Φρανκενστάιν [Σχολιασμός ταινίας]

Ο αγαπημένος μας παραμυθάς επέστρεψε για να μας κάνει να αγαπήσουμε για άλλη μια φορά τέρατα που τελικά είναι πιο αγνά, πιο ανθρώπινα, πιο όμορφα από ανθρώπους. Αυτή τη φορά μας συστήνει, και μας επικαιροποιεί με τον δικό του μαγικό τρόπο, το τέρας που δημιούργησε ο Βικτορ Φράνκεσταϊν, ο ήρωας του βιβλίου της Μαιρης Σελευ, αυτός ο «Προμηθέας» του 1818. Η γνωστή μας ιστορία γίνεται ένα υπέροχο ψυχογράφημα με πανέμορφα εικαστικά πλάνα, και σκηνοθεσία που στηρίζει άψογα το θεματικό πλαίσιο του Ντε Τόρο. Ένα ψυχογράφημα για τα παιδικά τραύματα, για τη σχέση πατέρα με γιο, για τη σχέση δημιουργού με το δημιούργημά του με όλες του τις θεολογικές προεκτάσεις, για την ανάγκη εύρεσης ταυτότητας, φιλίας, αγάπης, στοργής, αγγίγματος, αποδοχής και συγχώρεσης. Το «τέρας» που ενσαρκώνεται εξαιρετικά από τον Τζέικομπ Ελόρντι ζητά απεγνωσμένα από τον δημιουργό του συντροφιά για να αντέξει την αιωνιότητα που ούτε κι αυτή έχει νόημα αν δεν υπάρχει αγάπη. Ο Φρανκενστάιν νίκησε τον θάνατο αλλά έχασε την αγάπη κι έφτιαξε ένα δυστυχισμένο πλάσμα. Ο Θεός παραχώρησε τον θάνατο στον άνθρωπο αλλά του έδωσε την δυνατότητα, την ελευθερία, την επιλογή να αγαπά. Σαν να δόθηκε η ελευθερία στον άνθρωπο μόνο και μόνο για να αγαπά ή τουλάχιστον να βρίσκει τον δρόμο προς την αγάπη αλλιώς θα μας έφτιαχνε ρομπότ χωρίς επιλογή αγάπης όπως φτιάχνουμε εμείς τώρα στην σημερινή μας εποχή ΑΙ. Θεωρώ ότι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τορο ολοκλήρωσε και μάλιστα τελειοποίησε το τέρας που ήθελε να μας παρουσιάσει, ενοποίησε όλη την ανθρωπότητα σε αυτό (με τη συρραφή μελών ανθρώπινου σώματος, τι ωραία αλληγορία) και μας το έβαλε μπροστά μας ως καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής μας για να αναρωτηθούμε τον σκοπό της ύπαρξης μας. 

Το τέρας μέσα μου [Σχολιασμός σειράς]

Το τέρας μέσα μου, μίνι σειρά στο Netflix με τους Κλερ Ντέινς και Μαθιου Ρις. Μια πολύ καλή σειρά, ένα ψυχολογικό, αστυνομικό θρίλερ που σε κρατάει με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Δύο γείτονες, ένας διάσημος επιχειρηματίας που μπορεί να σκότωσε τη γυναίκα του και μια διάσημη συγγραφέας που δεν έχει ξεπεράσει τον θάνατο του γιου της παίζουν το παιχνίδι γάτας ποντικιού προκειμένου να ξεπεράσουν τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά τους. Όλοι κάνουμε κακές σκέψεις, όμως τις κάνουμε πράξεις; Όλοι έχουμε το κακό μέσα μας αλλά μέχρι ποιο σημείο φτάνει ο καθένας μας στον χειρισμό, στη τιθάσευση του εαυτού μας με γνώμονα τη συνείδηση μας.  Κατά πόσο η συνείδηση του καθενός, η ηθική του, αποτελεί φράγμα στα ορμητικά νερά του μίσους; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν τη σειρά που διερευνά τη ψυχολογία ενός δολοφόνου, ενός σατανικά έξυπνου επιχειρηματία και όχι μόνο αλλά και τη ψυχολογία όλων των άλλων που τον περιβάλλουν, τη ψυχολογία μιας κοινωνίας που αδυνατεί να απομονώσει  το κακό και να το ξεριζώσει αλλά ίσως το ενισχύει και το ριζώνει βαθύτερα. Βαθιά ψυχολογικό θρίλερ που δεν μένει μόνο σε δράση αλλά μπαίνει και στα εσώτερα της ανθρώπινης ψυχής εκεί που μαίνεται ένας πόλεμος ανάμεσα στο καλό και στο κακό, μια σχοινοβασία μεταξύ της σκέψης και της πράξης με οδηγό τη συνείδηση. «Το τέρας κι εγώ» έγινε «το τέρας μέσα μου» προς το τέλος της σειράς και από τη μια μας κουνά το δάχτυλο τονίζοντας την ατομική ευθύνη σε όλα τα θέματα και από την άλλη μας κλείνει το μάτι στο ότι κάποια πράγματα είναι γονιδιακά και η εξάλειψή τους φαντάζει ακατόρθωτη.

Βουγονία [Σχολιασμός ταινίας]

Βουγονία, ταινία του Γιώργου Λάνθιμου με Εμα Στόουν και Τζεσι Πλιμονς. Κάποιες σκέψεις για τη νέα ταινία του Λάνθιμου που δεν μπορείς εύκολα να τη χαρακτηρίσεις όταν βγαίνεις από το σινεμά. Μπορείς όμως να τη πεις ενδιαφέρουσα γιατί σου προκαλεί σκέψεις. Σε αυτή τη ταινία του λοιπόν ο Λάνθιμος κάνει λίγο πίσω σκηνοθετικά και αφήνει όλο τον χώρο στο σενάριο γιατί το σενάριο που έφτασε στα χέρια του από τους Κορεάτες είναι πολύ καλό. Αφήνει λοιπόν το σενάριο να λάμψει, επικεντρώνεται στα πρόσωπα των ηθοποιών, βάζει εντούτοις λίγες πινελιές από το δικό του σκηνοθετικό σύμπαν για να μας παρουσιάσει τελικά μια ταινία τραγελαφικά διασκεδαστική, που σε προβληματίζει, σε ξαφνιάζει και προσωπικά με κάνει να θέλω να τη ξαναδώ γιατί αντιλαμβάνεσαι στο τέλος ότι μέσα στη «χαζομάρα» της κρύβονται διαμαντάκια. (Με έκανε να αναζητήσω και την κορεάτικη ταινία: Save the green planet). Ο Τζεσι Πλιμονς ξεχωρίζει ερμηνευτικά ενώ η Εμα Στόουν παίζει συγκρατημένα αυτή τη φορά… ίσως τον λόγο τον καταλαβαίνεις μετά το τέλος της ταινίας. Όσον αφορά τη τελική σκηνή της ταινίας: Κρίμα που δεν κατάλαβαν οι έλληνες ιθύνοντες την αλληγορία της τελευταίας σκηνής και δεν παραχώρησαν την Ακρόπολη στον Έλληνα δημιουργό που, αν μη τι άλλο, μας εκπροσωπεί επάξια στο εξωτερικό.

Όταν έκλαψε ο Νίτσε [Σχολιασμός παράστασης]

Όταν έκλαψε ο Νίτσε, μια παράσταση σε σκηνοθεσία  Ακύλλα Καραζήση και Νίκου Χατζόπουλου. Μια καλή παράσταση που μεταφέρει τον πυκνό λόγο του διάσημου βιβλίου σε έναν χειμαρρώδη θεατρικό λόγο, με αφήγηση και διάλογο, που χώρεσε σχεδόν όλο το βιβλίο, εξού και η διάρκεια της παράστασης. Ένας πραγματικός άθλος για τους ηθοποιούς καθώς και για την Ευαγγελία Ανδριτσάνου που έκανε την θεατρική απόδοση αυτού του εξαιρετικού κειμένου του Γιάλομ. Πολύ καλές ερμηνείες, με  την ερμηνεία του Αβαρικιώτη ως Νίτσε να ξεχωρίζει! Σκηνοθετικά, όπως τουλάχιστον αποδόθηκε στο Αγρίνιο, δεν είχε κάτι ιδιαίτερο εκτός από το ότι η παράσταση ξεκίνησε στο φουαγιέ, συνέχισε στη σκηνή μπροστά από τις κουρτίνες και συνεχίστηκε μέσα στη σκηνή σαν να μπαίναμε όλο και πιο μέσα στην ψυχοσύνθεση του Νίτσε.  Μέχρι εκεί…τίποτα άλλο που να αναδεικνύει σκηνοθετικά το έργο και να δημιουργεί κάποια ατμόσφαιρα. Ίσως να χρειαζόταν σκηνικά, παραήταν άδεια η σκηνή όσο και αν τη γέμιζε ο συνεχής λόγος. Μένουμε στα θετικά της παράστασης και ευχόμαστε να έρχονται περισσότερες τέτοιες παραστάσεις στη μικρή μας πόλη.

Μια μάχη μετά την άλλη [Σχολιασμός ταινίας]

Μια μάχη μετά την άλλη, του Πολ Τόμας Άντερσον με τους Λεοναρντο Ντι Κάπριο, Σον Πεν και Μπενίσιο Ντελ Ντόρο. Μια πολύ καλή ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της σοβαρά και που στηλιτεύει τη πολιτική της Αμερικής. Σαρκάζει και επικρίνει τα «κακώς κείμενα» της αλλά και αυτοσαρκάζεται ως αμερικανική ταινία δράσης. Σκηνές που σε κάνουν να σκεφτείς χαμογελώντας με το μαύρο χιούμορ του σκηνοθέτη που «χτυπάει» όλα τα στρατόπεδα τονίζοντας ότι έχει χαθεί γενικώς η μπάλα.  Οι επαναστάτες παρουσιάζονται σαν να βλέπουν την επανάσταση τους περισσότερο  ως παιχνίδι και λιγότερο  σαν έναν ουσιαστικό ιδεολογικό αγώνα αφού η αρχηγός φαίνεται να επαναστατεί μόνο και μόνο γιατί την εξιτάρουν σεξουαλικώς η δράση και τα όπλα. Ο στρατός από την άλλη «κατασκευάζει» λόγους και προσχήματα για να επιτεθεί και να επιτύχει τους δικούς του σκοπούς που τόσο απέχουν από αυτούς που δημοσιοποιεί. Πολύ καλές ερμηνείες τόσο του Ντι Κάπριο όσο και του Σον Πεν που ερμηνεύει απολαυστικά τον στρατιώτη- καρικατούρα. Η κινηματογράφιση του Άντερσον δεν σε κάνει να βαρεθείς ούτε λεπτό στα 160 λεπτά της ταινίας, ειδικά τα πλάνα με τις ανηφόρες και κατηφόρες της καταδίωξης προς το τέλος της ταινίας είναι εξόχως γυρισμένα. Μια ταινία που σε κερδίζει στα σημεία αλλά όχι ολοκληρωτικά αφού η αίσθηση που σου αφήνει είναι μια αίσθηση ικανοποίησης και απόλαυσης, όχι όμως πληρότητας χωρίς να συνειδητοποιείς ακριβώς τι φταίει ή τι λείπει…

1923 [Σχολιασμός σειράς]

1923, σειρά 2 σεζόν με Χάρισον Φορντ και Έλεν Μίρεν prequel του Yellowstone. Μετά το 1883 συνεχίζουμε με το 1923 και βλέπουμε τους απογόνους Ντάτον με τον θείο τους (Χάρισον Φορντ) και τη θεία τους (Έλεν Μίρεν) να παλεύουν για τα κτήματά τους έχοντας ως θανάσιμο εχθρό τον Γουιτφιλντ (Τίμοθι Ντάτον). Εξαιρετικές ερμηνείες και εδώ, ειδικά της Έλεν Μίρεν και του ζευγαριού που υποδύονται τον Σπένσερ Ντάτον και την Αλεξ Ντάτον. Για άλλη μια φορά ο Σέρινταν μας βάζει, με κινηματογραφικό τρόπο, στην εποχή εκείνη θίγοντας κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά θέματα δίνοντας έτσι αξία και βαρύτητα στο σενάριό του. Εξακουλουθεί να κάνει voice over η Ιζαμπελ Μέι με την υπέροχη φωνή της αλλά όχι τόσο φιλοσοφημένο όσο στο 1883. Ο δεύτερος κύκλος του 1923 ειναι καλύτερος από τον πρώτο, σε ρυθμό, σε πλοκή και σε ολοκλήρωση χαρακτήρων. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου δεν φτάνει στο επίπεδο το1883 μιας και εκεί το ταξίδι και ο αγώνας επιβίωσης της οικογένειας Ντάτον ήταν άκρως συναρπαστικά…Πάμε για το Yellowstone. ..

