Last Christmas [Κριτική ταινίας]

 Last Christmas, (Antenna, Σάββατο 01/01, και στο Netflix) χριστουγεννιάτικη ταινία στο Λονδίνο, του Πολ Φέιγκ με σενάριο της Εμα Τόμσον και με πρωταγωνιστές Εμίλια Κλάρκ, Χένρι Γκόλντινγκ και Έμα Τόμσον! Το όμορφο μουτράκι της Κλαρκ, τα τραγούδια του Τζόρτζ Μάικλ με «πρωταγωνιστή» το κλασικό του, Last Christmas, το πανέμορφο χριστουγεννιάτικο Λονδίνο, το σενάριο της Εμα Τόμσον, πασπαλισμένο με γλύκα και ρομαντισμό και λίγο μελό, μας κάνουν μια ευχάριστη ταινία, που δεν κάνει τη διαφορά, αλλά σέβεται το είδος της και στέκεται αξιοπρεπώς ως ευχάριστη, αισιόδοξη κομεντί! Γιατί τα κακά τα αφήνουμε πίσω... Last Christmas και προχωράμε...

Don't look up [Κριτική ταινίας]

Don't look up, καταπληκτική αμερικανική ταινία του Άνταμ ΜακΚέι στο Neflix με απίστευτα ονόματα όπως Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζένιφερ Λόρενς, Τιμοτέ Σαλαμέ, Μέριλ Στριπ, Κειτ Μπλάνσετ! Σατιρική, βιτριολική, επίκαιρη με ένα πανέξυπνο σενάριο καταστροφής της γης από έναν μετεωρίτη που καταφτάνει σε αυτήν!  Δυο επιστήμονες (ο Ντι Κάπριο και η Λόρενς) που είδαν πρώτοι τον μετεωρίτη να έρχεται κρόουν τον κώδωνα κινδύνου μα δεν τους πιστεύουν! Από τη μια είμαστε τόσο αλλοτριωμένοι και βολεμένοι που δεν θελουμε τίποτα να μας ταράξει ούτε καν η καταστροφή του κόσμου από την άλλη ακούμε τόσα σενάρια καταστροφολογίας και συνομωσιολογίας που γινόμαστε δύσπιστοι σε οποιοδήποτε σενάριο τέτοιου τύπου! Παιχνιδάκι για αυτούς τους μεγάλους ηθοποιούς Ντι Καπριο και Λόρενς να μας δείξουν τη φρίκη που νιώθουν όταν δεν τους πιστεύουν και τους παρουσιάζουν γραφικούς και ψυχωτικούς! Αλλά και η Μεριλ Στριπ ως πρόεδρος της Αμερικής δίνει στο ρόλο της τη δική του γραφικότητα, υποδειγματικά (βλέπε Τραμπ).

Κινούμενη άμμος [Κριτική σειράς]

QuickSand     NETFLIX

Κινούμενη άμμος, σουηδική σειρά 6, 45λεπτων, επεισοδίων που τη παρακολουθείς με ενδιαφέρον και σκέφτεσαι πόσο εύκολα μπορεί να παρασυρθεί μια έφηβη και, από συμπόνοια και καλές προθέσεις, να βρεθεί κατηγορούμενη για φόνο! Ξεκινάει η σειρά με τη σκηνή του μακελειού σε μια σχολική τάξη και με αναδρομή στο παρελθόν βλέπουμε τι προηγήθηκε για να φτάσει ο φίλος της κοπέλας να μπει στη τάξη και να αρχίζει να πυροβολεί όποιον ήταν μέσα και η κοπέλα να τον «ακολουθεί»...

Καρτ Ποστάλ [Κριτική σειράς]

 Ολοκληρώθηκε η σειρά "Κάρτ Ποστάλ"  12 επεισοδίων της ΕΡΤ (ΕΡΤFLIX) και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις! Η σειρά βασίζεται στα βιβλία της Βρετανίδας συγγραφέως Βικτόρια Χίσλοπ, «Cartes Postales from Greece» και «The Last Dance».Τα επεισόδια είναι αυτοτελή με έναν βασικό ήρωα τον Ανδρέα Κωνσταντίνου που παίζει  τον Έλληνα αρχαιολόγο Τζόζεφ ο οποίος γυρνάει στην γενέτειρα του την Κρήτη για ανασκαφές και τελικά πέρα από τα αρχαία που ανακαλύπτει, ανακαλύπτει ιστορίες ανθρώπων που νιώθουν έντονα το κάθε συναίσθημα και τον κάνουν να καταλάβει την ανθρώπινη αδυναμία, να αποδεχτεί τις δικές του  απογοητεύσεις και να τις ξεπεράσει!

Τα Γεγονότα [Κριτική Θεάτρου]

 Το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου έφερε στην πόλη μας για τρεις μέρες την εξαιρετική παράσταση «Τα γεγονότα» του Ντέιβιντ Γκρέιγκ σε μετάφραση- σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου. Είναι παράσταση της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε περιοδεία με την εξής ιδιαιτερότητα: Συμμετέχει κάθε φορά μια τοπική χορωδία! Τη Κυριακή, που παρακολούθησα εγώ τη παράσταση, στο Δημοτικό Θέατρο Αγρινίου(12/12/2021) συμμετείχε η χορωδία του Μουσικού Σχολείου Αγρινίου με την Άννα Πανοπούλου στη διεύθυνση της χορωδίας! Ξεκινάμε λοιπόν με αυτή την ενδιαφέρουσα σύμβαση! 

Μέθοδος Κομίνσκι [Κριτική σειρας]

Μέθοδος Κομίνσκι, μια απολαυστική σειρά στο NETFLIX τριών κύκλων αλλά με 6-8 20λεπτα επεισόδια σε κάθε κύκλο! Πρωταγωνιστούν ο Μάικλ Ντάγκλας και ο Άλαν Άρκιν αλλά παρελαύνουν και η Κάθλιν Τέρνερ, ο Ντάνι ντε Βίτο και ο Μόργκαν Φρίμαν! Η σειρά έχει βραβευτεί δικαίως με χρυσή σφαίρα Α αντρικού ρόλου και χρυσή σφαίρα καλύτερης κωμικής σειράς. Παρουσιάζει τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας με τόσο ωραίο, αυτοσαρκαστικό τρόπο που χαίρεσαι να τα παρακολουθείς και να μένεις με ένα χαμόγελο στα χείλη σε κάθε σκηνή αλλά και να γελάς αβίαστα σε πολλά σημεία! Ο Μάικλ Ντάγκλας και ο Άλαν Άρκιν είναι εξαιρετικό δίδυμο. Παίζουν τους κολλητούς φίλους που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τους μαζί, στηρίζουν ο ένας τον άλλον και είναι πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον! Η φιλία τους είναι βαθιά και το δέσιμο τους αδιάσπαστο κι ας είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες! Οι διάλογοι τους είναι τόσο πνευματώδεις, με αυτοσαρκασμό, κυνισμό αλλά και με απίστευτη αγάπη ο ένας για τον άλλον που ανυπομονείς ποτέ θα έρθει η σκηνή που είναι μόνο οι δυο τους και συζητάνε! Ο Άρκιν όσο πιο κυνικός και βιτριολικός γίνεται τόσο πιο πολύ τον λατρεύεις! Και όταν συνειδητοποιείς από την αρχή του τρίτου κύκλου ότι δεν συμμετέχει σε αυτόν, πραγματικά στενοχωριέσαι, μην πω, θρηνείς πραγματικά! Ευτυχώς η Κάθλιν Τέρνερ που παίζει την πρώην γυναίκα του Ντάγκλας αναπληρώνει κάπως το κενό και στέκεται σαν αντράκι και σαν φιλαράκι δίπλα στον πρώην άντρα της, μιας και τους ενώνει ο ίδιος σκοπός, ο γάμος και η ευτυχία της κόρης τους! 

