Αιολική γη, του Ηλία Βενέζη. Ποτέ δεν είναι αργά για κλασική ελληνική λογοτεχνία. Ίσα ίσα σε μεγαλύτερη ηλικία την εκτιμάς πολυ περισσότερο από την εποχή που τη συναντούσες σε αποσπάσματα στα σχολικά βιβλία. Πρόκειται λοιπόν για ένα υπέροχο βιβλίο, όχι τόσο γιατί παρουσιάζει «ζωντανά», λυρικά και βαθιά αισθαντικά μια εικόνα από τη ζωή της Μικρασίας αλλά γιατί παρουσιάζει τη φύση και τον άνθρωπο σαν μια ολότητα, σα μια ψυχή, σαν έναν ιερό δεσμό που αισθάνεται και βιώνει τη ζωή σαν κάτι μαγικό, μυστηριακό κάτι γαλήνιο ακόμα κι αν οι νόμοι της είναι σκληροί και βαμμένοι με αίμα. Δεν μπορώ να περιγράψω καλύτερα αυτό που σου προκαλεί το βιβλίο από την ανάλυση του Αγγέλου Σικελιανού στον πρόλογο της Αιολικής γης: « …Μια γλυκιά γαλήνια ζέστη χύνεται άξαφνα από τα φύλλα του, όχι πια φύλλα βιβλίου μα φύλλα δέντρου, δέντρου νεώτατου και δέντρου προαιώνιου, που με τυλίγει με το σάλεμά του, που θροεί ολοένα σιγανότατα στα αυτιά μου, που επικοινωνεί με το αίμα μου, το νου μου, την καρδιά μου και με τη σειρά του με βοηθάει να κοινωνώ ξανά σε κάποια νέα μου πλατειά επικοινωνία με τον κόσμο όλο: με τη θάλασσα, με τα βουνά, με τα χωράφια, με τα ζώα, με τις ψυχές… είναι η γλυκιά Ιωνική ατμόσφαιρα είναι η κρυφή, χαμένη θαλπωρή της μυστικής του κόσμου σάρκας …είναι η αγνή Ιωνική πνοή του ξεχασμένου και νοσταλγημένου πολιτισμού…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου