Πατρίδα, του Φερνάντο Αραμπούρου. Ένα βιβλίο με πολύ δυνατό θέμα που διαδραματίζεται στη χώρα των Βάσκων. Περιγράφει τη ζωή και τη σχέση δύο οικογενειών που ήταν δεμένες μεταξύ τους μέχρι που έδρασε και στον δικό τους «χώρο» η εθνικιστική και αυτονομιστική οργάνωση ΕΤΑ! Η διεισδυτική ματιά του συγγραφέα στην ψυχολογία του θύματος και του θύτη αλλά και των παράπλευρων απωλειών που αφορούν τα άλλα μέλη των οικογενειών καθώς και στη ψυχοσύνθεση ενός λαού, μας δίνει ένα αξιόλογο μυθιστόρημα που διαβάζεται με ενδιαφέρον. Ο λόγος του είναι αντικειμενικός, εξηγεί χωρίς να δικαιολογεί πως οπλίζεται το χέρι ενός νεαρού ιδεολόγου και πατριώτη και στρατολογείται σε μια ομάδα καταλήγοντας να στρέφεται εναντίον οικογενειακού φίλου και πως βιώνεται η απώλεια στην οικογένεια του θύματος που η μόνη της παρηγοριά πια είναι η μεταμέλεια του νεαρού.Το θέμα, λοιπόν, προσφέρεται εξαιρετικά για εμβάθυνση χαρακτήρων, ομάδων και κατ΄επέκταση λαού, κάτι που γίνεται από τον συγγραφέα αλλά όχι με κλιμάκωση συναισθημάτων. Αυτό συμβαίνει γιατί, κατά τη γνώμη μου, χρησιμοποιεί μη γραμμική αφήγηση και αναλώνεται σε πολλές λεπτομέρειες που αφορούν τις ζωές των άλλων μελών των οικογενειών. Ως εκ τούτου, τα συνεχώς μπρος-πίσω παίζουν κατασταλτικό ρόλο στην κορύφωση του δράματος καθώς και τα εμβόλιμα στοιχεία των ζωών των άλλων, ως 'αντιπερισπασμοί', δεν βοηθούν στην ολοκληρωτική συναίσθηση της τραγωδίας από τον αναγνώστη. Τα τελευταία κεφάλαια, στα οποία η αφήγηση είναι πλέον γραμμική, είναι και τα καλύτερα αφού αφήνουν να διαφανεί, με την κατάλληλη ροή, η ουσία του θέματος και ο σκοπός ύπαρξης αυτού του βιβλίου!
