Φως στο σκοτάδι [Κριτική ταινίας]

Φως στο σκοτάδι, ταινία στο ΕRTFLIX  που σκηνοθετεί,γράφει και πρωταγωνιστεί ο εξαιρετικός Κέισι Άφλεκ! Πρόκειται για μια καταπληκτική ταινία που εξυμνεί τη γυναίκα εν απουσία της και τη πατρότητα, συγκεκριμένα τη σχέση πατέρα-κόρης! Ένας ιός σκοτώνει μόνο γυναίκες και ένας πατέρας φυγαδεύει την κόρη του, ένα μικρό κορίτσι, το οποίο έχει ανοσία και δεν αρρωσταίνει! Μετακινούνται διαρκώς, κατασκηνώνουν σε δάση. Το παιδί είναι πανέξυπνο, έχει κομμένα τα μαλλιά του και ντύνεται σαν αγόρι για να μη γίνει αντιληπτό από τους άντρες που κυκλοφορούν σαν ζόμπι γιατί αλλιώς θα το "κατασπαράξουν".

Υπέροχοι διάλογοι μεταξύ πατέρα και κόρης, ένα τόσο εξαιρετικό σενάριο που δεν χρειάζεται  καμμία σκηνοθετική μαεστρία, απλά μια σταθερή κάμερα που να δείχνει τα πρόσωπα του πατέρα και του παιδιού! Και αυτό έκανε ο Άφλεκ! Μια λιτή σκηνοθεσία στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας που εστιάζει στην ουσία, στα βλέμματα, στα αγγίγματα, στο περπάτημα αυτών των δυο ανθρώπων που παλεύουν για την επιβίωση!  Παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να δημιουργήσει μια δυστοπική και σκοτεινή ατμόσφαιρα στην ταινία του που σε κάνει να βυθιστείς μέσα σε αυτή αλλά και στην αδιάσπαστη  σχέση των χαρακτήρων, κρατώντας σε, όμως, πάντα σε εγρήγορση για το τι πρόκειται να τους συμβεί! Κορυφαίες στιγμές διαλόγου όταν το παιδί ρωτάει τον πατέρα ποια είναι η διαφορά ηθικής και δεοντολογίας καθώς και όταν εξηγεί ο πατέρας στο κορίτσι τη γυναικεία του φύση (έμμηνος ρύση). 

Ο Κέισι Άφλεκ μας παραδίδει ένα εξαίσιο δείγμα κινηματογραφικής του γραφής καταθέτοντας την πίστη του για τη σωτήρια, ζωογόνος γυναικεία δύναμη που μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα και ίσως να το έχει ήδη κάνει, αφανώς, πολλές φορές μιας και η ιστορία γράφεται από τους άνδρες και δεν θα μάθουμε ποτέ την συμβολή της!

Παράλληλες μητέρες [Κριτική ταινίας]

Παράλληλες μητέρες, ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ που δεν θυμίζει και τόσο Αλμοδοβάρ πέρα από τη βασική του θεματολογία: σχέση μητέρας - παιδιού και τη βασική του πρωταγωνίστρια Πενέλοπε Κρουζ που αποτελεί πια την πιο σημαντική του μούσα. Ο Αλμοδοβάρ περιστρέφεται και σε αυτή τη ταινία του γύρω από τη μητρότητα αλλά το προχωράει ακόμα πιο πέρα και βάζει ως δορυφόρο στο θέμα του ένα βασικό κομμάτι της ισπανικής ιστορίας: τους εξαφανισμένους (θαμμένοι στο πουθενά) εκτελεσμένους Ισπανούς από το φρανκικό καθεστώς! Θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τη μητρότητα με το ιστορικό αυτό γεγονός αν σκεφτούμε την Ισπανία ως μητέρα που θάβει τα παιδιά της αλλά στην εξέλιξη της ταινίας παραμένουν θέματα μετέωρα και παράλληλα χωρίς να συγκλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση σε κανένα σημείο! Σαν να έχουμε δύο ιστορίες σε μια ταινία! Και αυτό δεν είναι τόσο καλό για έναν σκηνοθέτη που ξέρει πολύ καλά πως να συνδέει ετερόκλητα μεταξύ τους πράγματα και να συνθέτει έναν «πολύχρωμο» κόσμο που όχι μόνο τα χωράει όλα αλλά συνυπάρχουν και όλα αρμονικά! Παρ’ όλα αυτά η ταινία έχει ενδιαφέρον γιατί πίσω της βρίσκεται έστω και κρυμμένος ο μεγάλος δημιουργός και γιατί αποτελεί χάρμα οφθαλμών, η εξαιρετική Πενέλοπε Κρουζ, να ερμηνεύει στη μητρική της γλώσσα. Δικαίως βραβεύτηκε με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας  στο Φεστιβάλ της Βενετίας!

