Οπενχάιμερ [Σχολιασμός ταινίας]

Οπενχάιμερ του Κρίστοφερ Νόλαν. Άρτια τεχνικά ταινία, με τα δείγματα (κινηματο)γραφής του Νόλαν στο αποκορύφωμά τους. Παρακολουθούμε πολιτικούς  και επιστήμονες να διαξιφίζονται εις βάρος της ανθρωπότητας. Υπέροχος ο Κίλιαν Μέρφι (Οπενχάιμερ). Δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή, ο Νόλαν,  για τον κεντρικό του ρόλο από τον Κίλιαν Μέρφι. Αυτός ο ηθοποιός είναι από μόνος του μια ανεξιχνίαστη προσωπικότητα οπότε μπορούσε να αποδώσει τον Οπενχάιμερ όσο πιο αντιφατικά γίνεται. Πως να ξεχάσουμε άλλωστε την ερμηνεία του  ως Τόμας Σέλμπι στους Peaky Bliders. Ο σκηνοθέτης σε συνδυασμό με τον πρωταγωνιστή του κατάφερε να μας βάλει στο μυαλό του «πατέρα» της ατομικής βόμβας με καθηλωτικό τρόπο και να δούμε τα επιτεύγματά του μέσα από τα μάτια του. Ακόμα και τις συνέπειες της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα τις βλέπουμε στο μυαλό του όπως τις σκέφτεται αλλά όχι όπως τις νιώθει. Δεν βλέπουμε τη ψυχή του Οπενχάιμερ και αυτό εξαιτίας του Κίλιαν Μέρφι που είτε δασκαλεμένος από τον Νόλαν είτε όχι, το ιδιαίτερο (σχεδόν άφυλο), αινιγματικό του πρόσωπο δεν θα μας άφηνε ποτέ να δούμε τη ψυχή του ήρωα ή μάλλον αντι-ήρωα στη προκειμένη περίπτωση. Το κινηματογραφικό αυτό έπος του Νόλαν όπως το χαρακτηρίζουν πολλοί είναι μια άκρως εγκεφαλική ταινία κατά τη γνώμη μου, και όχι αριστούργημα γιατί «συνομιλεί» μόνο με το μυαλό μας, δεν «φτάνει» στη ψυχή μας.  Αν ήταν έτσι όμως ο πραγματικός Οπενχάιμερ τότε η ταινία πέτυχε διάνα.

Η Ανωμαλία [Σχολιασμός βιβλίου]

Η Ανωμαλία, του Ερβέ Λε Τελιέ. Πρέπει να είμαι από τους λίγους που δεν με ενθουσίασε αυτό το βιβλίο. Ενώ είναι ενδιαφέρον, έξυπνο, σαρκαστικό και με πολλές αναφορές σε ταινίες, βιβλία, πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, κάτι στη δομή του, κάτι στη σύνδεση όλων των ειδών μυθιστορήματος που χρησιμοποιήθηκαν, κάτι στην ολοκλήρωση της πλοκής και στη συρραφή των ιστοριών δεν το απογείωσε κατά την άποψή μου. Δεν δόθηκε καθαρά και αποκαλυπτικά η εικόνα του παζλ που έφτιαχνε ο συγγραφέας κολλώντας ανόμοια κομμάτια μεταξύ τους με επιδεξιότητα και ευφυΐα μεν αλλά χωρίς να τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα το τελικό αποτέλεσμα. Μάλλον δεν στόχευε να δημιουργήσει παζλ αλλά κολάζ επιστημών, θρησκειών και θεωριών επιστημονικής φαντασίας πάνω σε έναν καμβά μυθιστορήματος. Ίσως βέβαια αυτό πρεσβεύει η διεθνής λογοτεχνική ομάδα OULIPO (εργαστήρι δυνητικής λογοτεχνίας, «ένα σοβαρό παιχνίδι έξυπνων ανθρώπων») στην οποία είναι πρόεδρος. Αντικειμενικά είναι ένα «μοντέρνο» βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί, ένα έργο μοντέρνας τέχνης που ο καθένας το εκλαμβάνει με τα δικά του αισθητικά και διανοητικά κριτήρια. Ίσως να είχα ενθουσιαστεί περισσότερο αν δεν είχα διαβάσει το κορυφαίο βιβλίο: Ο Κόσμος της Σοφίας, του Γιοστέιν Γκάαρντερ.