1883 [Σχολιασμός σειράς]

1883 μια σειρά του Τέιλορ Σέρινταν που θεωρείται μαζί με το 1923 prequels του Yellowstone. Ο Σέρινταν έχει φτιάξει τρεις σειρές γουέστερν Yellowstone 1923 και 1883. Πάμε λοιπόν χρονολογικά. Ξεκινάμε με το 1883 με τον Σαμ Έλιοτ που προσδίδει «βαρύτητα» στη σειρά με την υποκριτική του δεινότητα αλλά χωρίς να υστερούν οι υπόλοιπες ερμηνείες πουθενά. Η ιστορία, το σενάριο, η φωτογραφία, τα κοστούμια είναι εξαιρετικά, όλα μας μεταφέρουν με μαγικό τρόπο στην εποχή εκείνη. Η σειρά πραγματεύεται την πορεία της οικογένειας Ντάτον προς το Ορεγκον, στη άλλη άκρη της Αμερικής που τελικά καταλήγουν στην Μοντάνα για να πάρει τη σκυτάλη η επόμενη σειρά το 1923 και να συνεχίσει από εκεί τη γεμάτη περιπέτειες ζωή των απογόνων Ντάτον. Το voice over της Ισαμπέλ Μέι, που υποδύεται την Έλσα την κόρη των Ντάτον είναι καταπληκτικό. Με την υπέροχη φωνή της μας λέει τις σκέψεις ενός 18χρονου κοριτσιού που βγαίνουν μέσα από τα μύχια της ψυχής της καθώς ταξιδεύει και γνωρίζει έναν άγριο αλλά και σαγηνευτικό ταυτόχρονα κόσμο. Η Έλσα Ντάτον είναι ο βασικός ρόλος στο 1883, όλα κινούνται γύρω από αυτήν και η Ισαμπέλ Μέι την ερμηνεύει καθηλωτικά, γεμίζει το κάθε πλάνο και δε θες πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Το σενάριο του Σέρινταν δεν αρκείται στα απλά και επιφανειακά θέματα επιβίωσης αλλά καταφέρνει να είναι επίκαιρο και να «βουτάει» σε θέματα διαχρονικά γιατί μέσω του αγώνα επιβίωσης ενός καραβανιού που η ζωή του καθενός κρέμεται από μια κλωστή θίγονται θέματα υπαρξιακά, ηθικής, τιμής, ιεραρχίας αξιών και προτεραιοτήτων στη ζωή αφού ο θάνατος είναι παρών συνεχώς και έρχεται με φόρα είτε από στοιχεία της φύσης, είτε από ληστές είτε από Ινδιάνους. Οπότε όλα έτσι είναι υπό διαπραγμάτευση. Υπέροχη σειρά, ένα δυνατό ξεκίνημα για να μπούμε στο σύμπαν του Σέρινταν και έτσι με θλίψη να αποχωριστούμε  τον κόσμο του 1883 και με ενδιαφέρον και προσμονή να προχωρήσουμε στο 1923.

Squid game 3 [Σχολιασμός σειράς]

Η τρίτη σεζόν του Squid game δεν αντεπεξήλθε στις προσδοκίες που δημιούργησαν οι προηγούμενες σεζόν. Θαυμάσαμε στη πρώτη σεζόν τα ηθικά διλήμματα που τέθηκαν μέσα από τους αγώνες ζωής και θανάτου, την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την ομαδικότητα, αλλά και την ανθρώπινη απληστία, τα κακώς κείμενα του άκρατου καπιταλιστικού συστήματος: «ο θάνατος σου η ζωή μου», όλα αυτά μέσα από έξυπνα παιχνίδια που παίζοντας ατομικά ή ομαδικά παρουσιάζονταν όλοι οι τύποι ανθρώπων και τα «όπλα» που χρησιμοποιούσαν για να επιβιώσουν. Στη τελευταία σεζόν, ελάχιστα από αυτά διαφάνηκαν αφού ρίχτηκε περισσότερο βάρος σε μάχες με πιστολίδι και οι παίκτες «έπαιζαν» πόλεμο με πραγματικά πια όπλα. Αψυχολόγητες ενέργειες παικτών και πράξεις που εξυπηρετούσαν τη δραματική κορύφωση χωρίς κανένα ρεαλιστικό υπόβαθρο.  Ενώ ήταν έξυπνη ιδέα να δούμε και κάποιες ζωές ανθρώπων που συμμετείχαν στο παιχνίδι ως φύλακες δεν ολοκληρώθηκε γιατί παρουσιάστηκαν τελικά επιδερμικά χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία στη πλοκή της ιστορίας.  Μια λοιπόν ρηχή σεζόν με δολοφονίες μεταξύ των παικτών και με μια πάσα στους Αμερικανούς στο τέλος για να το αποτελειώσουν σε επίπεδο περιπέτειας. 

Το παλτό [Σχολιασμός θεάτρου]

Το παλτό του Νικολάι Γκόγκολ από την ερασιτεχνική ομάδα της Κατερίνας Καραδήμα στο Μικρό θέατρο. Μια εξαιρετική παράσταση από έναν ερασιτεχνικό θίασο αλλά με μια επαγγελματική καθοδήγηση από την Καραδήμα που ξέρει να αφηγείται ιστορίες, ξέρει να δημιουργεί εικόνες με μαγικό τρόπο. Οι σκηνές της ξεπηδούν από το πουθενά, από το τίποτα, και ξαφνικά η άδεια μαύρη σκηνή του θεάτρου της γεμίζει εικόνες και ιστορίες, στήνοντας με ελάχιστα αντικείμενα ολόκληρους κόσμους.

