The lost daughter [Κριτική ταινίας]

Πρόκειται για την πρώτη ταινία της ηθοποιού Μάγκι Τζίλενχαλ βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Έλενα Φεράντε και αφορά μια μεσήλικη, καθηγήτρια φιλολογίας πανεπιστήμιου, τη Leda (Ολίβια Κόλμαν), που κάνει τις διακοπές της στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στις Σπέτσες και βλέποντας στην παραλία μια νεαρή μητέρα (Ντακότα Τζόνσον) πως συμπεριφέρεται στο παιδί της θυμάται τις δικές της τραυματικές εμπειρίες όταν ασφυκτιούσε στον ρόλο της μητέρας δυο κοριτσιών και δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της!

Ενώ η Ολίβια Κόλμαν, ως εξαιρετική ηθοποιός, «χτίζει» ωραία τον ρόλο της υποδηλώνοντας ότι έχει εσωτερικές πληγές μητρότητας, που ακόμα αιμορραγούν, η σκηνοθέτιδα της τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια και αφήνει μετέωρη την ερμηνεία της χωρίς να την θεμελιώνει και χωρίς να την ολοκληρώνει! Από την άλλη η Τζέσυ Μπάκλεϊ (η νέα Leda) ενώ είναι πολύ καλή δεν ταιριάζει καθόλου, φυσιογνωμικά, με την Κόλμαν ώστε να παίζει τη νεότερη εκδοχή της και είναι σαν να παίζει σε άλλη ταινία! Είναι, λοιπόν, σαν να έχουμε 2 ταινίες σε μία και έρχονται και 2 υποψηφιότητες Όσκαρ για τον ίδιο ρόλο να τονίσουν τον "διχασμό προσωπικότητας": Υποψηφιότητα Α’ γυναικείου ρόλου για την Ολίβια Κόλμαν για τον ρόλο της Leda και υποψηφιότητα Β’ γυναικείου ρόλου πάλι για τον ρόλο της Leda σε μικρότερη ηλικία για την Τζέσυ Μπάκλεϊ!

Η ιστορία αποδυναμώνεται με συνεχή flashback που διαρκούν πολύ και κάθε φορά, όταν επιστρέφει στο παρόν, καλείται ο θεατής να ταυτίσει τη Κόλμαν με την Μπάκλεϊ, να θυμηθεί ότι είναι το ίδιο πρόσωπο σε διαφορετικές ηλικίες! Η Ντακότα Τζόνσον παίζει με το ίδιο λάγνο βλέμμα των γκρι αποχρώσεων και ο Έντ Χάρις φαίνεται να μην έχει καταλάβει ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος του και ως εκ τούτου παίζει αμήχανα και κουρασμένα. Το μόνο που σε κάνει να θέλεις να συνεχίζεις να βλέπεις την ταινία είναι για την κορύφωση, που δεν έρχεται ποτέ, για τα ελληνικά τοπία και όχι για τα ελληνικά στοιχεία (οι Έλληνες παρουσιάζονται για άλλη μια φορά φωνακλάδες και άξεστοι) αλλά και για αυτά τα μεγάλα ονόματα Ολίβια Κόλμαν και Έντ Χάρις.

 

Τελικά, η μόνη που σώζεται είναι η Ολίβια Κόλμαν λόγω της υποκριτικής της εξυπνάδας, αλλά είναι πολύ δύσκολο για αυτήν να διεκδικήσει το δεύτερο Όσκαρ της (πάλι κατά κάποιο τρόπο μέσω Ελλάδας) παίζοντας σε μια τόσο μέτρια ταινία! Μόνο μια Μέρυλ Στριπ θα μπορούσε να το πετύχει αυτό...

Μπέλφαστ [Κριτική ταινίας]

Μια ασπρόμαυρη ταινία γεμάτη χρώματα, γεμάτη φως, με τον προβολέα στραμμένο σε μια οικογένεια που προσπαθεί να διατηρήσει τις αρχές και τις αξίες της μέσα στον παραλογισμό που προκαλεί η μισαλλοδοξία!  Το μικρό τους παιδί, ο Μπάντι, αγαπά να βλέπει σινεμά και να παίζει ποδόσφαιρο στη γειτονιά του παρότι έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη λόγω του θρησκευτικού πολέμου καθολικών και προτεσταντών!

Το μονοπάτι των χαμένων ψυχών [Κριτική ταινίας]

Το μονοπάτι των χαμένων ψυχών, του Γκιγιέρμο Ντελ Τορο. Ένα φιλμ νουάρ που σέβεται το είδος του και είναι ευτύχημα που καταπιάνεται με αυτό ο βραβευμένος με Όσκαρ Ντελ Τορο! Σαν θεματολογία, δεν κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει γιατί πάλι με τέρατα ασχολείται μόνο που αυτή τη φορά δεν τα αγαπάει τα τέρατα του γιατί αυτά βρίσκονται μέσα στους ανθρώπους! Άλλωστε μας το λέει από την αρχή της ταινίας ότι το τέρας που θα δείτε  είναι 100% άνθρωπος μέσω του ρόλου του Γουίλεμ Νταφόε, ένα από τα αφεντικά ενός Λούνα Παρκ, που έχει μετατρέψει έναν απελπισμένο άνθρωπο σε τέρας προς τέρψιν του κοινού!