Η μεγάλη χίμαιρα [Σχολιασμός βιβλίου]

Η μεγάλη χίμαιρα, του Μ. Καραγάτση. Πρώτη επαφή με έργο του Καραγάτση και αναρωτιέμαι πως τόσα χρόνια δεν επιδίωξα  να τον διαβάσω ενώ τον γνώριζα. Υπέροχη, ατόφια λογοτεχνία και ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα για μια μοιραία ηρωίδα που ενσαρκώνει τον έρωτα και τον θάνατο μαζί. Λυρικά δραματικές περιγραφές στοιχείων της φύσης και κυρίως της θάλασσας αλλά και περιγραφές ανθρώπων σε μια ολότητα που αποκαλύπτουν μια δύναμη, μια ενέργεια που τα διαπερνά όλα και καθορίζει τις ζωές των, έρμαιων των παθών τους, ανθρώπων. Μόνο ένα τόσο δυνατό και «βαθύ» κείμενο θα μπορούσε να αποδώσει τόσο συνταρακτικά τη τραγικότητα των ανθρώπων που παλεύουν με τη φύση μέσα τους πέφτοντας ηττημένοι ενώ έχουν καλλιεργήσει το πνεύμα τους που θα μπορούσε να τους σώσει αλλά τελικά τους κάνει να βιώνουν ακόμα πιο επώδυνα τις ολέθριες συνέπειες και να οδηγούνται στον θάνατο.  Σπουδαία λογοτεχνία!

The end of the f***ing world [Σχολιασμός σειράς]

The end of the f***ing world, σειρά 2 σεζόν με 20λεπτα επεισόδια στο Netflix. Δυο «τρελά» 17χρονα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ο Τζέιμς και η Αλύσια, με οικογενειακά προβλήματα που τα έχουν στιγματίσει και τους έχουν δημιουργήσει ψυχικά τραύματα, συναντιούνται και τα αποτελέσματα είναι καταστρεπτικά! Με εφηβική αυθάδεια επιπολαιότητα, παραβατικότητα και άγνοια κινδύνου  διαλέγουν τον πιο δύσκολο δρόμο προς την ενηλικίωση τους. Προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους και τη θέση τους στον κόσμο με τραγελαφικό τρόπο. Όλες οι σκηνές είναι καλογυρισμένες με το τραγικό και το κωμικό στοιχείο να συνυπάρχουν. Δεν μπορείς να μην αγαπήσεις αυτά τα παιδιά, να μην τα συμπονέσεις, θέλεις να ζήσουν μαζί, να στηρίζουν ο ένας τον άλλον για να αντέξουν τη μοναξιά τους ελλείψει γονεϊκής αγάπης και οικογενειακής θαλπωρής. Όλοι οι ρόλοι της σειράς είναι γραφικοί για να τονίσουν το παράλογο του μικρόκοσμού τους! Οι πρωταγωνιστές Άλεκ Λόθερ και Τζέσικα Μπάρντεν είναι καταπληκτικοί, ειδικά η Τζέσικα Μπάρντεν ερμηνεύει την Αλύσια με έναν τρόπο κυρίαρχο και σαρωτικό που όλοι οι άλλοι συντονίζονται στον δικό της ρυθμό και ο θεατής δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από το πανέξυπνο, γεμάτο οργή και θλίψη μουτράκι της! Μια σειρά που κλείνει αυθάδικα το μάτι στον «τακτοποιημένο» κόσμο των ενηλίκων. 

Το μπλε καφτάνι [Σχολιασμός ταινίας]

Το μπλε καφτάνι, της Μαριάμ Τουζανί.Ένας ύμνος προς την αγάπη που παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη στέκεται  αμόλυντη και ευλογημένη. Μια ταινία που καταφέρνει - με απλό τρόπο: με ένα μπλε χρώμα, με μια κάμερα που εστιάζει σε τρία μόνο πρόσωπα, με χέρια που ράβουν περίτεχνα, με βλέμματα γεμάτα λόγια, με έναν αργό ρυθμό που σε υπνωτίζει μαγευτικά - να σε κάνει να συναισθανθείς κάτι μεγαλειώδες απλό, την αγάπη. Εξαιρετικές ερμηνείες, υπέροχα κάδρα, ωραίοι ηθοποιοί, χωρίς ιδιαίτερη πλοκή, χωρίς τίποτα το κραυγαλέο, χωρίς καμία επιτήδευση, με φόντο μια κοινωνία που κάνει δειλά δειλά τα βήματα προς την απελευθέρωση της σε διάφορα επίπεδα… ίσως αυτές οι κοινωνίες να μπορούν να «γεννήσουν» τέτοιες ταινίες. Έτσι «ράβεται στο χέρι» ένας ουσιαστικός κινηματογράφος που θέλει να πει ένα μόνο πράγμα αλλά να το πει μιλώντας κατευθείαν στην ψυχή του θεατή του.

