Μαύρο νησί [Κριτική ταινίας]

Μαύρο νησί, γερμανική ταινία στο Netflix. Ένα «χλιαρό» θρίλερ που το παρακολουθείς αδιάφορα. Πρόκειται για μια καθηγήτρια λυκείου που επισκέπτεται ένα νησί για να διδάξει προσωρινά στη θέση ενός άλλου καθηγητή που έπαθε ένα «ατύχημα». Από τη πρώτη σκηνή βλέπουμε ότι αυτή η γυναίκα δεν ήρθε για καλό στο νησί! Η ταινία βρίθει αρκετών υπερβολών όπως για παράδειγμα: δεν μπορείς να βγάλεις ένα πτώμα από ένα σχολείο μέρα μεσημέρι και να μη σε δει κανένας! Ας μη σχολιάσω, επίσης, τη τελευταία σκηνή! Αλλά αυτά θα τα παραβλέπαμε, όπως τόσες άλλες φορές, αν η ταινία κατάφερνε να σε βάλει σε ατμόσφαιρα μυστηρίου και να σε «αγγίξει» συναισθηματικώς! Γιατί πνευματικώς αποτυγχάνει παταγωδώς! Εκεί όμως που σε κερδίζει είναι στο αισθητικό πεδίο γιατί φωτογραφίζει πανέμορφα τοπία και αυτός είναι ο λόγος που συνέχισα να τη παρακολουθώ! Ένα αστεράκι λοιπόν για τις σκηνές μαγευτικών τοπίων και για τη φωτογραφία της!

Beckett [Κριτική ταινίας]

 Beckett: ταινία παραγωγής Netflix γυρισμένη εξολοκλήρου στην Ελλάδα από Ιταλό σκηνοθέτη με Αμερικανό ηθοποιό τον Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον, την Αλίσια Βικάντερ και τη Βίκι Κριπς. Μια ταινία που δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις ούτε «αμερικανιά» γιατί οι «αμερικανιές» ταινίες δράσεις είναι, οι περισσότερες, μακράν ανώτερες από τη συγκεκριμένη γιατί μπορεί να μην είναι αληθοφανείς αλλά είναι καλογυρισμένες ενώ αυτή ούτε αληθοφανής είναι ούτε καλογυρισμένη! Αντίθετα φαίνεται προχειροφτιαγμένη σε όλα τα επίπεδα: σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ. Μόνο η φωτογραφία τη σώζει και αυτό λόγω των τοπίων της Ελλάδας! Έχουμε δει τόσες υπερβολές σε ταινίες και αβάσιμα σενάρια αλλά τουλάχιστον αισθητικώς μας ικανοποιούσαν και περνούσε ευχάριστα η ώρα μας! Σε αυτή τη ταινία έλειπε η αισθητική και η Ελλάδα ακόμα ήταν σαν να βρίσκεται ξεχασμένη στη δεκαετία του 80! Παρόλα αυτά τη παρακολουθείς μόνο από περιέργεια για τα ελληνικά τοπία, και την ελληνική γλώσσα που ακούγεται από τους Έλληνες guest star ηθοποιούς! Για τίποτα άλλο! 

Mindhunter [Κριτική σειράς]

Όταν ανακαλύπτεις σχετικά αργά μια τόσο καλή σειρά γιατί είσαι υπέρμαχος των ταινιών,  άντε και των μικρών σειρών μέχρι μιας σεζόν όχι παραπάνω τότε αναθεωρείς κάποια πράγματα και δίνεις ευκαιρίες και σε άλλα... Μιλάμε για το Mindhunter στο Netflix, μια εκπληκτική σειρά 2 σεζόν που σε κάνει να θέλεις απεγνωσμένα και τρίτη σεζόν και όσες σεζόν ακόμα θα μπορούσε ο σπουδαίος Ντέιβιντ Φίντσερ (παραγωγός και σκηνοθέτης κάποιων επεισοδίων) να δημιουργήσει! Το να προσπαθείς να καταλάβεις το μυαλό και την ψυχή ενός serial killer μήπως προλάβεις να σταματήσεις τη δράση ενός άλλου είναι τόσο ενδιαφέρον που δεν μπορείς να χάσεις ούτε στιγμή από όλα όσα διαδραματίζονται μπροστά σου! Πως να χαλαρώσεις άλλωστε βλέποντας τον ειδικό πράκτορα του FBI  Χόλντεν Φορντ να συνομιλεί με τον περιβόητο Μάνσον και τον Τεξ Γουότσον της «οικογένειας» του ή με τον Εντ Κέμπερ, έναν γίγαντα 2,06 μέτρα και IQ 145 που δολοφόνησε 10 άτομα, μεταξύ αυτών, τον παππού, την γιαγιά και την μητέρα του!

Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες [Κριτική θεάτρου]

Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες, του Leonard Gershe: Μια θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ και με ηθοποιούς τους Αναστάση Ροϊλό, Ερριέτα Μανούρη, Πέμη Ζούνη και Κωνσταντίνο Ελματζιόγλου. Πρόκειται για μια ρομαντική, τρυφερή, με πνεύμα και χιούμορ ιστορία ενός τυφλού μουσικού που ερωτεύεται και διαπραγματεύεται την ελευθερία και την ευτυχία του με τους ανθρώπους γύρω του. Στον ρόλο του τυφλού ο Αναστάσης Ροϊλός, ο οποίος μετακομίζει στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 60 για να ζήσει μόνος του και να ανοίξει τα φτερά του μακριά από την υπερπροστατευτική μητέρα του που υποδύεται η Πέμυ Ζούνη. Εκεί, στο διπλανό διαμέρισμα, γνωρίζει ένα κορίτσι (Ερριέτα Μανούρη) μια πρώην χίπισσα που θέλει να γίνει ηθοποιός και ονειρεύεται την επιτυχία και την καταξίωση. Είναι δυο νέοι λοιπόν που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους και σαν πεταλούδες να πετάξουν προς την αυτοπραγμάτωση και κατά συνέπεια την ευτυχία! Το κορίτσι βλέπει τα πράγματα επιφανειακά και τυχοδιωκτικά λόγω της συναισθηματικής της αναπηρίας. Το αγόρι βλέπει τα πράγματα με τα μάτια της ψυχής και του νου του λόγω της σωματικής αναπηρίας του με αποτέλεσμα να έχει περισσότερη ενσυναίσθηση σε σχέση με το κορίτσι. Και μια μάνα στη μέση ως η φωνή της λογικής αλλά και με όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της παλιάς γενιάς που προσπαθεί να φρενάρει την ξέφρενη ορμή της νέας γενιάς εκείνης της εποχής αλλά και διαχρονικά θα λέγαμε! 

Έλλάς, ηρώων χώρα [Κριτική θεάτρου]

"Ελλάς, ηρώων χώρα": Μια παράσταση της πειραματικής σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με σύνθεση κειμένων του Γεωργίου Σουρή ενός ευφυέστατου χρονικογράφου που χρησιμοποιούσε τον έμμετρο λόγο για να γράψει σατιρική ποίηση σχολιάζοντας με καυστικό τρόπο την πολιτική ζωή και τα κοινωνικά δρώμενα της εποχής του. Η παράσταση στηρίζεται κυρίως σε δύο μονόπρακτα του Σουρή την “Η περιφέρεια” και "Δεν έχει τα προσόντα" και  προσγειώνεται στην ταράτσα του Τσιμεντένιου κτιρίου  (δωρεάς Παπαστράτου) στο Αγρίνιο σαν  πολιτιστικό "μάννα εξ ουρανού". Το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου μας κάνει την τιμή να φέρει στην πόλη μας έναν σύγχρονο Αριστοφάνη όπως χαρακτηρίστηκε κατά την εποχή του, ο Γεώργιος Σουρής, μέσω αυτής της εξαιρετικής παράστασης σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνάκου και με ηθοποιούς που ερμηνεύουν "αριστοφανικά" αποδίδοντας φυσικά και αβίαστα τον έμμετρο λόγο. Ο λόγος ρέει σαν ποτάμι και με ένα θέμα που κινείται από την εποχή του Σουρή (επί του Βενιζέλου με το "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν") και φτάνει μέχρι τη δική μας καθιστώντας το άκρως επίκαιρο. Ξεκινάει η παράσταση λοιπόν με ένα κινούμενο σκηνικό (σε μπλε και λευκό) σαν να έρχεται από τότε, φτάνει σε εμάς και στο τέλος φεύγει ξανά για το μέλλον, σαν να κουβαλάμε εμείς οι Έλληνες τη νοοτροπία μας από εποχή σε εποχή χωρίς να αλλάζουμε ιδιαίτερα όπως τόσο εύστοχα παρουσιάζεται στο πιο γνωστό κομμάτι της ποιητικής ανθολογίας του Σουρή "Δυστυχία σου Ελλάς". Υπάρχει συνεχώς κίνηση στη σκηνή γιατί έτσι επιβάλλεται από τον χειμαρώδη λόγο, ακόμα και τα κοστούμια κάποιων ηθοποιών που αλλάζονται επί σκηνής "μιλάνε" κι αυτά: όπως της γυναίκας του κομματάρχη Απλοχέρη που από ένα απλό φόρεμα άβουλης γυναίκας βγαίνει μια ολόσωμη φόρμα μιας δυναμικής γυναίκας που κάνει την επανάσταση της και από το φόρεμα της μοδίστρας βγαίνει ένα φόρεμα μπλε με άσπρη ζώνη και πέπλο σαν τη μικρή μας Ελλάδα που προσπαθεί να αναβαθμιστεί αλλά με λάθος δρόμο, τον εύκολο, χωρίς προσόντα! Όλα τα στοιχεία της παράστασης προσεγμένα και εύγλωττα αντικατοπτρίζουν τη "Δυστυχία σου Ελλάς" αλλά και την ευτυχία ημών να συνειδητοποιούμε και να εκτιμούμε το εξής (παραφράζοντας τον ποιητή): Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι ποιητές βγάζεις τώρα;

