αν και απολύτως σεβαστό γιατί η Γιου-Τζουνγκ Γιουν ερμήνευσε τον ρόλο της με την ψυχή της αβίαστα και εκφραστικά με μια καταλυτική παρουσία στην ταινία! Αλλά για τους ίδιους λόγους θα μπορούσε να πάρει το όσκαρ η άλλη υποψήφια γιαγιά η εκπληκτική Γκλεν Κλόουζ στην ταινία Hillbilly Elegy! 

Another Round [Κριτική ταινίας]

Μια αλκοολούχα ταινία του Τόμας Βίντερμπεργκ που μας τη σερβίρει με έναν εξαιρετικό και άκρως συγκινητικό Μάντς Μίκελσεν. Άλλη μια καταπληκτική συνεργασία μεταξύ τους μετά το The Hunt. Ο Μίκελσεν λοιπόν ανήκει σε μια παρέα αντρών που φτάνουν στη μέση της διαδρομής της ζωής τους με τον δείκτη καυσίμων να πέφτει όλο και πιο κάτω. Χωρίς ενέργεια και με ταχύτητα στο ρελαντί οδεύουν φαινομενικά βαριεστημένα αλλά στο βάθος με υπαρξιακή κόπωση! Μέχρι που αποφασίζουν να βάλουν το αλκοόλ στη ζωή τους συστηματικά και με μέτρο καθόλη τη διάρκεια της μέρας τους! Εφοδιάζονται λοιπόν με αλκοόλ ως καύσιμο για να πάρουν την απαραίτητη ενέργεια ώστε να ξεκολλήσουν από το τέλμα της ζωής τους! Και τα καταφέρνουν! Γίνονται πιο ενεργοί, πιο αποτελεσματικοί, εργάζονται με περισσότερη όρεξη, εμπνευσμένα και όχι διεκπαιρωτικά όπως πριν! Όμως πάνω στη ταχύτητα που αναπτύσσουν αποφασίζουν να φουλάρουν και άλλο τις μηχανές αντιμετωπίζοντας τελικώς τις αναμενόμενες συνέπειες και απώλειες!

The Father [Κριτική ταινίας]

The Father ταινία του Florian Zeller με έναν συγκλονιστικό πατέρα, τον Anthony Hopkins! Στα 83 του χρόνια και οι ερμηνευτικές του ικανότητες πιο ακμαίες από ποτέ! Το βλέμμα του, οι κινήσεις του, ο λόγος του, το πως στέκεται το πως περπατάει αγέρωχα και κυρίαρχα στον υποτιθέμενο δικό του χώρο, όλα αποπνέουν ότι μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος! Δίπλα του η Olivia Colman ως κόρη του, καταπληκτική! Μια ταινία δωματίου αλλά με ατμόσφαιρα περιπέτειας και θρίλερ γιατί είναι τρομαχτικό να βλέπεις με τα μάτια του πάσχοντος την άνοια, το «τέρας» που τρώει το μυαλό του! Για να αποδοθούν τα πισωγυρίσματα του μυαλού και του χρόνου τόσο πειστικά και με χειρουργική ακρίβεια χωρίς να χάνεται η ενεργειακή ροή της ταινίας έπρεπε το μοντάζ της ταινίας να είναι αψεγάδιαστο! 

Η Χαμένη Αναγνώστρια [Κριτική βιβλίου]

 