Ας δούμε λοιπόν και κάτι άλλο πέρα από μελοδράματα, θρίλερ, περιπέτειες και εγκλήματα γιατί όταν μια κοινωνική-κωμική σειρά μπορεί να σου κρατήσει τόσο αμείωτο το ενδιαφέρον και να θες να κλείσεις τη μέρα σου γλυκά ή έστω γλυκόπικρα βλέποντας δυο ηλικιωμένους μόνο να συζητάνε τότε μπορούμε να πούμε ότι εδώ υπάρχει κάτι δυνατό, κάτι που αξίζει πραγματικά!

MAID [Κριτική Σειράς]

 

MAID, mini σειρά 10 επεισοδίων στο Netflix με την Μάργκαρετ Κουάλεϊ κόρη της Άντι ΜακΝτάουελ! Μαμά και κόρη υποδύονται τη μαμά και κόρη και στη σειρά με πρωταγωνίστρια τη κόρη που είναι εκπληκτική! Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της! Πέρα από το γεγονός ότι είναι πανέμορφη, το ότι παίζει τόσο φυσικά και βγάζει όλα τα συναισθήματά της με τα μάτια της, με τη καταπληκτική μπάσα φωνή της αλλά και με τη γλώσσα του σώματος της που τόσο περίτεχνα χρησιμοποιεί είναι αξιοθαύμαστο και μας αυξάνει τις προσδοκίες για το τι μας επιφυλάσσει στο μέλλον! 

Η σειρά είναι τόσο καλά σκηνοθετημένη με ένα πολύ καλό, ρεαλιστικό σενάριο που παρουσιάζει τον αγώνα μιας νεαρής απένταρης μαμάς να "δραπετεύει" μαζί με το τρίχρονο κοριτσάκι της από μια κακοποιητική σχέση, τον αγώνα επιβίωσης της, χωρίς μελόδραμα, χωρίς υπερβολές αλλά και χωρίς να εκβιάζει σε κανένα σημείο το συναίσθημα αφού δεν κολλάει στις λεπτομέρειες παρά μόνο στην ουσία! Και ποια είναι η ουσία;

Μια γυναίκα σε μια κακοποιητική σχέση δεν πρέπει να σταματά να παλεύει για την "απελευθέρωση" της, όσα εμπόδια κι αν σταθούν μπροστά της, όσες φορές κι αν πέσει στο πηγάδι της απελπισίας (εξαιρετικό το προτελευταίο επεισόδιο, με ευφυέστατη σκηνοθεσία) κάθε φορά πρέπει να σηκώνεται όρθια ως γυναίκα, ως μάνα για τον αυτοσεβασμό της, την αξιοπρέπεια της αλλά και για το καλό του παιδιού της! Η νέα γενιά παρουσιάζεται πιο ώριμη σε αυτά τα θέματα και βάζει τα γυαλιά στις παλιότερες γενιές που παλινδρομούν συνεχώς μπρος- πίσω με αποτέλεσμα να μένουν στάσιμες και εγκλωβισμένες σε φαύλο κύκλο!  Η Άντι ΜακΝταουελ μας συστήνει την κόρη της στη σκηνή και εμείς τη χειροκροτούμε και τη καλωσορίζουμε!

The harder they fall [Κριτική ταινίας]

Τhe harder they fall, ταινία στο Netflix. Ενώ θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό σύγχρονο γουέστερν διαθέτοντας όλα τα υλικά -όπως πολύ καλούς ηθοποιούς (βλέπε Ίντρις Έλμπα), καταπληκτικά σκηνικά (βλέπε την πόλη των λευκών), πανέμορφα κοστούμια, ωραία μουσική, με σκηνές μάχης σαν να είναι χορογραφημένες «αγγίζοντας» το μιούζικαλ, αξιοπρόσεκτοι «γραφικοί»χαρακτήρες- παρ’ όλα αυτά δεν τα κατέφερε... Το σενάριο και η μεγάλη της διάρκεια «σκότωσαν» την αξία της...

CODA vs BELIER [Κριτική ταινιών]

VS

CODA vs Belier

La familie Belier: Γαλλική ταινία 2014

CODA: Aμερικάνικη ταινία 2021 remake της γαλλικής La familie Βelier

Το θέμα τους είναι ένα έφηβο κορίτσι που θέλει να ακολουθήσει το όνειρο της, να ασχοληθεί με τη μουσική και συγκεκριμένα με το τραγούδι αλλά η οικογένεια της την έχει απόλυτα ανάγκη γιατί είναι το μόνο ακούον άτομο στην οικογένεια που μπορεί να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους άλλους, είναι η φωνή τους! 

Κατά τη γνώμη μου δεν συγκρίνεται η μία με την άλλη! Μακράν καλύτερη η γαλλική σε όλα τα επίπεδα σε σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες! Ακόμα και το τραγούδι στο τέλος είναι ανώτερο σε σχέση με το αμερικάνικο! Το τραγούδι αλλά και πως το ερμηνεύει η Γαλλίδα ηθοποιός Λουάν Εμερά οδηγεί αβίαστα στη κορύφωση της ταινίας και ωθεί το θέμα της ταινίας ακόμα πιο πέρα: στον απογαλακτισμό των εφήβων και στο άνοιγμα των φτερών τους μακριά από τα δεσμά της οικογένειας! Κάτι που δεν συμβαίνει στο CODA στο ίδιο βαθμό! 

Ποια ταινία πιστεύετε ότι κέρδισε τα περισσότερα βραβεία σε φεστιβάλ;

Κι όμως το CODA κέρδισε όλα  τα μεγάλα βραβεία στο φεστιβάλ Sundance: Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για Αμερικανικό Δράμα, το Βραβείο Κοινού, Βραβείο Σκηνοθεσίας για την Σιάν Χέντερ, αλλά και ένα ειδικό βραβείο της επιτροπής για το καστ! Από την άλλη η ταινία La Famille Belier κέρδισε ένα βραβείο στο Γαλλικό φεστιβάλ Σεζάν: Βραβείο για τη πιο υποσχόμενη ηθοποιό! Πως εξηγείται αυτό;

- Είναι πιο απαιτητικό το ευρωπαϊκό κοινό;

- Είναι πιο ευαισθητοποιημένο το αμερικανικό κοινό σε άτομα με ιδιαιτερότητες; (Στο καστ συμπεριέλαβαν πραγματικούς κωφάλαλους για αυτό προφανώς και το ειδικό βραβείο)

- Μήπως οι αμερικάνοι δεν είδαν το γαλλικό οπότε δεν έχασε στη σύγκριση το δικό τους;

- Μήπως η προώθηση (promotion) των αμερικάνικων ταινιών ακόμα και των ανεξάρτητων παραγωγών είναι σαφώς ανώτερη των ευρωπαϊκών παραγωγών;

Δεν ξέρω τι ισχύει από όλα αυτά αλλά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά  είναι ότι υπάρχουν πάμπολλα διαμαντάκια στον ευρωπαϊκό αλλά και ασιατικό κινηματογράφο που δεν τα παίρνουμε είδηση ενώ συνεχώς «βομβαρδιζόμαστε» με αμερικάνικες φόρμες ταινιών! Όχι ότι δεν περνάμε καλά με αυτές ... αλλά ...! 

Ο Καστανάνθρωπος [Κριτική σειράς]

O Καστανάνθρωπος είναι μια δανέζικη σειρά 6 επεισοδίων στο Netflix βασισμένη στο best seller ομώνυμο βιβλίο του Soren Sveistrup. Πρόκειται για ένα καλογυρισμένο θρίλερ με πολύ καλή φωτογραφία, μουντή ατμόσφαιρα αλλά χωρίς να έχει να δώσει κάτι παραπάνω από άλλες σειρές ιδίου τύπου. Η σκιαγράφηση και στοιχειοθέτηση του προφίλ του κατά συρροήν δολοφόνου είναι μη πειστική αλλά ούτε υπάρχει εμβάθυνση και στους άλλους χαρακτήρες οι οποίοι προσφέρουν υποτονικές ερμηνείες χωρίς ένταση και βάθος! Μια σειρά που κερδίζει στο σύνολο αλλά χάνει στις λεπτομέρειες!

Το παιχνίδι του καλαμαριού [Κριτική σειράς]

The squid game του Hwang Dong-hyeok. Μια καταπληκτική σειρά 9 επεισοδίων που μας έσκασε σαν βόμβα από τη Νότια-Κορέα όπως έσκασαν και τα 'Παράσιτα' και τρελαθήκαμε με τον τρόπο που παρουσιάζουν τους προβληματισμούς τους οι Νότιο Κορεάτες! Η ιδέα πάνω στην οποία στηρίζεται η σειρά μπορεί να μην είναι πρωτότυπη (βλέπε hunger games) αλλά το πως είναι στημένη σκηνοθετικά, σεναριακά και ερμηνευτικά μας κάνει να τη παρακολουθούμε σαν να μην έχουμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο! Το παιχνίδι του καλαμαριού δεν μένει στη δράση και στις ανατροπές αλλά προχωρά και διερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις εις βάθος με όλα τα διλήμματα που τίθενται πάνω στη φιλία, στην οικογένεια, στην αξιοπρέπεια και γενικά στις ανθρώπινες αξίες! 

Που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος προκειμένου να κερδίσει ένα υπέρογκο ποσό; Πόσες επιλογές μας αφήνει μια καπιταλιστική κοινωνία στο κυνήγι του χρήματος και πόσο δυνατός και σταθερός στις αξίες του μπορεί να σταθεί ένας άνθρωπος για να μη παρασυρθεί σε αυτό το «παιχνίδι» των επίπλαστων αναγκών και ικανοποίηση αυτών με όλο και περισσότερο χρήμα; Πως να κρατήσεις την ανθρωπιά σου όταν βρίσκεσαι σε καταστάσεις που πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων για να προχωρήσεις σε μια άκρως ανταγωνιστική κοινωνία; Τι είναι η ζωή; Ένα παιχνίδι; Και ο άνθρωπος, το πιόνι του παιχνιδιού ενός σατανικού μυαλού που παίζει μαζί μας γιατί βαριέται; Και το πιο τρομαχτικό από όλα είναι ότι ο άνθρωπος φαίνεται να έχει ελεύθερη βούληση και επιλέγει να παίξει με το κακό! Το ότι προκύπτουν τόσα ερωτήματα και προβληματισμοί για το ανθρώπινο είδος από μια σειρά με καταιγιστική δράση τη καθιστά άκρως ενδιαφέρουσα και συναρπαστική! 

Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική με λήψεις που όχι μόνο στηρίζουν το σενάριο αλλά και το απογειώνουν σε πολλά σημεία, όταν μάλιστα συνηθίζεις και τη γλώσσα τότε απολαμβάνεις και τις καταπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών! Οι Κορεάτες κλείνουν το μάτι στη Δύση και δίνουν τη λύση στα προβλήματα της ανθρωπότητας: Καλοσύνη-Ανθρωπιά!

Η Θάλασσα [Κριτική βιβλίου]

Η Θάλασσα, του Μιχάλη Μακρόπουλου είναι μια νουβέλα, ποίημα! Ένας λόγος ποιητικός τόσο στον λυρισμό των εικόνων αλλά όσο και στη συμπύκνωση των νοημάτων σε τόσο μικρής έκτασης μυθοπλασία! Ο Μακρόπουλος σε αυτή τη νουβέλα μας εξηγεί, χωρίς να το επιδιώκει, τι είναι ποίηση, πως βλέπει ένας ποιητής τα πράγματα γύρω του, μέσω της ηρωίδας του και καταφέρνει εντελώς ποιητικά και αφαιρετικά με έναν γαλήνιο τρόπο να διηγηθεί μια δυστοπική και καταστροφολογική ιστορία, το τέλος του κόσμου αλλά και την αναγέννηση αυτού! Ο συγγραφέας, δίνοντας αξία και ψυχή στα άψυχα πράγματα που μας περιβάλλουν, μας επισημαίνει ότι μέσα σε έναν άνθρωπο υπάρχει όλη η ανθρωπότητα όπως μέσα σε ένα κουκούτσι υπάρχει ολόκληρο το δέντρο! Η ηρωίδα του δεν ανήκει στην οικογένεια της, ανήκει σε κάτι μεγαλύτερο, αποτελεί στοιχείο του σύμπαντος, της πλάσης!(διαφαίνεται από μέρους της μια απογοήτευση προς τη μητέρα της, δεν νιώθει το δέσιμο με αυτή για αυτό ψάχνει τη μητρική στοργή στην άλλη «μητέρα» στη πιο πλατιά που αγκαλιάζει τα πάντα, στη θάλασσα που καταστρέφει και γεννάει αεναώς!) Η κοπέλα αυτή λοιπόν, δεν έχει όνομα, δεν το χρειάζεται, βρίσκεται παντού, ταυτίζεται με όλα τα πράγματα «με τη πέτρα στη χούφτα της, το πουλί στο κλαδί, ένα σύννεφο, ένα κλειστό παράθυρο...» γιατί αναγνώριζε στα πάντα ένα βάθος! «Μια πέτρα δεν ήταν ποτέ απλώς μια πέτρα. Ένα πουλί δεν ήταν ποτέ απλώς ένα πουλί. Ένα σύννεφο δεν ήταν απλώς ένα περαστικό σύννεφο». Αυτό δεν κάνει κι ένας ποιητής; 