Clickbait [Κριτική σειράς]

Clickbait: Σειρά μιας σεζόν, 8 επεισοδίων στο Netflix με πρωταγωνιστές τον Άντριαν Γκρενιέρ και την Ζόι Καζάν. Ένας οικογενειάρχης, ο Νικ, εμφανίζεται σε ένα video στο διαδίκτυο, χτυπημένος, κρατώντας πινακίδες που γράφουν ότι κακοποιεί γυναίκες και ότι στις 5 εκατομμύρια θεάσεις του video αυτού, θα πεθάνει. Γύρω από το ενδιαφέρον αυτό γεγονός, εξελίσσεται η πλοκή της σειράς στην οποία το κάθε επεισόδιο αφορά και έναν χαρακτήρα της (π.χ. την αδερφή, τον ντεντέκτιβ, τη σύζυγο, τον γιο). Ξεκινάει, λοιπόν η σειρά, πολύ καλά, κεντρίζοντας την προσοχή μας και θίγοντας διάφορα θέματα, έστω επιφανειακά, όπως κακοποίηση γυναικών, κίνδυνοι διαδικτύου (αναφέρεται κυρίως σε date apps), ρατσισμός, οικογενειακά μυστικά, αδηφάγα ΜΜΕ. Η σκηνοθεσία είναι καλή αν και "πέφτει" σε εύκολες λύσεις σε αρκετά σημεία, οι ερμηνείες αξιοπρεπείς και η μουσική της πολύ καλή! Όλα βαίνουν καλώς μέχρι το έκτο επεισόδιο στο οποίο πετυχαίνεται η κορύφωση της σειράς γιατί μετά έρχεται η κατρακύλα: 

 

Ανατροπές και εκπλήξεις «τραβηγμένες από τα μαλλιά», άστοχες σκηνές, αναίτια δράση, ρόλοι-καταλύτες της πλοκής στριμωγμένοι στο τελευταίο επεισόδιο και όλα αυτά να ρίχνουν το ενδιαφέρον κατακόρυφα και να ακυρώνουν ότι έχει προηγηθεί. Βέβαια, clickbait (δόλωμα για click) αυτό σημαίνει: Παραπλανητικές επικεφαλίδες διαδικτυακών άρθρων που θα κινήσουν την περιέργεια του αναγνώστη και θα τον ωθήσουν να κάνει κλικ ώστε να διαβάσει το άρθρο. Η σειρά αυτή, λοιπόν, επιβεβαιώνει τον τίτλο της, δόλωμα για να πατήσεις το play και μετά το αποτέλεσμα πολύ κατώτερο των προσδοκιών.