Όσοι διαβάζουν βιβλία αδιαλείπτως γνωρίζουν πολύ καλά τι τους προσφέρει ένα βιβλίο, πως τους βοηθάει ανοίγοντας νέα μονοπάτια σκέψης και γενικά πόσο ευεργετικό είναι να γίνονται λέξεις, από κάποιον ξένο, και να αποκτούν υπόσταση όσα σκέφτονται ή αισθάνονται αυτοί οι ίδιοι! Το βιβλίο «Η χαμένη αναγνώστρια» του Fabio Stassi καταπιάνεται με την εν λόγω βιβλιοθεραπεία έχοντας ως ήρωα έναν άνεργο φιλόλογο, τον Βίντσε, που προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζειν ως βιβλιοθεραπευτής έχοντας βάλει πινακίδα στην πόρτα του τον βαρύγδουπο τίτλο Counselor Υπαρξιακής Αναγέννησης! Καταλαβαίνεις λοιπόν από αυτό αλλά και από τον λεπτό αυτοσαρκασμό που διαποτίζει τον λόγο του ότι δεν έχει και πολλές πιθανότητες να πετύχει και να βγάζει χρήματα θεραπεύοντας ανθρώπους μέσω βιβλίων! Η άλλη ηρωίδα του βιβλίου, η χαμένη αναγνώστρια, είναι μια γυναίκα της πολυκατοικίας του, και αυτή δεινή αναγνώστρια, που εξαφανίζεται αφήνοντας πίσω της στοιχεία που μόνο ένας μυημένος αναγνώστης σαν τον Βίντσε θα μπορούσε να καταλάβει τι της συνέβει! 

Τhe ONE [Κριτική σειράς]

 The one: Mini σειρά Netflix 8 επεισοδίων αλλά με την υπόνοια ότι θα ακολουθήσει και άλλη σεζόν. Μια ελκυστική σειρά που βασίζεται σε μια πιασάρικη,  ενδιαφέρουσα ιδέα εύρεσης του μοναδικού έρωτα! Το απόλυτο ταίρι, το άλλο μισό μπορεί να βρεθεί με τεστ DNA στέλνοντας μια τρίχα στην εταιρεία ONE. Την εταιρεία αυτή δημιούργησε και διευθύνει μια δυναμική γυναίκα, γενετίστρια, η Ρεμπέκα Γουεμπ, εξαιρετική η Χάνα Γουέρ στο ρόλο αυτό, η οποία πατάει κυριολεκτικά επί πτωμάτων προκειμένου να πετύχει το όραμα της! Σκηνοθετικά το παρελθόν της και το παρασκήνιο για το πως στήθηκε η εταιρεία παρουσιάζεται με φλας μπακ στα σωστά σημεία χωρίς να κουράζει, χωρίς να μπερδεύει αλλά αντίθετα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον! 

Heimlich [Κριτική ταινίας μικρού μήκους]

Πόσο ενδιαφέρουσες είναι οι ταινίες μικρού μήκους και πως αποτυπώνουν σε ένα μικρό χρονικό διάστημα την τέχνη του κινηματογράφου ατόφια και χωρίς περιστροφές; Η ερώτηση γίνεται ρητορική όταν πέφτεις πάνω στο Heimlich του Κώστα Μπακούρη με τον εξαιρετικό Μάκη Παπαδημητρίου και το παρακολουθείς με τόσο ενδιαφέρον που όταν τελειώνει, μετά από 19 λεπτά, θες να τρέξεις στους δρόμους και να φωνάξεις: Μας παίρνουν τα σπίτια μας, μας παίρνουν την Ελλάδα μας! Παρακολουθούμε λοιπόν έναν Νεοέλληνα, τον Πάρη που ζει στο σπίτι των γονιών του, ράθυμα, χωρίς χρήματα αλλά και χωρίς σκοπό! 

Οι Ευνοούμενοι του Μίδα [Κριτική βιβλίου]

 

 

Ένα τόσο μικρό βιβλίο, 20 σελίδων που περιγράφει μια τόσο μεγάλη ιδέα, ασύλληπτη για τα δεδομένα της εποχής που γράφτηκε. Ο συγγραφέας, Τζακ Λόντον, εκδίδει σε περιοδικό στο Σικάγο το 1901, μια μυθοπλασία με τον τίτλο " The minios of Midas". Αναλογιζόμενος το πέρασμα από την φεδουαρχία στον καπιταλισμό, συλλαμβάνει μια ευφυέστατη ιδέα μιας τρομακρατικής κατά κάποιο τρόπο οργάνωσης που εκμεταλλεύεται τα ίδια τα όπλα της αναπτυσσόμενης τότε καπιταλιστικής κοινωνίας πολεμώντας τη!