After Life [Κριτική σειράς]

After life (Παρ΄το αλλιώς), σειρά στο Netflix τριών σεζόν με τη κάθε σεζόν να έχει 6 επεισόδια των 25 με 30 λεπτών. Μια απολαυστικά μαύρη κωμωδία με πνευματώδες, καυστικό, σαρκαστικό, μαύρο χιούμορ, με μία κουβέντα, βρετανικό χιούμορ στα καλύτερα του, που επιβεβαιώνει ακράδαντα τη φήμη του, δοσμένο εξαιρετικά από τον Άγγλο κωμικό, ηθοποιό, σκηνοθέτη και συγγραφέα Ρίκι Τζερβέις που δημιούργησε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί στη σειρά. Παίζει, λοιπόν, τον Τόνι έναν αρθρογράφο της τοπικής εφημερίδας με αυτοκτονικές τάσεις αφότου έχασε τη γυναίκα του από καρκίνο, θρηνεί περνώντας από όλα τα στάδια του πένθους με το να λέει ακατάπαυστα ότι θέλει αδιαφορώντας αν προσβάλλει τον άλλον αφού ενδόμυχα θέλει να τιμωρήσει τον κόσμο για το θάνατο της συζύγου του. Γίνεται, λοιπόν, πικρόχολος γιατί έτσι θεωρεί ότι θα αποκτήσει την υπερδύναμη να τιμωρεί ότι στραβό και παράλογο συναντά αφού απελευθερώνεται από κάθε κοινωνική σύμβαση λόγω έλλειψης νοήματος ζωής. Αποτυγχάνει, παταγωδώς, γιατί όλοι οι άνθρωποι του περίγυρού του, του φέρονται με καλοσύνη και κατανόηση και προσπαθούν να τον στηρίξουν και να τον βοηθήσουν. Τον νικάει μια άλλη υπερδύναμη: η καλοσύνη των κοντινών του ανθρώπων.

Η δεξιά τσέπη του ράσου [Κριτική ταινίας]

Η δεξιά τσέπη του ράσου, ταινία στο ΕRTFLIX (κατεβαίνει 25/01) του Γιάννη Λαπατά με τον Θοδωρή Αντωνιάδη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Μάνο Βακούση. Βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη, ένα εξόχως λυρικό λογοτεχνικό βιβλίο που μεταφέρεται πιστά και ολοκληρωμένα στην οθόνη όσο μπορεί να γίνει αυτό! Κι όμως ο Αντωνιάδης δίνει σάρκα και οστά στον μοναχό Βικέντιο τόσο πειστικά και τον ερμηνεύει τόσο ζωντανά σαν να ξεπηδά πραγματικά μέσα από τις σελίδες του βιβλίου! 

Η δεξιά τσέπη του ράσου [Κριτική βιβλίου]

Η δεξιά τσέπη του ράσου, νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη. Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται τη μοναξιά του ανθρώπου και συγκεκριμένα ενός μοναχού που με συνειδητή επιλογή απομακρύνθηκε από τα εγκόσμια για να υπηρετήσει τον Θεό, με αγάπη και υπακοή. Το βιβλίο αποπνέει ολόκληρο μοναξιά ακόμα και από το εξώφυλλό του. Σπαραχτικό σε πολλά σημεία του, με λυρικές εικόνες, πανέμορφες περιγραφές θάλασσας, φύσης και ψυχικής κατάστασης του μοναχού και ωραίος λογοτεχνικός λόγος με λέξεις νησιώτικης ζωής από το παρελθόν που ανασταίνονται από τον συγγραφέα και παίρνουν περίοπτη θέση ανάμεσα στις άλλες! Ο μοναχός Βικέντιος, λοιπόν, ολομόναχος στο μοναστήρι του πενθεί τον χαμό της σκυλίτσας του, που τον συντρόφευε, τη στιγμή που οι Έλληνες πιστοί πενθούν τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο! Πως να τον αγγίξει το γενικότερο πένθος όταν βιώνει το δικό του, προσωπικό πένθος; Η μόνη του ελπίδα είναι να κρατήσει ζωντανό, έστω ένα από τα σκυλάκια που γέννησε η σκυλίτσα πριν χαθεί, για αυτό και τα φυλάει, ζεσταίνοντας τα, στη δεξιά τσέπη του ράσου του! 