Τα πλοία δεν άραξαν [Κριτική βιβλίου]

Τα πλοία δεν άραξαν, του Μενέλαου Λουντέμη. Συλλογή διηγημάτων του μεγάλου μας λογοτέχνη, η οποία εκδόθηκε πρώτη φορά το 1938 και βραβεύτηκε τότε με το Α’ Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας. Γράφει ο Λουντέμης σε ένα διήγημά του: «...Δε θα γράψω ωραίο διήγημα. Ποτέ δεν μπορεί να γράψει ωραίο διήγημα κείνος που κάθεται με φορτωμένη καρδιά και υγρά μάτια να ιστορήσει λυπητερά περιστατικά της ζωής του...”. Κι όμως, αυτοαναιρείται. Με την υπέροχη γραφή του καταφέρνει τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής: τη φτώχεια και μάλιστα την άστεγη φτώχεια, την πορνεία, τη νοσταλγία, την απόρριψη στον έρωτα, την υπαρξιακή ανάγκη για αγάπη, την απώλεια να τα μετουσιώνει σε φως και να ζεσταίνει τις καρδιές μας. Οι λέξεις, οι προτάσεις, οι εικόνες του, σαν πλοία αράζουν τελικά στη ψυχή μας και ξεφορτώνουν τη λογοτεχνική τους πραμάτεια πλουτίζοντας την! Ξεχωρίζουν τα διηγήματα όπως το «Ράντνικα» (ένα απίστευτο ταξίδι σε ένα χωριό στο πουθενά), «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια» (ο συγγραφέας εναποθέτει, μελοδραματικά αλλά και αριστουργηματικά, όλη του τη θλίψη στο φεγγάρι), «Οι καμπάνες του Τραμόντο» (ένα σπαραχτικό αντίο στον φίλο του), «ΒΑΟΒΑΒ» (ωδή στην εργασία και στο νόημα που προσφέρει στην ύπαρξη ενός «γίγαντα»), «Κείνο το παγερό βράδυ» (η τρέλα ενός παράφορου έρωτα) και τα «Ερωτικά μεσάνυχτα» (με τη καταπληκτική σκηνή στο τέλος που τελειώνει με τη φράση: «Μα αχ έρωτα, έρωτα... πώς του μοιάζεις καμιά φορά του αγλύκαντου του Χάρου!»). 

 Ο συγγραφέας του "Ένα παιδί μετράει τα άστρα" μας χαρίζει πολλά αστέρια αλλά και τον ουρανό για να τα τοποθετήσουμε!

Annette [Κριτική ταινίας]

Τα μιούζικαλ είναι πολύ ωραία, η χαρά της ζωής! Ο Άνταμ Ντράιβερ, καταπληκτικός! Η Μαριόν Κοτιγιάρ, λατρεμένη! Ο συνδυασμός όλων αυτών, περίεργος!

Ξεκινάει, λοιπόν η ταινία, και βλέπεις τον Ντράιβερ όχι μόνο να παίζει σε μιούζικαλ αλλά να παίζει και έναν stand-up κωμικό! Και λες, μα δεν του ταιριάζει! Όσο περνάει η ώρα, τον συνηθίζεις και σε αυτό το είδος γιατί η παρουσία του είναι επιβλητική. Τον δέχεσαι και ας μη χαμογελάει καθόλου μιας και είναι σε μιούζικαλ, δεν πειράζει, άλλωστε παίζει έναν σκοτεινό τύπο που ο έρωτας τον κάνει ακόμα πιο σκοτεινό! Από την άλλη, παρακολουθείς τη Μάριον Κοτιγιάρ να παίζει τη σοπράνο που τον ερωτεύεται, την απολαμβάνεις, δεν διαπιστώνεις καμία αντίφαση!  Άλλωστε αυτή η σπουδαία ηθοποιός τα κάνει όλα δικά της! 