Man of God [Κριτική ταινίας]

Ο Άνθρωπος του Θεού, ταινία της Yelena Popovic που μας παρουσιάζει τον βίο του Αγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτη Πενταπόλεως από την εποχή που συκοφαντήθηκε και εκδιώχθηκε από την Αίγυπτο μέχρι τον θάνατο του. Μια ταινία με ένα τόσο δυνατό θέμα αλλά με τόσο αδύναμη σκηνοθεσία! Ο Άρης Σερβετάλης, ένας πολύ καλός ηθοποιός με μια τόσο πειστική μορφή Αγίου αλλά που να μην καταφέρνει τελικά να αποδώσει ερμηνευτικά τον ρόλο του στο ύψος που θα μπορούσε, λόγω της αγγλικής γλώσσας που του στερούσε το χρώμα από την φωνή του! Από τους άλλους Έλληνες ηθοποιούς ξεχώρισε ο Χρήστος Λούλης του οποίου η αγγλική γλώσσα δεν του στέρησε τίποτα από την εξαιρετική ερμηνεία του ρόλου του!

Τόσο ωραίες σκηνές αλλά τόσο ασύνδετες μεταξύ τους, σαν να έγινε μια απλή συρραφή σκηνών με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ροή και στις εναλλαγές η ενέργεια της κάθε σκηνής να «κόβεται» απότομα! 

 

Παρ'όλα αυτά αξίζει να ιδωθεί η ταινία γιατί προσέγγισε τον Άγιο με σεβασμό και θρησκευτικό δέος. Γενικότερα πρέπει να γυρίζονται και τέτοιες ταινίες για να μας φέρνουν σε επαφή με την ταπεινότητα, την φιλανθρωπία, την ανιδιοτέλεια, την πλήρη εξαφάνιση του εγώ και την ολοκληρωτική αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο και εν τέλει την αγιοσύνη. Ας δούμε λοιπόν, και στην μεγάλη οθόνη, άλλου τύπου "ήρωες" που σώζουν την ανθρωπότητα...σώζουν τη ψυχή μας!

Η πέτρα της υπομονής [Κριτική ταινίας]

Η πέτρα της υπομονής του Ατίκ Ραχίμι στο ERTFLIX ,μια πολύ καλή ταινία που παρουσιάζει χαμηλόφωνα αλλά με ευφυές τρόπο την επανάσταση μιας μουσουλμάνας απέναντι στη θέση της στην οικογένεια της, στην κοινωνία, στη χώρα της! Μια πανέμορφη γυναίκα κρυμμένη σε μπούρκα, σε ένα εμπόλεμο μέρος (βλέπε Αφγανιστάν), που φροντίζει τον άντρα της, ο οποίος έχει πέσει σε κώμα, και του μιλάει συνεχώς, δηλαδή μονολογεί, αποκαλύπτοντας του όλες τις σκέψεις της και τις αλήθειες της! Δεν τον αγαπά αλλά τον φροντίζει γιατί φοβάται τι θα απογίνει χωρίς αυτόν! Τον "μετατρέπει', λοιπόν, σε πέτρα υπομονής με σκοπό να του λέει τα βάσανα της, τα παράπονα της, τις αγωνίες της μέχρι να σπάσει η πέτρα και αυτή να λυτρωθεί σύμφωνα με έναν περσικό μύθο! Είναι αξιοσημείωτο πως οι υπερβολικοί κανόνες ηθικής ενός θρησκευτικού συστήματος μπορούν να οδηγήσουν έναν καταπιεσμένο άνθρωπο στην αντίπερα όχθη! Για άλλη μια φορά βλέπουμε πως φέρεται μια μουσουλμανική, ανδροκρατούμενη κοινωνία στη γυναίκα αλλά βλέπουμε όμως και πως σιγοβράζει η χειραφέτηση της και πως αγωνίζεται σιωπηλά και υπομονετικά για να την πετύχει! Το μόνο που χρειαζόταν η συγκεκριμένη γυναίκα της ταινίας ήταν χώρος και χρόνος (άντρας σε κώμα!) ώστε να κάνει λέξεις την αλήθεια της, να αγαπήσει τον εαυτό της και μετά με μεγάλη υπομονή και με ένα μικρό μαχαίρι να καταφέρει να σπάσει την πέτρα και να σωθεί όχι μόνο ως ύπαρξη αλλά και ως προσωπικότητα! Εξαιρετικές οι τελευταίες σκηνές που δείχνουν πως συντελείται η μεταμόρφωση και η απελευθέρωση της!

Πατρίδα [Κριτική βιβλίου]

Πατρίδα, του Φερνάντο Αραμπούρου. Ένα βιβλίο με πολύ δυνατό θέμα που διαδραματίζεται στη χώρα των Βάσκων. Περιγράφει τη ζωή και τη σχέση δύο οικογενειών που ήταν δεμένες μεταξύ τους μέχρι που έδρασε και στον δικό τους «χώρο» η εθνικιστική και αυτονομιστική οργάνωση ΕΤΑ! Η διεισδυτική ματιά του συγγραφέα στην ψυχολογία του θύματος και του θύτη αλλά και των παράπλευρων απωλειών που αφορούν τα άλλα μέλη των οικογενειών καθώς και στη ψυχοσύνθεση ενός λαού, μας δίνει ένα αξιόλογο μυθιστόρημα που διαβάζεται με ενδιαφέρον. Ο λόγος του είναι αντικειμενικός, εξηγεί χωρίς να δικαιολογεί πως οπλίζεται το χέρι ενός νεαρού ιδεολόγου και πατριώτη και στρατολογείται σε μια ομάδα καταλήγοντας να στρέφεται εναντίον οικογενειακού φίλου και πως βιώνεται η απώλεια στην οικογένεια του θύματος που η μόνη της παρηγοριά πια είναι η μεταμέλεια του νεαρού.

Το θέμα, λοιπόν, προσφέρεται εξαιρετικά για εμβάθυνση χαρακτήρων, ομάδων και κατ΄επέκταση λαού, κάτι που γίνεται από τον συγγραφέα αλλά όχι με κλιμάκωση συναισθημάτων. Αυτό συμβαίνει γιατί, κατά τη γνώμη μου, χρησιμοποιεί μη γραμμική αφήγηση και αναλώνεται σε πολλές λεπτομέρειες που αφορούν τις ζωές των άλλων μελών των οικογενειών. Ως εκ τούτου, τα συνεχώς μπρος-πίσω παίζουν κατασταλτικό ρόλο στην κορύφωση του δράματος καθώς και τα εμβόλιμα στοιχεία των ζωών των άλλων, ως 'αντιπερισπασμοί', δεν βοηθούν στην ολοκληρωτική συναίσθηση της τραγωδίας από τον αναγνώστη. Τα τελευταία κεφάλαια, στα οποία η αφήγηση είναι πλέον γραμμική, είναι και τα καλύτερα αφού αφήνουν να διαφανεί, με την κατάλληλη ροή, η ουσία του θέματος και ο σκοπός ύπαρξης αυτού του βιβλίου! 