Ιντιάνα Τζόουνς και ο δίσκος του πεπρωμένου [Σχολιασμός ταινίας]

Όταν πας σε θερινό σινεμά γνωρίζοντας τι ταινία θα δεις και όντως βλέπεις ακριβώς αυτό που περίμενες τότε απολαμβάνεις μια ωραία βραδιά σαν να είσαι με παλιούς φίλους. Αυτή είναι η αίσθηση που σου προκαλεί η τελευταία ταινία «Ιντιάνα Τζόουνς και ο δίσκος του πεπρωμένου» που αποτίει φόρο τιμής και σεβασμό στις προηγούμενες. Ένας Ιντιάνα Τζόουνς (Χάρισον Φορντ) που μπορεί να μην έχει την ενέργεια και την σπιρτάδα των νεανικών του χρόνων αλλά αυτό δικαιολογείται άψογα όχι μόνο λόγω των χρόνων που τον βαραίνουν αλλά και σεναριακά λόγω των βασάνων της οικογενειακής του ζωής. Ακόμα και καταπονημένος όμως εξακολουθεί να τραβάει τα βλέμματα πάνω του. Την ενέργεια και το πάθος για περιπέτεια την παίρνει τώρα, σαν σκυτάλη, η βαπτιστήρα του που ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς παρουσιάζεται παραδόπιστη και ιδιοτελής αφού σκοπός της είναι το εύκολο χρήμα μέσω ξεπουλήματος της ιστορίας. Εδώ «εκμοντερνίζεται» η ταινία, έρχεται κατά κάποιο τρόπο στο σήμερα που όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος ενώ διαφαίνεται ταυτόχρονα και η νοσταλγική διάθεση προς τις αξίες του παρελθόντος όπως τη διάσωση κειμηλίων της ιστορίας για την οποία τόσο πολύ αγωνίζονταν ο αγαπημένος μας αρχαιολόγος. Το παλιό με το νέο συγκρούεται για να βγει νικητής η ιστορία και μάλιστα με έναν αρχαιοελληνικό αέρα που φυσά ανά τους  αιώνες. Ο σκηνοθέτης Τζέιμς Μάνγκολντ μαζί με τον δικό μας σπουδαίο διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ κράτησε όλα τα στοιχεία του Σπίλμπεργκ που έκανε τα προηγούμενα Ιντιάνα Τζόουνς τόσο πετυχημένα αλλά το ότι δεν έχει πάει τόσο καλά εισπρακτικά, μάλλον φταίει η εποχή μας που ζητάει κάτι φρέσκο, κάτι καινούργιο, όχι άλλο ένα σίκουελ.  Δεν παύουν όμως να υπάρχουν τα στοιχεία που κάνουν αυτή τη συνέχεια απολαυστική όπως νοσταλγία, αγάπη, σεβασμός με επίτευγμα την εκμηδένιση του χρόνου: σαν να μην έχει περάσει χρόνος από την πολυαγαπημένη πρώτη ταινία της χαμένης κιβωτού.  

Τα κορδόνια [Κριτική βιβλίου]

