Εφηβεία, μια βρετανική σειρά στο Netflix, εξαιρετική, με απίστευτες ερμηνείες, ιδίως από ένα μικρό παιδί που είναι ο πρώτος του ρόλος, και μια σκηνοθεσία που ακολουθεί την ιστορία και σε βάζει μέσα σε αυτήν χωρίς να σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Τέσσερα επεισόδια, τέσσερα καταπληκτικά μονόπλανα. Χτυπάει ανελέητα τη γονεϊκότητα, την εκπαίδευση και τον σημερινό τρόπο επικοινωνίας μέσω ΜΚΔ (μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Η κάμερα σαν ένα μικροσκόπιο παρατηρεί και αποκαλύπτει τις σχέσεις των εφήβων μεταξύ τους, με τους γονείς τους, με το σχολείο, με τη σεξουαλικότητα τους, με τη δημοφιλία. Η μοναξιά, το κενό, η έλλειψη ουσιαστικής επαφής με τους γονείς, με τους φίλους, με τα ενδιαφέροντάτους διογκώνονται ακόμα περισσότερο υπό το πρίσμα της εφηβείας. Μια εφηβεία που μέσα σε αυτά τα πλαίσια γίνεται δολοφονική γιατί κανείς δεν πρόλαβε το κακό που φαίνεται όμως να προϋπήρχε καλά κρυμμένο και αδιαμόρφωτο ίσως, μέσα βαθιά σε κάποια γονίδια….έτσι φαίνεται στο συγκλονιστικό τρίτο επεισόδιο, στον ευφυέστατο διάλογο του μικρού με τη ψυχολόγο. Δεν υπάρχει λύτρωση για τους γονείς, για τους εκπαιδευτικούς, για τους αστυνομικούς, για τους ψυχολόγους, για ολόκληρη την κοινωνία που όλοι σαν χαμένοι προσπαθούν να καταλάβουν τι φταίει και γιατί δεν μπορούν να προστατεύουν τα παιδιά τους αφού δεν τα κακοποιούν και νομίζουν ότι είναι ασφαλή μιας και είναι στο δωμάτιο τους κλεισμένα…ίσως να μπορούσε να ξεριζωθεί το κακό πριν ριζώσει καλά καλά με ένα «κοίταγμα» αντί για μια αποστροφή του βλέμματος…
American Primeval,mini σειρά στο Netflix. Χρόνια είχα να δω γουέστερν και να το ευχαριστηθώ τόσο πολύ και μάλιστα σε σειρά 6 επεισοδίων. Πανέμορφα βίαιο που αποτυπώνει τόσο ρεαλιστικά την εποχή και την περιοχή εκείνης της Αμερικής που σφαγιάζονταν άνθρωποι, λευκοί, Ινδιάνοι, θρησκόληπτοι Μορμόνοι μεταξύ τους για την κυριαρχία ενός κομματιού γης και ενώ σε κάθε σκηνή σχεδόν υπάρχει θάνατος και αγώνας επιβίωσης δεν θες να σταματήσεις να το βλέπεις… Μαγευτικές εικόνες, υπέροχη φωτογραφία, καλοφτιαγμένες σκηνές μάχης, δυνατό σενάριο που στηρίζεται εν μέρει σε πραγματικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Ένα εξαιρετικό γουέστερν που ξεπερνά τη μικρή οθόνη και γίνεται εντελώς κινηματογραφικό (πόσο εντυπωσιακό θα ήταν να παιζόταν στα σινεμά χωρισμένο σε δύο μέρη…αυτό δεν το σκέφτεσαι-εύχεσαι συχνά για σειρά…)
The doctor με τη Στεφανία Γουλιώτη σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Μια παράσταση που πραγματεύεται πολλά θέματα, μπερδεύει ρόλους, ταυτότητες άνδρα-γυναίκα, λευκού-μαύρου, θρησκευόμενου-άπιστου. Η ιατρική επιστήμη κονταροχτυπιέται με τη θρησκεία μιας και μια γιατρός αρνείται την είσοδο ενός ιερέα στο δωμάτιο ενός ετοιμοθάνατου κοριτσιού λόγω αυτοσχέδιας άμβλωσης για να μην τη ταράξει, για να έχει έναν ήσυχο θάνατο. Με αφορμή αυτό το γεγονός, το κείμενο θέτει διάφορα ζητήματα πως επιλέγουμε την ιδιότητά μας-ταυτότητα, και την υπερασπιζόμαστε μέχρι τέλους ξεχνώντας την ανθρωπιά μας και την περιπλοκότητα του ανθρώπινου είδους. Είμαι γιατρός, τονίζει ξανά και ξανά η πρωταγωνίστρια η μόνη με σταθερή, ακλόνητη ταυτότητα που δεν αναγνωρίζει μέχρι τέλους κανένα λάθος της και καταλήγει αποκαθηλωμένη, μόνη χάνοντας ακόμα και την ιδιότητα της γιατρού, τη μόνη που της απέμεινε.Αν είμασταν πιο ευέλικτοι, αν δεν βάζαμε ταμπέλες, αν κάναμε λίγο πιο ρευστές τις ταυτότητες μας βάζοντας πάνω από όλα την ανθρωπιά μας και υπερασπίζαμε με νύχια και με δόντια την ιδιότητα του ανθρώπου τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα στην ανθρωπότητα, θα σώζονταν και περισσότερες ζωές… Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, το μινιμαλιστικό σκηνικό, η μουσική που παραπέμπει σε θρίλερ δημιουργούν ένα κλίμα ψυχρό για να είναι σύμφωνο με τον άκρως ορθολογιστικό τρόπο σκέψης της ηρωίδας αλλά σε δυσκολεύει να συμπάσχεις με το δράμα της. Η ερμηνεία της Γουλιώτη είναι πολύ καλή αλλά δεν με άγγιξε συναισθηματικά, μόνο νοητικά μπορούσα να τη καταλάβω. Η μετάφραση σε κάποια σημεία χάθηκε ενώ ήταν τόσο ωραίο το θέμα της γλώσσας και των σωστών ελληνικών που υπερτόνιζε η γιατρός ενώ τελικά την πρόδωσαν και οι λέξεις. Συμπερασματικά είναι μια μοντέρνα, σύγχρονη παράσταση με ενδιαφέροντα και επίκαιρα σημεία αλλά που πνίγεται από τα πολλά θέματα που ανοίγει και η Γουλιώτη «πετυχαίνει την εγχείρηση αλλά χάνει τον ασθενή της» …