Το συγκεκριμένο θεατρικό της το ξεκινά από τα «παρασκήνια». Από το πώς ξεκινά μια θεατρική παράσταση που συγκεντρώνονται όλοι οι συντελεστές γύρω από ένα τραπέζι και συζητούν για το έργο, αναρωτιούνται για  ποιος θα είναι χώρος και ο χρόνος του έργου, προσπαθούν να το καταλάβουν, σαν να βρίσκονται οι σκέψεις τους σε εμβρυακό στάδιο και αρχίζουν μετά να μοιράζουν ρόλους και να γεννιέται σιγά σιγά η θεατρική παράσταση. Γινόμαστε λοιπόν σταδιακά θεατές της ιστορίας που θέλουν να μας αφηγηθούν αλλά και αυτοί γίνονται ηθοποιοί που μπαίνουν σιγά σιγά στον ρόλο τους.  Η σκηνή που ο βασικός πρωταγωνιστής προσπαθεί να μπει στο ρόλο του μπερδεύοντας το πρώτο πρόσωπο με το τρίτο μέχρι να αφομοιωθεί πλήρως από αυτόν είναι ευφυέστατη γιατί από τη μία μας δείχνει πως εισχωρεί  ένας ηθοποιός στον ρόλο του και πως προσπαθεί να γίνει έναν με αυτόν περνώντας και δικά του στοιχεία,  από την άλλη μας δείχνει πως και ο ρόλος μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από οποιονδήποτε, μπορεί να είναι ένας από εμάς φέρνοντας τον λογοτεχνικό ήρωα στο τώρα δίνοντάς του σάρκα και οστά. Η ιστορία συνεχίζεται με αρκετά σουρεαλιστικά στοιχεία που ενδυναμώνουν ακόμα περισσότερο το έργο όπως η υπέροχη προσωποποίηση του παλτού (παλιό και καινούριο), τα νεκρά αγαπημένα πρόσωπα του Ακάκιου που τον παρηγορούν στη μεταφυσική αγκαλιά τους, το χιόνι που παίζει κι αυτό καταλυτικό ρόλο στα έργα του Γκόγκολ. Αξίξει να τονιστεί ότι δεν θα μπορούσε να φανεί πιο εύστοχα ο συμβολισμός του παλτού του Γκόγκολ από την Καραδήμα που κάνει πρόσωπο το παλτό αφού για τον Ακάκιο ήταν η μοναδική συντροφιά που τον προστάτευε από το κρύο και όταν μετά αγόρασε καινούριο και παρουσιάστηκε αυτό ως μια όμορφη θελκτική γυναίκα που είναι άπιαστη όπως ακριβώς και η κοινωνική καταξίωση που πρέσβευε για αυτόν το καινούριο του παλτό τότε όλοι οι συμβολισμοί αποκτούν θεατρική υπόσταση με υπέροχη κινησιολογία. Το να καταπιάνεσαι με ένα τόσο δύσκολο έργο και να βάζεις γύρω στα 15 άτομα, ερασιτέχνες ηθοποιούς, όχι μόνο να το φέρνουν εις πέρας αξιοπρεπώς αλλά και να το περνάνε σε άλλο επίπεδο σημαίνει ότι εδώ υπάρχει ταλέντο, υπάρχει όρεξη και μεράκι για δημιουργία, για ουσία. Αν εξαιρέσουμε κάποιες σκηνές που είχαν περισσότερο θόρυβο από όσο έπρεπε λόγω των δυνατών φωνών του πολυμελούς θιάσου η παράσταση ήταν εξαιρετική και η ενορχήστρωση της από την Καραδήμα μαγική.

Ο Κοσμοκαλόγερος, [Σχολιασμός βιβλίου]

Ο Κοσμοκαλόγερος, μια υπέροχη μυθιστορηματική βιογραφία για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη από τον Μιχάλη Περάνθη. Εξαιρετική λογοτεχνική γραφή σα να γράφει ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης στη δημοτική. Δεν θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα η μορφή αυτού του σπουδαίου μας λογοτέχνη που έζησε σαν καλόγερος μέσα στον κόσμο, πάμφτωχος, ταπεινός αθόρυβος και κρυμμένος από τα μάτια του κόσμου, από τη ματαιοδοξία. Είναι τόσο ωραία, ουσιαστική και εμβριθής η περιγραφή αυτού του μεγάλου ανθρώπου, παρουσιάζεται ολοζώντανα μπροστά μας, που ο Περάνθης χάνεται μέσα στον ήρωα του γίνεται μικρός μπροστά στο μεγαλείο του Παπαδιαμάντη. Αν έγραφε στο α’ πρόσωπο τότε θα εξαφανιζόταν εντελώς και θα μας μιλούσε ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης για τη ζωή του, τις σκέψεις του, την αδυναμία του να ανταπεξέλθει στα κοσμικά της ζωής και στις υποχρεώσεις της οικογένειας του μιας και ήταν ταγμένος αλλού, χωρίς να το γνωρίζει, μιας και ο προορισμός του ήταν να σκαρφαλώσει στο πάνθεον των μεγάλων ελλήνων συγγραφέων. Απίστευτο κατόρθωμα για τον Περάνθη που αποκτά μεγάλη αξία ο ίδιος ως συγγραφέας μέσω του ήρωα του… Είναι βέβαιο ότι υπήρξε επιφοίτηση από τον Άγιο των γραμμάτων μας.

Άγιος Παΐσιος, [Σχολιασμός σειράς]

 Άγιος Παΐσιος από τα Φάρασα στον Ουρανό, σειρά του Mega σε σκηνοθεσία του Στάμου Τσάμη. Επιτέλους μια καλογυρισμένη σειρά θρησκευτικού περιεχομένου που γαληνεύει τη ψυχή και ενδυναμώνει τη πίστη μας. Φέρνει τον Άγιο Παΐσιο μέσα στο σπίτια μας μιας και περιγράφει τον βίο του με εξαιρετική σκηνοθεσία, υπέροχη μουσική, φωτογραφία αλλά και αξιοθαύμαστες ερμηνείες. Δεν υπήρξε στιγμή που η σειρά να υπέπεσε σε γελοιότητα, ούτε σε επίπεδο ερμηνείας αλλά ούτε και σε επίπεδο σκηνοθεσίας. Από το πώς έπαιξαν οι ηθοποιοί μέχρι το πώς παρουσιάστηκαν τα οράματα και τα θαύματα του Αγίου, όλα ήταν καμωμένα με θρησκευτικό δέος και ιερή κατάνυξη. Μακάρι να μπορούσαν να γυριστούν τόσο ποιοτικές σειρές ή ταινίες με βίους αγίων ώστε να έρθουμε πιο κοντά στη χριστιανικότητά μας, πιο κοντά στη ταπείνωση, πιο κοντά στην αγάπη.

Εφηβεία [Σχολιασμός σειράς]

Εφηβεία, μια βρετανική σειρά στο Netflix, εξαιρετική, με απίστευτες ερμηνείες, ιδίως από ένα μικρό παιδί που είναι ο πρώτος του ρόλος, και μια σκηνοθεσία που ακολουθεί την ιστορία και σε βάζει μέσα σε αυτήν χωρίς να σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Τέσσερα επεισόδια, τέσσερα καταπληκτικά μονόπλανα. Χτυπάει ανελέητα τη γονεϊκότητα, την εκπαίδευση και τον σημερινό τρόπο επικοινωνίας μέσω ΜΚΔ (μέσα κοινωνικής δικτύωσης).  Η κάμερα σαν ένα μικροσκόπιο παρατηρεί και αποκαλύπτει τις σχέσεις των εφήβων μεταξύ τους, με τους γονείς τους, με το σχολείο, με τη σεξουαλικότητα τους, με τη δημοφιλία. Η μοναξιά, το κενό, η έλλειψη ουσιαστικής επαφής με τους γονείς, με τους φίλους, με τα ενδιαφέροντά τους διογκώνονται ακόμα περισσότερο υπό το πρίσμα της εφηβείας. Μια εφηβεία που μέσα σε αυτά τα πλαίσια γίνεται δολοφονική γιατί κανείς δεν πρόλαβε το κακό που φαίνεται όμως να προϋπήρχε καλά κρυμμένο και αδιαμόρφωτο ίσως, μέσα βαθιά σε κάποια γονίδια….έτσι φαίνεται στο συγκλονιστικό τρίτο επεισόδιο, στον ευφυέστατο διάλογο του μικρού με τη ψυχολόγο. Δεν υπάρχει λύτρωση για τους γονείς, για τους εκπαιδευτικούς, για τους αστυνομικούς, για τους ψυχολόγους, για ολόκληρη την κοινωνία  που όλοι σαν χαμένοι προσπαθούν να καταλάβουν τι φταίει και γιατί δεν μπορούν να προστατεύουν τα παιδιά τους  αφού δεν τα κακοποιούν και νομίζουν ότι είναι ασφαλή μιας και είναι στο δωμάτιο τους κλεισμένα…ίσως να μπορούσε να ξεριζωθεί το κακό πριν ριζώσει καλά καλά με ένα «κοίταγμα» αντί για μια αποστροφή του βλέμματος…

Αmerican Primeval [Σχολιασμός σειράς]

American Primeval,mini σειρά στο Netflix. Χρόνια είχα να δω γουέστερν και να το ευχαριστηθώ τόσο πολύ και μάλιστα σε σειρά 6 επεισοδίων. Πανέμορφα βίαιο που αποτυπώνει τόσο ρεαλιστικά την εποχή και την περιοχή εκείνης της Αμερικής που σφαγιάζονταν άνθρωποι, λευκοί, Ινδιάνοι, θρησκόληπτοι Μορμόνοι μεταξύ τους για την κυριαρχία ενός κομματιού γης και ενώ σε κάθε σκηνή σχεδόν υπάρχει θάνατος και αγώνας επιβίωσης δεν θες να σταματήσεις να το βλέπεις… Μαγευτικές εικόνες, υπέροχη φωτογραφία, καλοφτιαγμένες σκηνές μάχης, δυνατό σενάριο που στηρίζεται εν μέρει σε πραγματικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Ένα εξαιρετικό γουέστερν που ξεπερνά τη μικρή οθόνη και γίνεται εντελώς κινηματογραφικό (πόσο εντυπωσιακό θα ήταν να παιζόταν στα σινεμά χωρισμένο σε δύο μέρη…αυτό δεν το σκέφτεσαι-εύχεσαι συχνά για σειρά…) 

The doctor [Σχολιασμός θεάτρου]

The doctor με τη Στεφανία Γουλιώτη σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Μια παράσταση που πραγματεύεται πολλά θέματα, μπερδεύει ρόλους, ταυτότητες άνδρα-γυναίκα, λευκού-μαύρου, θρησκευόμενου-άπιστου. Η ιατρική επιστήμη κονταροχτυπιέται με τη θρησκεία μιας και μια γιατρός αρνείται την είσοδο ενός ιερέα στο δωμάτιο ενός ετοιμοθάνατου κοριτσιού λόγω αυτοσχέδιας άμβλωσης για να μην τη ταράξει, για να έχει έναν ήσυχο θάνατο. Με αφορμή αυτό το γεγονός, το κείμενο θέτει διάφορα ζητήματα πως επιλέγουμε την ιδιότητά μας-ταυτότητα, και την υπερασπιζόμαστε μέχρι τέλους ξεχνώντας την ανθρωπιά μας και την περιπλοκότητα του ανθρώπινου είδους. Είμαι γιατρός, τονίζει ξανά και ξανά η πρωταγωνίστρια η μόνη με σταθερή, ακλόνητη ταυτότητα που δεν αναγνωρίζει μέχρι τέλους κανένα λάθος της και καταλήγει αποκαθηλωμένη, μόνη χάνοντας ακόμα και την ιδιότητα της γιατρού, τη μόνη που της απέμεινε.  Αν είμασταν  πιο ευέλικτοι, αν δεν βάζαμε ταμπέλες, αν κάναμε λίγο πιο ρευστές τις ταυτότητες μας βάζοντας πάνω από όλα την ανθρωπιά μας και υπερασπίζαμε με νύχια και με δόντια την ιδιότητα του ανθρώπου τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα στην ανθρωπότητα, θα σώζονταν και περισσότερες ζωές… Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, το μινιμαλιστικό σκηνικό, η μουσική που παραπέμπει σε θρίλερ δημιουργούν ένα κλίμα ψυχρό για να είναι σύμφωνο με τον άκρως ορθολογιστικό τρόπο σκέψης της ηρωίδας αλλά σε δυσκολεύει να συμπάσχεις με το δράμα της. Η ερμηνεία της Γουλιώτη είναι πολύ καλή αλλά δεν με άγγιξε συναισθηματικά, μόνο νοητικά μπορούσα να τη καταλάβω. Η μετάφραση σε κάποια σημεία χάθηκε ενώ ήταν τόσο ωραίο το θέμα της γλώσσας και των σωστών ελληνικών που υπερτόνιζε η γιατρός ενώ τελικά την πρόδωσαν και οι λέξεις. Συμπερασματικά είναι μια μοντέρνα, σύγχρονη παράσταση με ενδιαφέροντα και επίκαιρα σημεία αλλά που πνίγεται από τα πολλά θέματα που ανοίγει και η Γουλιώτη «πετυχαίνει την εγχείρηση αλλά χάνει τον ασθενή της» …