El Embarcadero [Κριτική σειράς]

El embarcadero (The pier): σειρά στο Ertflix, 16 επεισοδίων από τους δημιουργούς του "La casa de papel" και με πρωταγωνιστή τον Αλβάρο Μόρτε. Ο γνωστός μας profesor σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, εξίσου πολύ καλός, υποδύεται τον Όσκαρ έναν χρηματιστή που ταξιδεύει συνεχώς δίνοντας του τη δυνατότητα να ζει παράλληλα δυο ζωές, μία με τη γυναίκα του στη Βαλένθια και μία με την ερωμένη του στην Αλμπουφέρα! Τώρα πως γίνεται αυτό, να είναι εξίσου ερωτευμένος με δυο γυναίκες, να ζει για οκτώ χρόνια διπλή ζωή, να το αντέχει προσπαθώντας να είναι ευτυχισμένος και να ψάχνει την αλήθεια μέσα στο ψέμα; Αυτό προσπαθεί να εξηγήσει η σειρά και να δώσει απαντήσεις στοχεύοντας όμως περισσότερο στις αισθήσεις του θεατή παρά στο πνεύμα! Με την καταπληκτική φωτογραφία, το πολύ καλό μοντάζ και την έξυπνη και θελκτική σκηνοθεσία, ο Αλεξ Πίνα και οι συνεργάτες του κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή αν και σε πολλά σημεία καταλαβαίνει κανείς ότι η σειρά πλατιάζει και ο χρόνος γεμίζει με αισθησιακές σκηνές που έχουν ως αυτοσκοπό το οφθαλμόλουτρο και όχι την εμβάθυνση στους χαρακτήρες και στα αίτια των συμπεριφορών και των επιλογών τους! Είναι μια σειρά με ένα πανέμορφο περιτύλιγμα που όταν το ξετυλίγεις βρίσκεις ένα κομμάτι τούρτας, το γεύεσαι κι αυτό, και μετά τέλος, μέχρι εκεί!

Η μητέρα του σκύλου [Κριτική βιβλίου]

«Η μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσις. Ένα μυθιστόρημα με θεατρικές γεμάτες λυρισμό εικόνες γεννημένες από έναν λογοτεχνικό λόγο που ρέει σαν καθάριο, κρυστάλλινο νερό! Ο Μάτεσις εμβαθύνει στους χαρακτήρες του με έναν μαγευτικό και ευφυή τρόπο χωρίς να «βαραίνει» τον λόγο του, τουναντίον, τους παρουσιάζει με μια «αβάσταχτη ελαφρότητα» μέσω της αφήγησης του βασικού του χαρακτήρα της Ραραούς! Το τέχνασμα που χρησιμοποιεί είναι  να βάζει τη Ραραού ένα μικρό κοριτσάκι να περιγράφει γεγονότα της δική της ζωή, της οικογένειας της και των γειτόνων της σε μια επαρχιακή πόλη στα χρόνια του πολέμου του 40 όπως τα βλέπει η αλαφροΐσκιωτη ματιά της αλλά και μετέπειτα καθώς μεγαλώνει και μετακομίζει στην Αθήνα μαζί με τη μητέρα της συνεχίζει να περιγράφει φαντασιακά τη ζωή της μέσα από το «φτωχό» της πνεύμα! Οπότε έτσι ο συγγραφέας δεν επικρίνει τους χαρακτήρες του, δεν κατηγορεί, τοποθετεί όμως στα θεμέλια του κόσμου που τους περιβάλλει τους δικούς του δυναμίτες όπως: σαρκασμό, ειρωνεία και μπόλικο δηκτικό χιούμορ!