Άνθρωποι με άγχος [Κριτική σειράς]

Άνθρωποι με άγχος, mini σειρά Netflix των 8, 30λεπτων επεισοδίων βασισμένοι στο ομώνυμο βιβλίο του Φρέντρικ Μπακμαν. Όσοι έχουν διαβάσει Μπάκμαν ξέρουν πάνω κάτω τι θα δουν γιατί ξέρουν τι θέλει ο συγγραφέας να «πει» μέσα από τα βιβλία του! Έχω διαβάσει του ιδίου το απολαυστικό  «Η γιαγιά μου σας χαιρετά και σας ζητά συγγνώμη» (δείτε την άποψη μου εδώ: https://librocinema.blogspot.com/2021/01/blog-post_98.html) Η φράση που μου έμεινε από το βιβλίο αυτό είναι:  «...γιατί η ζωή είναι ταυτόχρονα πολύ περίπλοκη και πολύ απλή» και έρχεται το άλλο βιβλίο του μέσω της σειράς αυτής να μας πει «Ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται» ... είναι πιο απλά αν τα δεις αλλιώς... με αγάπη, κατανόηση, συμπόνοια! Η ζωή γίνεται πολύ απλή όταν υπάρχει ανθρώπινη αλληλεγγύη! 

7 Αιχμάλωτοι [Κριτική ταινίας]

7 Αιχμάλωτοι, στο Netflix. Σοκαριστική βραζιλιάνικη ταινία (βραβευμένη με το βραβείο Sorriso Diverso Venezia στο Φεστιβάλ Βενετίας).

O νεαρός Ματέους, ένα έξυπνο παιδί, αναλαμβάνει μια δουλειά σε μια μάντρα στο Σάο Πάολο, ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για τη μητέρα και τις αδερφές του και να συνεχίσει τις δικές του σπουδές. Μέχρι εδώ καλά... Όταν μετά βλέπεις πως εξελίσσεται η ιστορία (ο τόνος υποχωρεί μια θέση στη λέξη δουλειά) από την οποία ξεπηδούν εκμετάλλευση, αγώνας επιβίωσης, αγώνας ηθικής αναρωτιέσαι μέχρι τελευταία στιγμή τι θα γίνει και τι τελικά θα επικρατήσει στις αποφάσεις του Ματέους! Σαν ένας σύγχρονος Ηρακλής στέκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι ουκ ολίγες φορές και καλείται να επιλέξει τον δρόμο της «αρετής» ή τον δρόμο της «κακίας»! Θα γίνει ήρωας ή όχι; Ποιον δρόμο θα επιλέξει;

Last Christmas [Κριτική ταινίας]

 Last Christmas, (Antenna, Σάββατο 01/01, και στο Netflix) χριστουγεννιάτικη ταινία στο Λονδίνο, του Πολ Φέιγκ με σενάριο της Εμα Τόμσον και με πρωταγωνιστές Εμίλια Κλάρκ, Χένρι Γκόλντινγκ και Έμα Τόμσον! Το όμορφο μουτράκι της Κλαρκ, τα τραγούδια του Τζόρτζ Μάικλ με «πρωταγωνιστή» το κλασικό του, Last Christmas, το πανέμορφο χριστουγεννιάτικο Λονδίνο, το σενάριο της Εμα Τόμσον, πασπαλισμένο με γλύκα και ρομαντισμό και λίγο μελό, μας κάνουν μια ευχάριστη ταινία, που δεν κάνει τη διαφορά, αλλά σέβεται το είδος της και στέκεται αξιοπρεπώς ως ευχάριστη, αισιόδοξη κομεντί! Γιατί τα κακά τα αφήνουμε πίσω... Last Christmas και προχωράμε...

Don't look up [Κριτική ταινίας]

Don't look up, καταπληκτική αμερικανική ταινία του Άνταμ ΜακΚέι στο Neflix με απίστευτα ονόματα όπως Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζένιφερ Λόρενς, Τιμοτέ Σαλαμέ, Μέριλ Στριπ, Κειτ Μπλάνσετ! Σατιρική, βιτριολική, επίκαιρη με ένα πανέξυπνο σενάριο καταστροφής της γης από έναν μετεωρίτη που καταφτάνει σε αυτήν!  Δυο επιστήμονες (ο Ντι Κάπριο και η Λόρενς) που είδαν πρώτοι τον μετεωρίτη να έρχεται κρόουν τον κώδωνα κινδύνου μα δεν τους πιστεύουν! Από τη μια είμαστε τόσο αλλοτριωμένοι και βολεμένοι που δεν θελουμε τίποτα να μας ταράξει ούτε καν η καταστροφή του κόσμου από την άλλη ακούμε τόσα σενάρια καταστροφολογίας και συνομωσιολογίας που γινόμαστε δύσπιστοι σε οποιοδήποτε σενάριο τέτοιου τύπου! Παιχνιδάκι για αυτούς τους μεγάλους ηθοποιούς Ντι Καπριο και Λόρενς να μας δείξουν τη φρίκη που νιώθουν όταν δεν τους πιστεύουν και τους παρουσιάζουν γραφικούς και ψυχωτικούς! Αλλά και η Μεριλ Στριπ ως πρόεδρος της Αμερικής δίνει στο ρόλο της τη δική του γραφικότητα, υποδειγματικά (βλέπε Τραμπ).