12 ένορκοι [Σχολιασμός Θεάτρου]

12 ένορκοι σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. 12 ένορκοι συνεδριάζουν για το αν θα καταδικάσουν ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι χρονών που κατηγορείται για το φόνο του πατέρα του. Αν το καταδικάσουν, τότε πρέπει να του εφαρμοστεί θανατική ποινή… Δεν είναι τυχαίο ότι μια παράσταση παίζεται για 10 συναπτά χρόνια σε ένα γεμάτο θέατρο…Το θεμέλιο της παράστασης που τη κρατάει «στέρεα» τόσα χρόνια είναι βασικά το σενάριο, το κείμενο. Ένα σπουδαίο κείμενο, κλασικό πια, που πραγματεύεται την ελευθερία της γνώμης, την ελευθερία της σκέψης, την ευθύνη της απόφασης για τη ζωή κάποιου άλλου, τη δικαιοσύνη, πώς κρίνουμε μέσα από τις προκαταλήψεις μας και τα στερεότυπα μας, πόσο πρέπει να παλέψουμε με τον εαυτό μας, να τον νικήσουμε και να βγούμε έξω από αυτόν ώστε να δούμε καθαρά και να αποφασίσουμε σωστά και δίκαια για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου που αφορά κάποιον άλλον ή τουλάχιστον να έχουμε μια αιτιολογημένη αμφιβολία για την ενοχή του. Με ένα υπέροχο κείμενο δεν μπορεί να είναι σαθρό το έδαφος για να μπουν τα θεμέλια αυτής της παράστασης. Μετά έρχεται η πολύ καλή σκηνοθεσία που χτίζει πάνω στα θεμέλια του κειμένου για να δώσει μορφή στο «οικοδόμημα» και να «δέσει» τους ηθοποιούς άρτια μεταξύ τους ώστε να κινούνται, να εκφράζονται, κάποιοι να παλεύουν να ακουστούν χωρίς να επιχειρηματολογούν και κάποιοι εν τέλει να πέφτουν νικημένοι από τον ίδιο τον εαυτό τους. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι οι αρμοί που εφάπτονται όλα τα υλικά και προκύπτει μια «γερή», δυνατή παράσταση, ένα δικαστικό δράμα του 1957 που στέκεται μέχρι σήμερα με όλα του τα μηνύματα ολοζώντανα, διαυγή,  με μια απίστευτη διαχρονικότητα. Θα μπορούσε να παίζει και τα επόμενα δέκα χρόνια σε ένα γεμάτο θέατρο…

Ο νόμος του Μέρφι [Σχολιασμός ταινίας]

Ο νόμος του Μέρφι, μια ταινία του Αγγέλου Φραντζή που αναμετράται πρόσωπο με πρόσωπο με σοβαρά, θέματα ύπαρξης, ζωής και θανάτου βάζοντας μπροστά την Κάτια Γκουλιώνη να κονταροχτυπηθεί με αυτά με έναν απίθανο σουρεαλιστικό και κωμικό τρόπο, με τη τρέλα της και τον τσαμπουκά της. Είναι δύσκολο να ισχύσει ο νόμος του Μέρφι σε αυτό το εγχείρημα και να πάνε όλα στραβά. Για την ακρίβεια ελάχιστα  πράγματα πήγαν στραβά.. η εγχείρηση πέτυχε, μένει να δούμε αν πέθανε ο ασθενής…Αν λοιπόν ήταν λίγο πιο μαζεμένο, σφιχτοδεμένο και δεν πλατείαζε σε αρκετά σημεία θα ήταν μια ξεχωριστή ταινία μαύρης κωμωδίας για τα ελληνικά δεδομένα. Η Γκουλιώνη έχει πάρει όλη την ταινία πάνω της, πέφτει σαν μια σύγχρονη Αλίκη (κλεμμένο σχόλιο από θεατή στην αίθουσα του σινεμά) στη χώρα των θαυμάτων, στη δαιδαλώδη χώρα της ύπαρξης της με τα συμπλέγματά της, τις προβολές και τις αντιμεταβιβάσεις της, και δυσκολεύεται να βρει την έξοδο ως Αλίκη…τα καταφέρνει όμως πολύ καλά σαν Κάτια… Ο Φραντζής  σκηνοθετεί την ταινία «απελευθερωμένα» δείχνοντας έκδηλα την αγάπη του σε αυτό το μέσο, σε αυτή τη μηχανή ονείρων που λέγεται κινηματογράφος για αυτό και δυσκολεύεται στο να τη «μαζέψει» λίγο…Τελικά, οτιδήποτε μπορεί να πάει καλά λοιπόν, θα πάει καλά…

Γαλήνη [Σχολιασμός βιβλίου]