Ένα μικρό μυθιστόρημα σε έκταση αλλά αρκετά βαθύ σε ανάλυση ψυχής που διαβάζεται εύκολα με λόγο απλό αλλά βαθυστόχαστο σε αρκετά σημεία. Μια οικογένεια, ο  άντρας, η γυναίκα και τα δυο τους παιδιά, όλες πονεμένες ψυχές μετά την απιστία του άντρα, την εγκατάλειψη τους από αυτόν για τέσσερα χρόνια και μετά την επιστροφή του και την επανασύνδεση της οικογένειας. Κάθε πράξη και μια συνέπεια που πρέπει να αξιολογηθεί. Ένα τίμημα που πρέπει να πληρωθεί. Παρουσιάζονται λοιπόν οι οπτικές γωνίες όλων των μελών και αυτό το καθιστά ολοκληρωμένο και σημαντικά ενδιαφέρον. Το βιβλίο ξεκινάει με το πως το βίωσε η γυναίκα ξεδιπλώνοντας τον πόνο της, στη συνέχεια απολογείται ο άντρας  ο οποίος συνειδητοποιεί  τον πόνο που προκάλεσε κυρίως στη γυναίκα του αλλά κανείς από τους δυο δεν συνειδητοποιεί  πως το βίωσαν τα παιδιά για αυτό και στο τέλος έρχονται τα παιδιά σαν τυφώνας που καταστρέφει ότι βρει στο διάβα του. Τα κορδόνια, σε αυτή την οικογένεια, δεν είναι λοιπόν αρκετά να δέσουν αυτές τις ψυχές ενωμένες και αγαπημένες και να πορευτούν στη ζωή αλώβητες παρά τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Λύνονται με το παραμικρό και κάνουν τα πατήματα τόσο αβέβαια και ασταθή που προτιμάς να πετάξεις τα παπούτσια, όπως έκαναν τα παιδιά, που κατέστρεψαν ότι τους δέσμευε με το παρελθόν με την ελπίδα μήπως ξαναχτιστεί κάτι καινούριο πιο σταθερό, πιο αληθινό.

Breaking Bad [Κριτική σειράς]

Ως λάτρης των ταινιών και όχι ιδιαίτερα των σειρών ειδικά αυτών με τους πολλούς κύκλους αποφασίζω πιο εύκολα να παρακολουθήσω μίνι σειρές παρά «μαραθώνιες» που ξεχνούν να τελειώσουν. Οι τελευταίες  θεωρώ ότι μου στερούν την ελευθερία μου, με δεσμεύουν, με υπνωτίζουν και από ότι διαβάζω κριτικές άλλων είναι αδύνατον να μην πλατιάσουν και δεν γίνεται να είναι όλοι οι κύκλοι εξίσου καλοί, αναγκαστικά «τραβιούνται» μέχρι να «ξεχειλώσουν». Συνεχίζεις όμως να τις παρακολουθείς γιατί έχεις αγαπήσει τους ήρωες και δεν μπορείς να τους παρατήσεις όσο κι αν δεν σου τραβούν πια τόσο το ενδιαφέρον. Και έρχεται μια παλιά σειρά που δεν αποφάσιζα να τη ξεκινήσω για τους παραπάνω λόγους η οποία αποτελεί τόσο θαυμαστή εξαίρεση που επιβεβαιώνει ακόμα περισσότερο τον κανόνα. 

Και δεν είναι άλλη από το Breaking Bad. Πήρα λοιπόν την απόφαση να τη ξεκινήσω, σε μια στιγμή αδυναμίας, χωρίς ιδιαίτερη λαχτάρα παρότι τα διθυραμβικά σχόλια και τις κριτικές που έχουν γραφτεί αλλά και τα βραβεία που έχει πάρει. Στην αρχή, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα και μάλιστα αναρωτιόμουν μα γιατί τόσο ντόρος. Όσο προχωρούσε όμως γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα μέχρι που συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη σειρά με άρτια σκηνοθεσία, έξυπνο σενάριο, καταπληκτικές ερμηνείες.  Το χτίσιμο του ρόλου του κεντρικού ήρωα (Γουόλτερ Γουάιτ) από έναν απλό καθηγητή χημείας που δεν τον υπολογίζει κανείς σε έναν εγκέφαλο της «βιομηχανίας ναρκωτικών» που ξεγλιστράει από όλα τα καρτέλ ναρκωτικών και από τη δίωξη ναρκωτικών είναι υποδειγματικό και ευφυές. Η μεταστροφή του στοιχειοθετείται άψογα όπως και ο χαρακτήρας του συνεταίρου του, Τζέσι Πίνκμαν, ως πιο ευαίσθητου και παρορμητικού που εκδηλώνει άμεσα τα συναισθήματα του και κρατάει, δραματικά, όσο μπορεί, την ανθρωπιά του μέχρι τέλους παλεύοντας να μην περάσει ολοκληρωτικά στη σκοτεινή του πλευρά. Κάτι που δεν προσπαθεί να αποφύγει ο συνεργάτης του: Η σταδιακή καταβύθιση του Γουόλτερ στη σκοτεινή του πλευρά είναι απολαυστική και αντί να τον κατακρίνουμε για τις πράξεις του, συμπάσχουμε μαζί του, αγωνιούμε για αυτόν, θαυμάζουμε την εξυπνάδα του και εν τέλει τον λατρεύουμε «παραβιάζοντας» την ηθική μας και ότι θεωρούμε καλό και σωστό! Αυτό ακριβώς πετυχαίνει το άρτιο και άψογο χτίσιμο χαρακτήρα που πατάει σε ένα σενάριο δομημένο σε πολλά επίπεδα πέρα από τη περιπέτεια και τη δράση. Τίποτα λοιπόν περιττό σε αυτή τη σειρά, τίποτα υπερβολικό ή ανεδαφικό, όλα σκηνοθετημένα και ερμηνευμένα άψογα και ένα φινάλε όπως θα έπρεπε για μια σειρά που σεβάστηκε τόσο πολύ τους τηλεθεατές της μα πιο πολύ τον εαυτό της. Αν θέλετε να δείτε μόνο μία σειρά με αρκετούς κύκλους γιατί δεν θέλετε δέσμευση ή εκπτώσεις, καθώς προχωράει, τότε δείτε μόνο το Breaking Bad. Φτάνει και περισσεύει, προς το παρόν...

