Breaking Bad [Κριτική σειράς]

Ως λάτρης των ταινιών και όχι ιδιαίτερα των σειρών ειδικά αυτών με τους πολλούς κύκλους αποφασίζω πιο εύκολα να παρακολουθήσω μίνι σειρές παρά «μαραθώνιες» που ξεχνούν να τελειώσουν. Οι τελευταίες  θεωρώ ότι μου στερούν την ελευθερία μου, με δεσμεύουν, με υπνωτίζουν και από ότι διαβάζω κριτικές άλλων είναι αδύνατον να μην πλατιάσουν και δεν γίνεται να είναι όλοι οι κύκλοι εξίσου καλοί, αναγκαστικά «τραβιούνται» μέχρι να «ξεχειλώσουν». Συνεχίζεις όμως να τις παρακολουθείς γιατί έχεις αγαπήσει τους ήρωες και δεν μπορείς να τους παρατήσεις όσο κι αν δεν σου τραβούν πια τόσο το ενδιαφέρον. Και έρχεται μια παλιά σειρά που δεν αποφάσιζα να τη ξεκινήσω για τους παραπάνω λόγους η οποία αποτελεί τόσο θαυμαστή εξαίρεση που επιβεβαιώνει ακόμα περισσότερο τον κανόνα. 

Και δεν είναι άλλη από το Breaking Bad. Πήρα λοιπόν την απόφαση να τη ξεκινήσω, σε μια στιγμή αδυναμίας, χωρίς ιδιαίτερη λαχτάρα παρότι τα διθυραμβικά σχόλια και τις κριτικές που έχουν γραφτεί αλλά και τα βραβεία που έχει πάρει. Στην αρχή, δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα και μάλιστα αναρωτιόμουν μα γιατί τόσο ντόρος. Όσο προχωρούσε όμως γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα μέχρι που συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη σειρά με άρτια σκηνοθεσία, έξυπνο σενάριο, καταπληκτικές ερμηνείες.  Το χτίσιμο του ρόλου του κεντρικού ήρωα (Γουόλτερ Γουάιτ) από έναν απλό καθηγητή χημείας που δεν τον υπολογίζει κανείς σε έναν εγκέφαλο της «βιομηχανίας ναρκωτικών» που ξεγλιστράει από όλα τα καρτέλ ναρκωτικών και από τη δίωξη ναρκωτικών είναι υποδειγματικό και ευφυές. Η μεταστροφή του στοιχειοθετείται άψογα όπως και ο χαρακτήρας του συνεταίρου του, Τζέσι Πίνκμαν, ως πιο ευαίσθητου και παρορμητικού που εκδηλώνει άμεσα τα συναισθήματα του και κρατάει, δραματικά, όσο μπορεί, την ανθρωπιά του μέχρι τέλους παλεύοντας να μην περάσει ολοκληρωτικά στη σκοτεινή του πλευρά. Κάτι που δεν προσπαθεί να αποφύγει ο συνεργάτης του: Η σταδιακή καταβύθιση του Γουόλτερ στη σκοτεινή του πλευρά είναι απολαυστική και αντί να τον κατακρίνουμε για τις πράξεις του, συμπάσχουμε μαζί του, αγωνιούμε για αυτόν, θαυμάζουμε την εξυπνάδα του και εν τέλει τον λατρεύουμε «παραβιάζοντας» την ηθική μας και ότι θεωρούμε καλό και σωστό! Αυτό ακριβώς πετυχαίνει το άρτιο και άψογο χτίσιμο χαρακτήρα που πατάει σε ένα σενάριο δομημένο σε πολλά επίπεδα πέρα από τη περιπέτεια και τη δράση. Τίποτα λοιπόν περιττό σε αυτή τη σειρά, τίποτα υπερβολικό ή ανεδαφικό, όλα σκηνοθετημένα και ερμηνευμένα άψογα και ένα φινάλε όπως θα έπρεπε για μια σειρά που σεβάστηκε τόσο πολύ τους τηλεθεατές της μα πιο πολύ τον εαυτό της. Αν θέλετε να δείτε μόνο μία σειρά με αρκετούς κύκλους γιατί δεν θέλετε δέσμευση ή εκπτώσεις, καθώς προχωράει, τότε δείτε μόνο το Breaking Bad. Φτάνει και περισσεύει, προς το παρόν...