Πώς γίνεται να αισθάνεσαι γαλήνη όταν διαβάζεις τη Γαλήνη του Ηλία Βενέζη ενώ πρόκειται για ένα δραματικό, σπαραχτικό βιβλίο το οποίο περιγράφει τις δυσκολίες και τα δράματα της ζωής των Μικρασιατών που εγκαταστάθηκαν στην Ανάβυσσο μετά τον διωγμό; Ίσως γιατί ο λογοτεχνικός λόγος του Βενέζη ποτίζει με γαλήνη τη ψυχή του αναγνώστη στάλα στάλα, με τη λυρικότητα και την ομορφιά των περιγραφών των ανθρώπων, της φύσης, της πίστης και του αγώνα όλων προς τη γαλήνη. Υπέροχο βιβλίο, το διάβασα αργά, λίγο, λίγο, απολαυστικά. Πάμπολλες φορές ξαναγυρνούσα πίσω όταν τελείωνε μια πρόταση για να τη ξαναδιαβάσω ώστε να γευτώ τη λογοτεχνία του Βενέζη γουλιά γουλιά σαν ένα παλιό κόκκινο κρασί… Ξεκίνησα να τον διαβάζω με την Αιολική γη που όξυνε τους «λογοτεχνικούς» μου κάλυκες, συνέχισα με την Γαλήνη που τους ικανοποίησε απολαυστικά και θα τελειώσω με το Νούμερο 31328 που φαντάζομαι σαν επιδόρπιο θα κλείσει γλυκά και ολοκληρωτικά την πορεία προς την «αναγνωστική»  μου γαλήνη ώστε να εντυπωθεί στη μνήμη και στην ψυχή μου παντοτινά αυτός ο μοναδικός λογοτέχνης. Και μετά τι;

Joker: Τρέλα για δύο [ Σχολιασμός ταινίας]

Joker: Τρέλα για δύο.  Επιτέλους ένα ενδιαφέρον σίκουελ που δεν «τραβάει από τα μαλλιά» την επιτυχία του πρώτου αλλά αντιθέτως το εμβαθύνει με σκοπό την αναζήτηση ταυτότητας αυτής της βασανισμένης ψυχής. Και ενώ οι περισσότεροι φαν του Τζόκερ περίμεναν να τον δουν να κυριαρχεί και να σκορπά την τρέλα του ως σύμβολο κοινωνικής και πολιτικής επανάστασης ο σκηνοθέτης κάνει μια στροφή προς την κακοποιημένη, βασανισμένη και κρυμμένη, πίσω από την περσόνα του Τζόκερ, άρρωστη ψυχή του Άρθουρ Φλεκ μήπως και τη γιατρέψει. Προσπαθεί με διάφορους τρόπους:

- με τον κοινωνικό θεσμό της υπεράσπισης, μέσω της δικηγόρου του, 

- μέσω της μουσικής και του χορού, ως αχτίδες φωτός, ως καταφύγιο μέσα στα σκοτάδια της ψυχής του(όχι μόνο στέκεται μια χαρά ως μιούζικαλ η ταινία αλλά και ταιριάζει άψογα με τη ψυχοσύνθεση του ήρωα αλλά και της παρτενέρ του, έξυπνη  εισβολή και αξιοποίηση  της Γκάγκα στην ιστορία του Τζόκερ)

 - ταυτόχρονα του  γνωρίζει την αγάπη μέσω της Λι (Γκαγκα) μιας και η αγάπη τα γιατρεύει ολα(;) αλλά έλα που η Λι γοητεύεται και ερωτεύεται τον Τζόκερ, τη σκιά της ψυχής και όχι την ίδια τη ψυχή.

 Άλλωστε βρισκόμαστε στην εποχή της εικόνας, της ψευδαίσθησης και της πλασματικής ευτυχίας. Το φαίνεσθαι κυριαρχεί, πως θα μπορούσε κάποιος να δει κάτι άλλο. Ο Αρθουρ Φλεκ όμως δεν μπορεί άλλο, κουράστηκε, μεγάλωσε, θέλει να είναι ο εαυτός του… ο Τζόκερ τον ξεζούμισε, του ήπιε το αίμα ως βρυκόλακας του εαυτού του. Τη μάνα του την έχει ήδη σκοτώσει, όπως και κάποιους εκπροσώπους της κοινωνίας που γέννησαν τον Τζόκερ, δεν μπορεί άλλο να συνεχίσει ως κακός, θέλει να ησυχάσει πια. (Δεν είναι τυχαίο που ο Τζόκερ ξαναγεννιέται μέσα του όταν του ξανά θυμίζουν τη σχέση  με τη μάνα του μέσα στο δικαστήριο και απολύει τη δικηγόρο του). Στέκεται λοιπόν μπρος στην κοινωνία (βάζοντας το σκαμνί μπροστά στους ενόρκους) και στη κάμερα μπροστά και τους λέει με το πιο θλιμμένο του βλέμμα: Δεν μπορώ άλλο…δεν υπάρχει Joker. «Σκοτώνει» τον Joker. Δυστυχώς όμως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη σκιά του αφού η σκιά δηλώνει την ύπαρξή του σε έναν πραγματικό κόσμο με ήλιο, σε έναν κόσμο που υποτίθεται λάμπει ο ήλιος της δικαιοσύνης. Κι έτσι τον σκοτώνουν κι αυτόν. Δεν υπάρχει λύτρωση λοιπόν, δεν θα μπορούσε άλλωστε, ήταν ανεπανόρθωτο το κακό που υπέστη…

Υπέροχος για άλλη μια φορά ο Φινιξ, εξαιρετική σκηνοθεσία του Τοντ Φιλιπς, ανολοκλήρωτη όμως, σεναριακά, η προσωπικότητα της Λι, χρειαζόνταν και άλλον χώρο και χρόνο για να στεριώσει και να «δέσει» η παρουσία της. Θα συνεχιστεί άραγε με τη δική της ιστορία; Ο σπόρος μπήκε..