Το αρχέγονο και άλλοι καιροί [Κριτική βιβλίου]

Το αρχέγονο και άλλοι καιροί, της Ολγκα Τοκαρτσούκ. Ένα δύσκολο βιβλίο, φιλοσοφικό, υπαρξιακό που σίγουρα δεν συνιστάται για καλοκαιρινό ανάγνωσμα! Η Τοκαρτσούκ έχει βραβευτεί με Νόμπελ Λογοτεχνίας και σε αυτό το βιβλίο γράφει αλληγορικά, σε φαντασιακό και σουρεαλιστικό επίπεδο! Βασικός πρωταγωνιστής της είναι ο χρόνος που είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της ζωής και στο διάβα του αφήνει τα ίχνη του παντού και εν τέλει υποδουλώνοντας τα πάντα! Όλες οι ιστορίες που αφηγείται η συγγραφέας είναι διαποτισμένες με θλίψη και υπαρξιακή αγωνία! Σε πολλά σημεία ο λόγος της είναι ειρωνικός και ευφυής! Παρ' όλ' αυτά δεν κατάφερα να συντονιστώ με το πνεύμα του βιβλίου και να με συναρπάσει! Δεν ξέρω αν έπρεπε να γνωρίζω μύθους και δοξασίες της χώρας της, της Πολωνίας, για να μπορέσω να εντρυφήσω στον αλληγορικό λόγο της και να καταλάβω τι θέλει να πει πέρα από την ιστορία της Πολωνίας και τον Β' παγκόσμιο πόλεμο!  Εν κατακλείδι, το διάβασα αποστασιοποιημένα χωρίς να καταφέρω να ταξιδέψω και να γίνω «κάτοικος» αυτού του  μυθικού χωριού, με το εμπνευσμένο όνομα Αρχέγονο!

Μαύρο νησί [Κριτική ταινίας]

Μαύρο νησί, γερμανική ταινία στο Netflix. Ένα «χλιαρό» θρίλερ που το παρακολουθείς αδιάφορα. Πρόκειται για μια καθηγήτρια λυκείου που επισκέπτεται ένα νησί για να διδάξει προσωρινά στη θέση ενός άλλου καθηγητή που έπαθε ένα «ατύχημα». Από τη πρώτη σκηνή βλέπουμε ότι αυτή η γυναίκα δεν ήρθε για καλό στο νησί! Η ταινία βρίθει αρκετών υπερβολών όπως για παράδειγμα: δεν μπορείς να βγάλεις ένα πτώμα από ένα σχολείο μέρα μεσημέρι και να μη σε δει κανένας! Ας μη σχολιάσω, επίσης, τη τελευταία σκηνή! Αλλά αυτά θα τα παραβλέπαμε, όπως τόσες άλλες φορές, αν η ταινία κατάφερνε να σε βάλει σε ατμόσφαιρα μυστηρίου και να σε «αγγίξει» συναισθηματικώς! Γιατί πνευματικώς αποτυγχάνει παταγωδώς! Εκεί όμως που σε κερδίζει είναι στο αισθητικό πεδίο γιατί φωτογραφίζει πανέμορφα τοπία και αυτός είναι ο λόγος που συνέχισα να τη παρακολουθώ! Ένα αστεράκι λοιπόν για τις σκηνές μαγευτικών τοπίων και για τη φωτογραφία της!

Beckett [Κριτική ταινίας]

 Beckett: ταινία παραγωγής Netflix γυρισμένη εξολοκλήρου στην Ελλάδα από Ιταλό σκηνοθέτη με Αμερικανό ηθοποιό τον Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον, την Αλίσια Βικάντερ και τη Βίκι Κριπς. Μια ταινία που δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις ούτε «αμερικανιά» γιατί οι «αμερικανιές» ταινίες δράσεις είναι, οι περισσότερες, μακράν ανώτερες από τη συγκεκριμένη γιατί μπορεί να μην είναι αληθοφανείς αλλά είναι καλογυρισμένες ενώ αυτή ούτε αληθοφανής είναι ούτε καλογυρισμένη! Αντίθετα φαίνεται προχειροφτιαγμένη σε όλα τα επίπεδα: σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ. Μόνο η φωτογραφία τη σώζει και αυτό λόγω των τοπίων της Ελλάδας! Έχουμε δει τόσες υπερβολές σε ταινίες και αβάσιμα σενάρια αλλά τουλάχιστον αισθητικώς μας ικανοποιούσαν και περνούσε ευχάριστα η ώρα μας! Σε αυτή τη ταινία έλειπε η αισθητική και η Ελλάδα ακόμα ήταν σαν να βρίσκεται ξεχασμένη στη δεκαετία του 80! Παρόλα αυτά τη παρακολουθείς μόνο από περιέργεια για τα ελληνικά τοπία, και την ελληνική γλώσσα που ακούγεται από τους Έλληνες guest star ηθοποιούς! Για τίποτα άλλο! 

Mindhunter [Κριτική σειράς]

Όταν ανακαλύπτεις σχετικά αργά μια τόσο καλή σειρά γιατί είσαι υπέρμαχος των ταινιών,  άντε και των μικρών σειρών μέχρι μιας σεζόν όχι παραπάνω τότε αναθεωρείς κάποια πράγματα και δίνεις ευκαιρίες και σε άλλα... Μιλάμε για το Mindhunter στο Netflix, μια εκπληκτική σειρά 2 σεζόν που σε κάνει να θέλεις απεγνωσμένα και τρίτη σεζόν και όσες σεζόν ακόμα θα μπορούσε ο σπουδαίος Ντέιβιντ Φίντσερ (παραγωγός και σκηνοθέτης κάποιων επεισοδίων) να δημιουργήσει! Το να προσπαθείς να καταλάβεις το μυαλό και την ψυχή ενός serial killer μήπως προλάβεις να σταματήσεις τη δράση ενός άλλου είναι τόσο ενδιαφέρον που δεν μπορείς να χάσεις ούτε στιγμή από όλα όσα διαδραματίζονται μπροστά σου! Πως να χαλαρώσεις άλλωστε βλέποντας τον ειδικό πράκτορα του FBI  Χόλντεν Φορντ να συνομιλεί με τον περιβόητο Μάνσον και τον Τεξ Γουότσον της «οικογένειας» του ή με τον Εντ Κέμπερ, έναν γίγαντα 2,06 μέτρα και IQ 145 που δολοφόνησε 10 άτομα, μεταξύ αυτών, τον παππού, την γιαγιά και την μητέρα του!

Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες [Κριτική θεάτρου]

Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες, του Leonard Gershe: Μια θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ και με ηθοποιούς τους Αναστάση Ροϊλό, Ερριέτα Μανούρη, Πέμη Ζούνη και Κωνσταντίνο Ελματζιόγλου. Πρόκειται για μια ρομαντική, τρυφερή, με πνεύμα και χιούμορ ιστορία ενός τυφλού μουσικού που ερωτεύεται και διαπραγματεύεται την ελευθερία και την ευτυχία του με τους ανθρώπους γύρω του. Στον ρόλο του τυφλού ο Αναστάσης Ροϊλός, ο οποίος μετακομίζει στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 60 για να ζήσει μόνος του και να ανοίξει τα φτερά του μακριά από την υπερπροστατευτική μητέρα του που υποδύεται η Πέμυ Ζούνη. Εκεί, στο διπλανό διαμέρισμα, γνωρίζει ένα κορίτσι (Ερριέτα Μανούρη) μια πρώην χίπισσα που θέλει να γίνει ηθοποιός και ονειρεύεται την επιτυχία και την καταξίωση. Είναι δυο νέοι λοιπόν που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους και σαν πεταλούδες να πετάξουν προς την αυτοπραγμάτωση και κατά συνέπεια την ευτυχία! Το κορίτσι βλέπει τα πράγματα επιφανειακά και τυχοδιωκτικά λόγω της συναισθηματικής της αναπηρίας. Το αγόρι βλέπει τα πράγματα με τα μάτια της ψυχής και του νου του λόγω της σωματικής αναπηρίας του με αποτέλεσμα να έχει περισσότερη ενσυναίσθηση σε σχέση με το κορίτσι. Και μια μάνα στη μέση ως η φωνή της λογικής αλλά και με όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της παλιάς γενιάς που προσπαθεί να φρενάρει την ξέφρενη ορμή της νέας γενιάς εκείνης της εποχής αλλά και διαχρονικά θα λέγαμε! 

Έλλάς, ηρώων χώρα [Κριτική θεάτρου]

"Ελλάς, ηρώων χώρα": Μια παράσταση της πειραματικής σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με σύνθεση κειμένων του Γεωργίου Σουρή ενός ευφυέστατου χρονικογράφου που χρησιμοποιούσε τον έμμετρο λόγο για να γράψει σατιρική ποίηση σχολιάζοντας με καυστικό τρόπο την πολιτική ζωή και τα κοινωνικά δρώμενα της εποχής του. Η παράσταση στηρίζεται κυρίως σε δύο μονόπρακτα του Σουρή την “Η περιφέρεια” και "Δεν έχει τα προσόντα" και  προσγειώνεται στην ταράτσα του Τσιμεντένιου κτιρίου  (δωρεάς Παπαστράτου) στο Αγρίνιο σαν  πολιτιστικό "μάννα εξ ουρανού". Το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου μας κάνει την τιμή να φέρει στην πόλη μας έναν σύγχρονο Αριστοφάνη όπως χαρακτηρίστηκε κατά την εποχή του, ο Γεώργιος Σουρής, μέσω αυτής της εξαιρετικής παράστασης σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνάκου και με ηθοποιούς που ερμηνεύουν "αριστοφανικά" αποδίδοντας φυσικά και αβίαστα τον έμμετρο λόγο. Ο λόγος ρέει σαν ποτάμι και με ένα θέμα που κινείται από την εποχή του Σουρή (επί του Βενιζέλου με το "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν") και φτάνει μέχρι τη δική μας καθιστώντας το άκρως επίκαιρο. Ξεκινάει η παράσταση λοιπόν με ένα κινούμενο σκηνικό (σε μπλε και λευκό) σαν να έρχεται από τότε, φτάνει σε εμάς και στο τέλος φεύγει ξανά για το μέλλον, σαν να κουβαλάμε εμείς οι Έλληνες τη νοοτροπία μας από εποχή σε εποχή χωρίς να αλλάζουμε ιδιαίτερα όπως τόσο εύστοχα παρουσιάζεται στο πιο γνωστό κομμάτι της ποιητικής ανθολογίας του Σουρή "Δυστυχία σου Ελλάς". Υπάρχει συνεχώς κίνηση στη σκηνή γιατί έτσι επιβάλλεται από τον χειμαρώδη λόγο, ακόμα και τα κοστούμια κάποιων ηθοποιών που αλλάζονται επί σκηνής "μιλάνε" κι αυτά: όπως της γυναίκας του κομματάρχη Απλοχέρη που από ένα απλό φόρεμα άβουλης γυναίκας βγαίνει μια ολόσωμη φόρμα μιας δυναμικής γυναίκας που κάνει την επανάσταση της και από το φόρεμα της μοδίστρας βγαίνει ένα φόρεμα μπλε με άσπρη ζώνη και πέπλο σαν τη μικρή μας Ελλάδα που προσπαθεί να αναβαθμιστεί αλλά με λάθος δρόμο, τον εύκολο, χωρίς προσόντα! Όλα τα στοιχεία της παράστασης προσεγμένα και εύγλωττα αντικατοπτρίζουν τη "Δυστυχία σου Ελλάς" αλλά και την ευτυχία ημών να συνειδητοποιούμε και να εκτιμούμε το εξής (παραφράζοντας τον ποιητή): Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι ποιητές βγάζεις τώρα;

El Embarcadero [Κριτική σειράς]

El embarcadero (The pier): σειρά στο Ertflix, 16 επεισοδίων από τους δημιουργούς του "La casa de papel" και με πρωταγωνιστή τον Αλβάρο Μόρτε. Ο γνωστός μας profesor σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, εξίσου πολύ καλός, υποδύεται τον Όσκαρ έναν χρηματιστή που ταξιδεύει συνεχώς δίνοντας του τη δυνατότητα να ζει παράλληλα δυο ζωές, μία με τη γυναίκα του στη Βαλένθια και μία με την ερωμένη του στην Αλμπουφέρα! Τώρα πως γίνεται αυτό, να είναι εξίσου ερωτευμένος με δυο γυναίκες, να ζει για οκτώ χρόνια διπλή ζωή, να το αντέχει προσπαθώντας να είναι ευτυχισμένος και να ψάχνει την αλήθεια μέσα στο ψέμα; Αυτό προσπαθεί να εξηγήσει η σειρά και να δώσει απαντήσεις στοχεύοντας όμως περισσότερο στις αισθήσεις του θεατή παρά στο πνεύμα! Με την καταπληκτική φωτογραφία, το πολύ καλό μοντάζ και την έξυπνη και θελκτική σκηνοθεσία, ο Αλεξ Πίνα και οι συνεργάτες του κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή αν και σε πολλά σημεία καταλαβαίνει κανείς ότι η σειρά πλατιάζει και ο χρόνος γεμίζει με αισθησιακές σκηνές που έχουν ως αυτοσκοπό το οφθαλμόλουτρο και όχι την εμβάθυνση στους χαρακτήρες και στα αίτια των συμπεριφορών και των επιλογών τους! Είναι μια σειρά με ένα πανέμορφο περιτύλιγμα που όταν το ξετυλίγεις βρίσκεις ένα κομμάτι τούρτας, το γεύεσαι κι αυτό, και μετά τέλος, μέχρι εκεί!

Η μητέρα του σκύλου [Κριτική βιβλίου]

«Η μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσις. Ένα μυθιστόρημα με θεατρικές γεμάτες λυρισμό εικόνες γεννημένες από έναν λογοτεχνικό λόγο που ρέει σαν καθάριο, κρυστάλλινο νερό! Ο Μάτεσις εμβαθύνει στους χαρακτήρες του με έναν μαγευτικό και ευφυή τρόπο χωρίς να «βαραίνει» τον λόγο του, τουναντίον, τους παρουσιάζει με μια «αβάσταχτη ελαφρότητα» μέσω της αφήγησης του βασικού του χαρακτήρα της Ραραούς! Το τέχνασμα που χρησιμοποιεί είναι  να βάζει τη Ραραού ένα μικρό κοριτσάκι να περιγράφει γεγονότα της δική της ζωή, της οικογένειας της και των γειτόνων της σε μια επαρχιακή πόλη στα χρόνια του πολέμου του 40 όπως τα βλέπει η αλαφροΐσκιωτη ματιά της αλλά και μετέπειτα καθώς μεγαλώνει και μετακομίζει στην Αθήνα μαζί με τη μητέρα της συνεχίζει να περιγράφει φαντασιακά τη ζωή της μέσα από το «φτωχό» της πνεύμα! Οπότε έτσι ο συγγραφέας δεν επικρίνει τους χαρακτήρες του, δεν κατηγορεί, τοποθετεί όμως στα θεμέλια του κόσμου που τους περιβάλλει τους δικούς του δυναμίτες όπως: σαρκασμό, ειρωνεία και μπόλικο δηκτικό χιούμορ!

Mary of Easttown [Κριτική σειράς]

Mare of Easttown, μια πολύ καλή mini σειρά της ΗΒΟ με μια εκπληκτική  Κέιτ Γουίνσλετ! Πρόκειται για μια αστυνομική σειρά με τη Γουίνσλετ ως Mare να είναι η αστυνομικός ντεντέκτιβ της περιοχής! Μόνο που το αξιοσημείωτο της σειράς είναι ότι δεν εστιάζει τόσο στην αστυνομική πλοκή της υπόθεσης αλλά περισσότερο στους χαρακτήρες αυτής της κλειστής κοινωνίας που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά στην ουσία παραμένουν ξένοι! Κάθε χαρακτήρας έχει υπόσταση και βάθος. Παρουσιάζονται, λοιπόν, ως τρωτοί άνθρωποι με αδυναμίες, μυστικά, πληγές και τραύματα ψυχικά που προσπαθούν να συμβιώσουν και να νιώσουν την αποδοχή και την αγάπη σχηματίζοντας έναν κύκλο! Και στο κέντρο του κύκλου στέκεται μια Γουίνσλετ με μια απίστευτη εκφραστικότητα εσωτερικού πόνου και ανείπωτης θλίψης, αμακιγιάριστη στις περισσότερες σκηνές και με παραπανίσια κιλά που κάνει ακόμα πιο γνήσιο το υποκριτικό της ταλέντο και καταφέρνει να σε θαμπώσει και να σε γοητεύσει τόσο ώστε να μη τη ξεχνάς αφού η υπόκωφη ένταση της ερμηνείας της ξεπερνά τη μικρή οθόνη και σε ακολουθεί για καιρό!

Unorthodox [Κριτική σειράς]

 

Unorthodox, μια εκπληκτική mini σειρά με μια μικρόσωμη πρωταγωνίστρια που η ερμηνεία της σκάει σαν βόμβα μεγατόνων! Πρόκειται για την Shira Haas, μια ισραηλινή ηθοποιό που κρατά όλη τη σειρά πάνω στους μικροσκοπικούς της ώμους και την αποθεώνει! Είναι απλά συγκλονιστική! Η σειρά μας περιγράφει τη ζωή της μέσα σε μια κοινότητα χασιδιστών Εβραίων που ζουν στο Μπρούκλιν ως μια κλειστή, απομονωμένη κοινότητα με αυστηρούς κανόνες και περιορισμούς! Σκεφτείτε λοιπόν πως ζουν οι γυναίκες σε μια τέτοια σκληροπυρηνική κοινότητα! Δεν πρέπει να φαίνονται τα μαλλιά τους, κυκλοφορούν με περούκες γιατί τους έχουν ξυρίσει το μαλλί, δεν πάνε σχολείο, δεν πρέπει να ασχολούνται με τίποτα άλλο παρά μόνο με το νοικοκυριό τους και να γεννάνε παιδιά για να αντισταθμίσουν τις απώλειες του ολοκαυτώματος! Και έρχεται η μικρούλα, που μόνο στο μπόι τη λες μικρή, που όταν συνειδητοποιεί τι σημαίνει γάμος, δραπετεύει από τη «φυλακή» της και με απίστευτα κότσια κάνει σιγά σιγά τα βήματα της προς την ελευθερία και προς τον εαυτό της!

Κορίτσι, Γυναίκα, Άλλο [Κριτική βιβλίου]

Κορίτσι, Γυναίκα, Άλλο! της Evaristo Bernardine: Ένα βιβλίο-ψυχογράφημα 12 γυναικών που έχουν αυτοπροσδιοριστεί και «απαιτούν» τον σεβασμό μας! Μέσα σε λίγες σελίδες κάθε κεφαλαίου η συγγραφέας καταφέρνει να περιγράψει εκ βαθέων καταγωγή, βιώματα, ιδιαιτερότητα και τρόπο σκέψης καθεμιάς γυναίκας με απλή ακατάπαυστη γλώσσα (δεν χρησιμοποιεί τελείες) και είναι σαν να τη φέρνει ζωντανά μπροστά μας και να τη καταλαβαίνουμε απόλυτα! Όλες οι ηρωίδες της συσχετίζονται μεταξύ τους κατά κάποιο τρόπο. Παίρνει λοιπόν μικρά κοριτσάκια με διαφορετικό χρώμα, καταγωγή και θρησκεία, μας τα μεταναστεύει στο Λονδίνο και τα ενηλικιώνει παρουσιάζοντας κάθε αντιξοότητα και ρατσιστική συμπεριφορά που βίωσαν μέχρι να βρουν τον εαυτό τους! Ότι μας φαίνεται διαφορετικό και αλλιώτικο, λοιπόν, αποκτά σάρκα και οστά και γίνεται πιο οικείο και πιο προσηνές, αφού περιγράφονται οι ίδιες ανάγκες καταξίωσης, οι ίδιες ανησυχίες, ίδιες επιθυμίες και τελικά ο ίδιος πόθος ανάδειξης της μοναδικότητας του καθενός και κατάπνιξης της ανθρώπινης μοναξιάς σε μιαν άνιση κοινωνία!  

