Ένα πολύ καλό ψυχολογικό αστυνομικό θρίλερ που παίζει με τους χαρακτήρες του έχοντας δύο πολύ δυνατά χαρτιά: τη Nikol Kidman και τον Hugh Grant. Έχουμε λοιπόν τη Kidman ως μια πετυχημένη πλούσια ψυχαναλύτρια που όταν περπατάει στους δρόμους της Νέας Υόρκης αναρωτιέσαι από ποιο παραμύθι ξεπήδησε, είναι νεράιδα ή τιμωρός; Και τον Hugh Grant, γιατρό ογκολόγο σε παιδιά και παντρεμένο με την Kidman. Έχουν και ένα παιδί, μια ωραία οικογένεια λοιπόν που πληροί όλες τις προϋποθέσεις για μια ευτυχισμένη και ονειρεμένη ζωή μέχρι που έρχονται τα πάνω κάτω και η υποτιθέμενη ευτυχία διαλύεται όπως ένα κάστρο από άμμο σε ένα δυνατό κύμα. Κι ενώ διάφορες κριτικές εκθειάζουν την Kidman, που είναι και ο βασικός ρόλος, για το πως ερμηνεύει τις διάφορες ψυχολογικές διακυμάνσεις του ρόλου της προσπαθώντας να σταθεί όρθια στο καταστροφικό τσουνάμι των γεγονότων χωρίς να γνωρίζουμε τι πιστεύει η ίδια κι αν πιστεύει τον άντρα της, (η γνωστή παγωμένη υποκριτική της ενισχυμένη και με τις πλαστικές της) αυτός που κλέβει την παράσταση για μένα είναι ο Hugh Grant, που παίζει έναν ρόλο, για τον οποίον δεν μπορώ να μιλήσω χωρίς να κάνω spoiler!
Οπότε για ότι ακολουθεί σημάνω spoiler alert! Η επιλογή του Hugh Grant σε αυτό τον ρόλο ήταν πανέξυπνη γιατί τον έχουμε συνηθίσει σε γλυκιές κομεντί να παίζει έναν αδέξιο Άγγλο που προσπαθεί να κρύψει τις ανασφάλειες του με φλεγματικό χιούμορ. Και τώρα σε αυτή τη σειρά παρουσιάζεται ως ναρκισσιστής, εγωπαθής χωρίς καμία ενσυναίσθηση, κι ας γιατρεύει παιδιά, χαρακτηριστικά που έχουν ξεπεράσει τα όρια και έχουν οδηγήσει τον άνθρωπο αυτόν στην ψυχοπάθεια. Πρόκειται λοιπόν για έναν ψυχοπαθή με ένα ευγενές και συμπαθητικό προσωπείο που μαγεύει και κερδίζει τους άλλους και που μπορεί να ζεις μαζί του και να μην καταλάβεις ποτέ την ψυχοπάθεια του! Απίστευτη σκηνή αυτοκτονίας στη γέφυρα που δεν είναι πράξη απελπισίας αλλά απαράμιλλου ναρκισσισμού που όταν βλέπει τη γυναίκα του να τρέχει προς αυτόν κατεβαίνει σαν κύριος και εκλιπαρεί για μια αγκαλιά ή όταν προσπαθεί να στρέψει τις υποψίες της γυναίκας του προς το παιδί τους! Ο Grant, λοιπόν πολύ καλός στον ρόλο του, ξεγελάει σε πολλά σημεία και τους θεατές παίζοντας με τα στερεότυπα που έχουν στον μυαλό τους:ενός γοητευτικού και συμπαθητικού χαρακτήρα άλλων ταινιών! Μα και οι άλλοι χαρακτήρες που πλαισιώνουν το καστ είναι ενδιαφέροντες όπως το τρίτο πρόσωπο που ενώ φαίνεται εμμονική και τρελή πλησιάζοντας τη σύζυγο, στην πραγματικότητα ψάχνει συμπόνοια και συμπαράσταση από τη γυναίκα που μοιράζεται τον ίδιο άντρα γιατί έχει διαισθανθεί τον «τοίχο» και την παντελή έλλειψη συναισθημάτων του εραστή της! Αλλά και το σενάριο - στους διαλόγους του κατηγορουμένου, της οικογένειάς του,και της δικηγόρου που τους συμβουλεύει πως πρέπει να εκφραστούν για να νικήσουν τη δίκη - είναι καταπληκτικό αφού ανατινάζει το οικοδόμημα της δικαιοσύνης και εξυμνεί την εφαρμοσμένη σημειολογία που όταν την εφαρμόζουν οι ακριβοπληρωμένοι δικηγόροι διαστρεβλώνουν την αλήθεια τόσο πειστικά που καταντά από μόνο του σαν γεγονός τρομακτικό θρίλερ! Μην ξεχάσω να αναφέρω τον Donald Sutherland ως πατέρα της Kidman που προσδίδει αξία και ποιότητα σε κάθε σκηνή που συμμετέχει!
Η σκηνοθεσία της Susanne Bier με τα τόσα κοντινά πλάνα και τις περίεργες λήψεις καταφέρνει να μεταφέρει τη σύγχυση της πρωταγωνίστριας στον θεατή και να πετύχει μια υποβλητική ατμόσφαιρα χωρίς εξάρσεις και υψηλούς τόνους αφού άλλωστε έτσι συμβαίνουν τα δράματα στον κόσμο των πλουσίων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου