Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; [Κριτική θεάτρου]

Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; της Χρύσας Σπηλιώτη από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με τη Σοφία Βογιατζάκη και Άννα Μονογιού σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγεώργου και Κατερίνας Σιώζου.  

Μια πολύ καλή παράσταση που μας παρουσιάζει τη ζωή δυο γυναικών, ξαδέρφες και φίλες κολλητές που ενηλικιώθηκαν μαζί και γέρασαν μαζί! Δυο γυναίκες με τις αδυναμίες και τις αρετές τους, μια φιλία που δοκιμάζεται στο πέρασμα του χρόνου, ένα ταξίδι στο χρόνο για την ανακάλυψη της Αμερικής που δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο τους τον εαυτό. Πολύ καλές ερμηνείες από Βογιατζάκη και Μονογιού με την Άννα Μονογιού, όμως, να ξεχωρίζει ερμηνεύοντας εξαιρετικά κάθε πτυχή του χαρακτήρα του ρόλου της αλλά και των άλλων ρόλων στους οποίους "μπαινόβγαινε" φυσικά και άνετα!

Ένα κείμενο όχι ιδιαίτερα δυνατό παρά μόνο σε κάποια σημεία αλλά τόσο καλά σκηνοθετημένο και ερμηνευμένο που οι αδυναμίες του κειμένου υποσκελίζονται! Τα σκηνικά είναι τόσο λειτουργικά και τοποθετημένα στη σωστή θέση που προσδιορίζουν τον χρόνο και τον τόπο εύγλωττα και δίνουν στις ηθοποιούς την ευχέρεια να κινούνται, να ερμηνεύουν και να υποδύονται τους ρόλους τους αβίαστα και με ταχύτητα χωρίς να επηρεάζεται διόλου η ροή του κειμένου! Ειδικά το τεράστιο ρολόι που δεσπόζει πάνω από όλα στη σκηνή είναι και το πιο δηλωτικό στοιχείο για τον χρόνο που είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο ανίκητος δυνάστης από τον οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει και προσθέτει πέρα από φθορά αλλά και γνώση της ματαιότητας των πραγμάτων. Οι ηρωίδες αποδέχοντας την υποτέλεια τους στο χρόνο, αποδέχονται η μία την άλλη, αποδέχονται τα λάθη τους, αποδέχονται τον εαυτό τους και γερνούν μαζί.

Η μουσική του Διονύση Τσακνή στηρίζει απόλυτα το έργο καθώς και τα κοστούμια, ειδικά το κοστούμι του άντρα που κυκλοφορεί στις ζωές των γυναικών σαν σκιά είναι ιδιατέρως ευρηματικό.  (Το ιδανικό, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν να μη παρουσιαζόνταν καν ο άντρας σαν φυσική παρουσία να παρέμεινε μια μαύρη κάσκα και ένα μαύρο πανωφόρι: "για ένα αδειανό πουκάμισο".)

Να λοιπόν πως ένα απλό κείμενο μπορεί να απογειωθεί με καλές ερμηνείες, μουσική, κοστούμια αλλά κυρίως με εξαιρετική σκηνοθεσία που εκμεταλλεύεται κάθε σημείο της σκηνής, ακόμα και της πλατείας, χωρίς να αφήνει σε κανένα σημείο να γίνει "κοιλιά" στο έργο και να κάνει τον θεατή να μην καταλαβαίνει πότε πέρασε ο χρόνος και τελείωσε η παράσταση, νικώντας έτσι κατά κάποιο τρόπο το τεράστιο ρολόι που στέκεται απειλητικά στο σκηνικό της ζωής μας.