42ο C [Κριτική σειράς]

 

42^ο C. Μια ελληνική σειρά της COSMOTE που διέψευσε τις προσδοκίες μου! Στο υπέροχο φυσικό σκηνικό της Κέρκυρας, στα πανέμορφα τοπία, στην εκπληκτική φωτογραφία και εικόνα 4Κ, η σκηνοθεσία και το σενάριο δεν κατάφεραν να σταθούν αντάξιά τους! Μια προβληματική οικογενειακή ιστορία με μυστικά και ένα κύκλωμα μαστροπίας, δυο παράλληλες ιστορίες που δεν κατάφεραν να δέσουν μεταξύ τους αρμονικά και να εξυπηρετήσουν η μια την άλλη σεναριακά! Στιλιζαρισμένες σκηνές που δεν εξυπηρετούν πουθενά, διάλογοι μετέωροι χωρίς να στηρίζουν την υπόθεση, απειλές και φόνοι χωρίς να δικαιολογούνται, επιτηδευμένη σκιαγράφηση χαρακτήρων με αυτοσκοπό το μυστήριο (βλέπε θείος και ξάδερφος), αλλεπάλληλα φλας μπακ που κουράζουν και μπερδεύουν! Και όλα αυτά σε ένα μαγευτικό τοπίο και σε ένα πανέμορφο σπίτι που κλέβουν την παράσταση! Υπήρξαν καλά μεμονωμένα στοιχεία (όπως η απεικόνιση της ψυχολογικής αστάθειας της Λένας), καλές ερμηνείες αλλά δυστυχώς δεν συνενώθηκαν καλά για να βγει ένα ομοιογενές μείγμα άρτιας κινηματογράφισης πολλά υποσχόμενης! Ακόμα και ο τίτλος της σειράς φαντάζει άκαιρος, δεν δένει με την πλοκή! 

Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς [Κριτική Ταινίας]

 Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς του Γιάννη Οικονομίδη. Μια εκπληκτική μαύρη κωμωδία για τον υπόκοσμο με απίστευτες ερμηνείες όλων των επαγγελματιών και μη ηθοποιών! Η ταινία περιγράφει τον κόσμο της νύχτας με τόσο γλαφυρό τρόπο μόνο και μόνο με τα πρόσωπα που χρησιμοποιεί αφού το casting της ταινίας είναι εξαιρετικό, τόσο που να αναρωτιέσαι: μα που τους βρήκε αυτούς τους τύπους ο σκηνοθέτης! Αλλά και ο Βασίλης Μπισμπίκης ως γόης, πρώην λαϊκός τραγουδιστής, η Βίκυ Παπαδοπούλου ως μοιραία γυναίκα που προκαλεί τον «Τρωϊκό πόλεμο», ο καταπληκτικός Γιάννης Τσορτέκης ως ο απατημένος πλούσιος σύζυγος και ο Στάθης Σταμουλακάτος,  η ήρεμη, «συμπονετική» προς όλους, δύναμη που ξαφνικά «πετάει» τις σφαίρες του σαν στραγγάλια δημιουργούν ένα αμοραλιστικό σύμπαν χωρίς κανόνες, χωρίς παρατάξεις, χωρίς κακούς και καλούς αφού όλοι κολυμπούν στα ίδια λασπώδη νερά σαν τα γουρουνάκια και χάνονται μέσα στην ματαιοδοξία τους και στο κυνήγι του εύκολου χρήματος. Σε αυτόν τον κόσμο όμως υπάρχει μια σταθερή "αξία": η σχέση ελληνίδας μάνας με τον γιο της υπό γκαγκστερικό καθεστώς βέβαια χωρίς όμως να διαφέρει επί της ουσίας από τη "καθώς πρέπει" ζωή αφού εξακολουθεί να είναι μια σχέση εξάρτησης, υποταγής, χειριστική και εν τέλει καταστροφική! 

Promising young woman [Κριτική ταινίας]

 

Promising young woman της Φέρνελ με την εκπληκτική Κάρεϊ Μάλιγκαν υποψήφια για όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου. Η Μάλιγκαν υποδύεται την Κάσι που ζει φαινομενικά μια ήρεμη ζωή με χρώματα παστέλ στο σπίτι των γονιών της ενώ μέσα της χάσκει ένα βαθύ τραύμα που προσπαθεί να το κλείσει γεμίζοντας το με μίσος και εκδικητική τάση προς το αντρικό φύλο...γιατί αυτό της στέρησε την καλύτερή της φίλη η οποία έχασε τη ζωή της αφού δεν ξεπέρασε ποτέ τον ομαδικό βιασμό που υπέστη από μια ομάδα φοιτητών όταν σπούδαζαν μαζί στην ιατρική σχολή! Αλλά και η Κάσι δεν ξεπέρασε ποτέ τον θάνατο της φίλης της κυρίως γιατί δεν τιμωρήθηκε κανείς αφού τέτοια εγκλήματα δύσκολα βρίσκουν τον δρόμο της δικαιοσύνης! 

Minari [Κριτική ταινίας]

Δεν μου άρεσε το Minari τόσο όσο να δικαιολογούνται οι έξι υποψηφιότητες για Oscar όσες είχε και η περσινή καταπληκτική κορεάτικη ταινία Παράσιτα! Μάλλον στη φόρα που είχαν τα Παράσιτα να συμπαρέσυραν και το Minari ως μια άλλη κορεάτικη ταινία! Αλλιώς δεν εξηγείται! Είναι μια απλά σκηνοθετημένη ταινία, γλυκιά, οικογενειακή με αξιοπρεπείς ερμηνείες αλλά μέχρι εκεί! Ακόμα και το όσκαρ στη γιαγιά φαντάζει στα μάτια μου υπερβολικό αν και απολύτως σεβαστό γιατί η Γιου-Τζουνγκ Γιουν ερμήνευσε τον ρόλο της με την ψυχή της αβίαστα και εκφραστικά με μια καταλυτική παρουσία στην ταινία! Αλλά για τους ίδιους λόγους θα μπορούσε να πάρει το όσκαρ η άλλη υποψήφια γιαγιά η εκπληκτική Γκλεν Κλόουζ στην ταινία Hillbilly Elegy! 

Another Round [Κριτική ταινίας]

Μια αλκοολούχα ταινία του Τόμας Βίντερμπεργκ που μας τη σερβίρει με έναν εξαιρετικό και άκρως συγκινητικό Μάντς Μίκελσεν. Άλλη μια καταπληκτική συνεργασία μεταξύ τους μετά το The Hunt. Ο Μίκελσεν λοιπόν ανήκει σε μια παρέα αντρών που φτάνουν στη μέση της διαδρομής της ζωής τους με τον δείκτη καυσίμων να πέφτει όλο και πιο κάτω. Χωρίς ενέργεια και με ταχύτητα στο ρελαντί οδεύουν φαινομενικά βαριεστημένα αλλά στο βάθος με υπαρξιακή κόπωση! Μέχρι που αποφασίζουν να βάλουν το αλκοόλ στη ζωή τους συστηματικά και με μέτρο καθόλη τη διάρκεια της μέρας τους! Εφοδιάζονται λοιπόν με αλκοόλ ως καύσιμο για να πάρουν την απαραίτητη ενέργεια ώστε να ξεκολλήσουν από το τέλμα της ζωής τους! Και τα καταφέρνουν! Γίνονται πιο ενεργοί, πιο αποτελεσματικοί, εργάζονται με περισσότερη όρεξη, εμπνευσμένα και όχι διεκπαιρωτικά όπως πριν! Όμως πάνω στη ταχύτητα που αναπτύσσουν αποφασίζουν να φουλάρουν και άλλο τις μηχανές αντιμετωπίζοντας τελικώς τις αναμενόμενες συνέπειες και απώλειες!