Καλή τύχη Λίο Γκράντε [Κριτική ταινίας]

Καλή τύχη Λίο Γκράντε, μια ταινία δωματίου που σου κρατάει το ενδιαφέρον με τους αληθινούς διαλόγους και τις πολύ καλές ερμηνείες! Συγκεκριμένα η Εμα Τόμσον οδηγεί τον ρόλο της σταδιακά στην σεξουαλική του απελευθέρωση δεξιοτεχνικά, μεθοδικά και με γενναιότητα  δίνοντας μια από τις καλύτερες της ερμηνείες. Δίπλα της στέκεται επάξια ο Ντάριλ ΜακΚορμακ ερμηνεύοντας τον υποστηρικτή και μέντορα της στην συμφιλίωση με το σώμα της, στην κατάρριψη των ταμπού και στηνπραγματοποίηση των επιθυμιών της που έχει καταγράψει σε λίστα(!). Η σκηνοθέτης, Σόφι Χάιντ, χειρίζεται το δύσκολο θέμα του αγοραίου έρωτα με γλυκόπικρο τρόπο, με χιούμορ σε αρκετά σημεία χωρίς να γίνεται γελοίο ούτε μια στιγμή (βοηθάει πολύ η Τόμσον σε αυτό) και χτίζει σταδιακά με ομαλό τρόπο τη σεξουαλική χειραφέτηση της ηρωίδας ως τη κορύφωση της τελευταίας σκηνής! Απολαυστική, επίσης, η σκηνή στη καφετέρια του ξενοδοχείου με τη γκαρσόνα που μένει άφωνη στην απολογητική και αποκαλυπτική στάση της αυστηρής πρώην  καθηγήτριας της.  

Έτερος εγώ: Νέμεσις [Κριτική σειράς]

Επήλθε η ολοκλήρωση της σειράς "Έτερος εγώ" με λιγότερη δράση, λιγότερο σασπένς, χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές και με συνειδητοποίηση του μάταιου αγώνα εκρίζωσης του κακού μέσω του συστήματος αλλά με μια αμυδρή ελπίδα μέσω της μονάδας. 

Στον τελευταίο κύκλο οι σκηνές του Τσαφούλια ήταν πιο στιλιζαρεσμένες μιας και δεν πόνταρε πια σε σκηνές άγριου εγκλήματος, οι ρόλοι πιο ήπιοι, πιο συγκρατημένοι και ίσως πιο παραιτημένοι. Ο Μασάτος (Δημήτρης Καπετανάκης) και ο Παντελής Σκλαβής (Πέτρος Λαγούτης) συνέχισαν στην ίδια υποκριτική γραμμή με τα προηγούμενα και μας κράτησαν ευτυχώς μέσα στο σύμπαν του έτερος εγώ. Το σενάριο ήταν αδύναμο και δυστυχώς χωρίς το φιλοσοφικό υπόβαθρο των προηγούμενων κύκλων, ειδικά οι διάλογοι της Κόρας Καρβούνη με τον Τάσο Νουσια ήταν υπερβολικοί και χωρίς λόγο υβριστικοί. Παρ’ όλα αυτά η σειρά κλείνει, όπως θα έπρεπε να κλείσει έχοντας ανεβάσει τον πήχη της ελληνικής αστυνομικής μυθοπλασίας σε όλα τα επίπεδα.