Mary of Easttown [Κριτική σειράς]

Mare of Easttown, μια πολύ καλή mini σειρά της ΗΒΟ με μια εκπληκτική  Κέιτ Γουίνσλετ! Πρόκειται για μια αστυνομική σειρά με τη Γουίνσλετ ως Mare να είναι η αστυνομικός ντεντέκτιβ της περιοχής! Μόνο που το αξιοσημείωτο της σειράς είναι ότι δεν εστιάζει τόσο στην αστυνομική πλοκή της υπόθεσης αλλά περισσότερο στους χαρακτήρες αυτής της κλειστής κοινωνίας που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά στην ουσία παραμένουν ξένοι! Κάθε χαρακτήρας έχει υπόσταση και βάθος. Παρουσιάζονται, λοιπόν, ως τρωτοί άνθρωποι με αδυναμίες, μυστικά, πληγές και τραύματα ψυχικά που προσπαθούν να συμβιώσουν και να νιώσουν την αποδοχή και την αγάπη σχηματίζοντας έναν κύκλο! Και στο κέντρο του κύκλου στέκεται μια Γουίνσλετ με μια απίστευτη εκφραστικότητα εσωτερικού πόνου και ανείπωτης θλίψης, αμακιγιάριστη στις περισσότερες σκηνές και με παραπανίσια κιλά που κάνει ακόμα πιο γνήσιο το υποκριτικό της ταλέντο και καταφέρνει να σε θαμπώσει και να σε γοητεύσει τόσο ώστε να μη τη ξεχνάς αφού η υπόκωφη ένταση της ερμηνείας της ξεπερνά τη μικρή οθόνη και σε ακολουθεί για καιρό!

Unorthodox [Κριτική σειράς]

 

Unorthodox, μια εκπληκτική mini σειρά με μια μικρόσωμη πρωταγωνίστρια που η ερμηνεία της σκάει σαν βόμβα μεγατόνων! Πρόκειται για την Shira Haas, μια ισραηλινή ηθοποιό που κρατά όλη τη σειρά πάνω στους μικροσκοπικούς της ώμους και την αποθεώνει! Είναι απλά συγκλονιστική! Η σειρά μας περιγράφει τη ζωή της μέσα σε μια κοινότητα χασιδιστών Εβραίων που ζουν στο Μπρούκλιν ως μια κλειστή, απομονωμένη κοινότητα με αυστηρούς κανόνες και περιορισμούς! Σκεφτείτε λοιπόν πως ζουν οι γυναίκες σε μια τέτοια σκληροπυρηνική κοινότητα! Δεν πρέπει να φαίνονται τα μαλλιά τους, κυκλοφορούν με περούκες γιατί τους έχουν ξυρίσει το μαλλί, δεν πάνε σχολείο, δεν πρέπει να ασχολούνται με τίποτα άλλο παρά μόνο με το νοικοκυριό τους και να γεννάνε παιδιά για να αντισταθμίσουν τις απώλειες του ολοκαυτώματος! Και έρχεται η μικρούλα, που μόνο στο μπόι τη λες μικρή, που όταν συνειδητοποιεί τι σημαίνει γάμος, δραπετεύει από τη «φυλακή» της και με απίστευτα κότσια κάνει σιγά σιγά τα βήματα της προς την ελευθερία και προς τον εαυτό της!

Κορίτσι, Γυναίκα, Άλλο [Κριτική βιβλίου]

Κορίτσι, Γυναίκα, Άλλο! της Evaristo Bernardine: Ένα βιβλίο-ψυχογράφημα 12 γυναικών που έχουν αυτοπροσδιοριστεί και «απαιτούν» τον σεβασμό μας! Μέσα σε λίγες σελίδες κάθε κεφαλαίου η συγγραφέας καταφέρνει να περιγράψει εκ βαθέων καταγωγή, βιώματα, ιδιαιτερότητα και τρόπο σκέψης καθεμιάς γυναίκας με απλή ακατάπαυστη γλώσσα (δεν χρησιμοποιεί τελείες) και είναι σαν να τη φέρνει ζωντανά μπροστά μας και να τη καταλαβαίνουμε απόλυτα! Όλες οι ηρωίδες της συσχετίζονται μεταξύ τους κατά κάποιο τρόπο. Παίρνει λοιπόν μικρά κοριτσάκια με διαφορετικό χρώμα, καταγωγή και θρησκεία, μας τα μεταναστεύει στο Λονδίνο και τα ενηλικιώνει παρουσιάζοντας κάθε αντιξοότητα και ρατσιστική συμπεριφορά που βίωσαν μέχρι να βρουν τον εαυτό τους! Ότι μας φαίνεται διαφορετικό και αλλιώτικο, λοιπόν, αποκτά σάρκα και οστά και γίνεται πιο οικείο και πιο προσηνές, αφού περιγράφονται οι ίδιες ανάγκες καταξίωσης, οι ίδιες ανησυχίες, ίδιες επιθυμίες και τελικά ο ίδιος πόθος ανάδειξης της μοναδικότητας του καθενός και κατάπνιξης της ανθρώπινης μοναξιάς σε μιαν άνιση κοινωνία!