Αίας [Σχολιασμός θεάτρου]

Ο Αίας του Σοφοκλή του Γιώργου Νανούρη με τον συγκλονιστικό Μιχάλη Σαράντη και τον Αγρινιώτη ζωγράφο Απόστολο Χατζαρά. Ξεκινάει λοιπόν η παράσταση με τον Σαράντη να μπαίνει στη σκηνή και να μας αφηγείται τον Αίαντα του Σοφοκλή σαν ένας σύγχρονος παραμυθάς. Παρακολουθούμε λοιπόν ένα «παραμύθι» να διαδραματίζεται μπροστά μας, σαν ένα ζωντανό βιβλίο να ξεπηδούν οι ήρωες μέσα από τον παραμυθά που ρυθμίζει τη φωνή του ανάλογα με το ποιον παριστάνει  και με εικόνες που ζωγραφίζονται εκείνη τη στιγμή από τον ζωγράφο. Ο Σαράντης εναλλάσσεται στους ρόλους του με απίστευτη ευκολία, δίνει ολοκληρωτικά τη ψυχή και το σώμα του στο να ζωντανεύει κάθε φορά τον κάθε ρόλο του (9 ρόλους συνολικά) και ο Χατζαράς να τον «βοηθάει» δίνοντας του την εικόνα-ζωγραφιά του κάθε ρόλου. Ο διάλογος του αφηγητή με τον ζωγράφο είναι εικαστικός κι έτσι δημιουργείται ένα οπτικοακουστικό παραμύθι αυτής της αρχαίας τραγωδίας. Ομολογουμένως πρωτότυπη και μοναδική σαν ιδέα μονολόγου αρχαίας τραγωδίας. Ο Μιχάλης Σαράντης είναι τεχνικά άρτιος και η παράσταση δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να διδάσκεται ως μάθημα σε φοιτητές δραματικής σχολής στο πως ένας ηθοποιός μπαινοβγαίνει σε ρόλους τοποθετώντας ανάλογα τη φωνή του και το σώμα του χωρίς καμμία αλληλεπίδραση με άλλο ηθοποιό. Κι εδώ βρίσκεται το «δυσδιάκριτο» θα έλεγα μειονέκτημα της παράστασης γιατί αυτό το μειονέκτημα βρίσκεται μέσα στο πλεονέκτημά της: στην υποκριτική δεινότητα του ηθοποιού. Σε πολλές στιγμές βλέποντας καθηλωμένος τον Σαράντη αναρωτιέσαι, μα πως το κάνει αυτό, με αποτέλεσμα να «βλέπεις» περισσότερο τον ηθοποιό παρά τον ήρωα που ενσαρκώνει κάθε φορά και κάπου να χάνεται και το νόημα της πιο παλιάς τραγωδίας του Σοφοκλή. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα μοναδικό θέαμα, μια εξαιρετική δουλειά και μια καταπληκτική ερμηνεία.

Δεκαεπτά κλωστές, [Σχολιασμός σειράς, βιβλίου]

Δεκαπεπτά κλωστές, βιβλίο του Πάνου Δημάκη,σειρά του Τσαφούλια COSMOTE TV. Ξεκινάμε με τη σειρά η οποία είναι 
ατμοσφαιρική με εξαιρετική σκηνοθεσία, φοβερή φωτογραφία και πολύ καλές ερμηνείες. Κάτι όμως στο σενάριο δεν λειτουργεί καλά. Παρακολουθούμε τον ήρωα να ζει μια απλή ζωή, να ονειρεύεται, να εξασκεί τα ταλέντα του, να ερωτεύεται, μέχρι να έρθει η πρώτη συκοφαντία, η πρώτη αδικία εις βάρος του και να αρχίζει σιγά σιγά η κατάβασή του προς τη κόλαση. Κατά τη γνώμη μου η σειρά έμεινε πιο πολύ στη φωτεινή ζωή του ήρωα παρά στη σκοτεινή για αυτό και φάνηκε λίγο άνισο το αποτέλεσμα, δεν με έπεισε απόλυτα η μετάλλαξή του από ένα φιλήσυχο ανθρωπάκι σε έναν δολοφόνο που σκοτώνει αδιακρίτως, ακόμα και μικρά παιδιά. Οπότε το επόμενο βήμα ήταν να διαβάσω το βιβλίο για να καταλάβω πως και αν αποδόθηκε πιστά σεναριακά αυτή η απίστευτη ιστορία της μαζικής σφαγής στα Κύθηρα, ένα ασύλληπτο γεγονός για τα ελληνικά δεδομένα. Το βιβλίο είναι αρκετά καλό, δημιουργεί κι αυτό τη δική του ατμόσφαιρα αν προσπεράσουμε λίγο το επιτηδευμένο λογοτεχνικό ύφος σε αρκετά σημεία. Οι περιγραφές της φύσης και της κοινωνίας του νησιού καθώς και η προσπάθεια ψυχανάλυσης του ήρωα είναι πολύ αξιόλογες και βαθιά μελετημένες από τον συγγραφέα. Εξηγεί πως η μικρή κοινωνία και η ηθική εκείνης της εποχής μπορεί να καταστρέψουν έναν άνθρωπο πιο πολύ από ότι η σειρά (άλλωστε αυτή είναι η «πολυτέλεια» ενός βιβλίου) αλλά όμως, να τον μετατρέψουν σε δολοφονική μηχανή αθώων ανθρώπων χωρίς να έχει δείξει προγενέστερα κανένα ψυχολογικό πρόβλημα είναι κάπως λιγότερο πιστευτό. Βέβαια σε συνέντευξη του συγγραφέα Πάνου Δημακη αναφέρεται ότι στη πραγματικότητα δεν υπήρχε πατέρας, σε ληξιαρχικό έγγραφο της εποχής υπάρχει η φράση «απόντος πατέρα» χωρίς να γνωρίζουμε τι έχει συμβεί στον πατέρα ενώ στο βιβλίο και κατά επέκταση στη σειρά φαίνεται ότι ο άνθρωπος αυτός μεγάλωσε εντελώς φυσιολογικά με μεγάλη αγάπη και από γλυκύτατους γονείς. Καταλαβαίνουμε βέβαια πόσο δύσκολο είναι μελετηθεί ή τουλάχιστον να σκιαγραφηθεί η προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου που έζησε πριν πάνω από 100 χρόνια σε έναν απομονωμένο τότε νησί στην Ελλάδα (μάλιστα δεν πήρε μεγάλη έκταση στην υπόλοιπη Ελλάδα, τόσο αποτρόπαιο γεγονός) γι’αυτό θεωρώ ότι το βιβλίο και η σειρά στέκονται εξαιρετικά με αξιοπρέπεια και σεβασμό στη μνήμη αυτών των ανθρώπων και γενικά αυτής της τραγωδίας. Οπότε συμπερασματικά όσον αφορά τη σειρά ήταν ευτύχημα που ανέλαβαν αυτό το δύσκολο εγχείρημα να το κάνουν εικόνα και λόγο οι τόσο αξιόλογοι δημιουργοί μας Τσαφούλιας και Παπαοικονόμου. Έπεσε σε καλά χέρια…