Κάνουν παιδί, την Annette, το οποίο παρουσιάζεται ως ξύλινη μαριονέτα υποδηλώνοντας ίσως ότι δεν είναι καρπός αληθινής ευτυχίας ή ότι το βλέπουν σαν κούκλα και όχι σαν έναν μικρό άνθρωπο που καταλαβαίνει τα πάντα! Βέβαια, στην ταινία φαίνεται να υπάρχουν αρκετές παραπομπές σε γνωστά παραμύθια, παραποιημένα κατά κάποιο τρόπο! Εδώ, το παιδί μπορεί να είναι ο Πινόκιο, που λέει συνεχώς ψέμματα, μόνο που το συγκεκριμένο παιδί, η Annette, δεν μιλάει αλλά όταν μιλάει λέει μόνο την αλήθεια! Και τι αλήθεια...! Επίσης η Κοτιγιάρ παραπέμπει σε Χιονάτη που τρώει το δηλητηριασμένο μήλο της κακιάς μάγισσας μόνο που εδώ η κακιά μάγισσα είναι, o αρρωστημένος έρωτας!

Η ταινία έχει αναίτια μεγάλη διάρκεια, σε αρκετά σημεία γίνεται κουραστική (υπάρχει ελάχιστος πεζός λόγος ως μηδαμινός) αλλά υπάρχουν και σκηνές απίστευτης ομορφιάς με καταπληκτικές, ονειρικές αλλά και άγριες εικόνες. Τονίζονται ιδιαίτερα τα χρώματα, όπως το πράσινο για αυτόν, το κίτρινο για αυτήν και το κόκκινο για τον έρωτα-θάνατο (κόκκινο σημάδι στο πρόσωπο του που υποδηλώνει τους δυο θανάτους!).

Το σενάριο της ταινίας είναι σαν να βάζει όλους τους ρόλους να λένε, φωναχτά τις σκέψεις τους και αυτό είναι τόσο ρεαλιστικό και άγριο που δεν μπορεί να είναι πραγματικό και γίνεται σουρεαλιστικό!

Γενικά, το μιούζικαλ αυτό αυτοαναιρείται (καμία χαρά ζωής) και αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο των παραμυθιών: σκοτεινά, μαύρα και παραπλανητικά!

Δε συνίσταται...

Ο Συγγραφέας [Κριτική ταινίας]

Ο συγγραφέας, του Γιάν Γκοζλάν, γαλλική ταινία στο ERTFLIX. Μια πολύ καλή ταινία, ότι πρέπει μετά από τις πολύβουες συναστροφές! Ένας νεαρός (Πιερ Νινέ) που του αρέσει το γράψιμο, θέλει διακαώς να εκδώσει βιβλίο για να μπει στην "οικογένεια" των συγγραφέων που τόσο θαυμάζει! Στέλνει τα χειρόγραφά του σε εκδοτικούς οίκους αλλά απορρίπτονται χωρίς κάποια δικαιολογία! Μέχρι που πέφτει στα χέρια του ένα χειρόγραφο ενός πεθαμένου, το εκδίδει σαν δικό του και από τότε ξεκινούν όλα που θα του «αλλάξουν» τη ζωή! Ο σκηνοθέτης χτίζει σιγά σιγά το θρίλερ του και παρότι γνωρίζουμε πάνω κάτω πως εξελίσσονται τέτοιες ιστορίες το παρακολουθούμε με ενδιαφέρον νιώθοντας την αγωνία και την απόγνωση του ήρωα. Ο ταλαντούχος ηθοποιός Πιερ Νινέ καταφέρνει με την ερμηνεία του να μας κάνει να συμπάσχουμε με αυτόν και να παίρνουμε κατά κάποιο τρόπο το μέρος του γιατί μας πείθει για το πάθος του αλλά και γιατί ως φτωχόπαιδο αγωνίζεται να αναρριχηθεί και να φτάσει στο «ύψος» των πετυχημένων άρα και πλουσίων! Κάνοντας,όμως, απανωτά λάθη (καταραμένη ματαιοδοξία) συνειδητοποιεί ότι δεν είναι για το δικό του μπόι ο κόσμος αυτός (απατηλή λάμψη) και επιλέγει την τιμωρία του... τελικά, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!

Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; [Κριτική θεάτρου]

Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; της Χρύσας Σπηλιώτη από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με τη Σοφία Βογιατζάκη και Άννα Μονογιού σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγεώργου και Κατερίνας Σιώζου.  

Μια πολύ καλή παράσταση που μας παρουσιάζει τη ζωή δυο γυναικών, ξαδέρφες και φίλες κολλητές που ενηλικιώθηκαν μαζί και γέρασαν μαζί! Δυο γυναίκες με τις αδυναμίες και τις αρετές τους, μια φιλία που δοκιμάζεται στο πέρασμα του χρόνου, ένα ταξίδι στο χρόνο για την ανακάλυψη της Αμερικής που δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο τους τον εαυτό. Πολύ καλές ερμηνείες από Βογιατζάκη και Μονογιού με την Άννα Μονογιού, όμως, να ξεχωρίζει ερμηνεύοντας εξαιρετικά κάθε πτυχή του χαρακτήρα του ρόλου της αλλά και των άλλων ρόλων στους οποίους "μπαινόβγαινε" φυσικά και άνετα!

Ένα κείμενο όχι ιδιαίτερα δυνατό παρά μόνο σε κάποια σημεία αλλά τόσο καλά σκηνοθετημένο και ερμηνευμένο που οι αδυναμίες του κειμένου υποσκελίζονται! Τα σκηνικά είναι τόσο λειτουργικά και τοποθετημένα στη σωστή θέση που προσδιορίζουν τον χρόνο και τον τόπο εύγλωττα και δίνουν στις ηθοποιούς την ευχέρεια να κινούνται, να ερμηνεύουν και να υποδύονται τους ρόλους τους αβίαστα και με ταχύτητα χωρίς να επηρεάζεται διόλου η ροή του κειμένου! Ειδικά το τεράστιο ρολόι που δεσπόζει πάνω από όλα στη σκηνή είναι και το πιο δηλωτικό στοιχείο για τον χρόνο που είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο ανίκητος δυνάστης από τον οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει και προσθέτει πέρα από φθορά αλλά και γνώση της ματαιότητας των πραγμάτων. Οι ηρωίδες αποδέχοντας την υποτέλεια τους στο χρόνο, αποδέχονται η μία την άλλη, αποδέχονται τα λάθη τους, αποδέχονται τον εαυτό τους και γερνούν μαζί.

Η μουσική του Διονύση Τσακνή στηρίζει απόλυτα το έργο καθώς και τα κοστούμια, ειδικά το κοστούμι του άντρα που κυκλοφορεί στις ζωές των γυναικών σαν σκιά είναι ιδιατέρως ευρηματικό.  (Το ιδανικό, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν να μη παρουσιαζόνταν καν ο άντρας σαν φυσική παρουσία να παρέμεινε μια μαύρη κάσκα και ένα μαύρο πανωφόρι: "για ένα αδειανό πουκάμισο".)

Να λοιπόν πως ένα απλό κείμενο μπορεί να απογειωθεί με καλές ερμηνείες, μουσική, κοστούμια αλλά κυρίως με εξαιρετική σκηνοθεσία που εκμεταλλεύεται κάθε σημείο της σκηνής, ακόμα και της πλατείας, χωρίς να αφήνει σε κανένα σημείο να γίνει "κοιλιά" στο έργο και να κάνει τον θεατή να μην καταλαβαίνει πότε πέρασε ο χρόνος και τελείωσε η παράσταση, νικώντας έτσι κατά κάποιο τρόπο το τεράστιο ρολόι που στέκεται απειλητικά στο σκηνικό της ζωής μας.

Ορατή σαν αόρατη [Κριτική βιβλίου]

Ορατή σαν αόρατη, η αγαπημένη μας Ζυράννα Ζατέλη επανήλθε με το τρίτο μέρος της τριλογίας «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους». Μας ξαναβάζει στη ζωή της Λεύκας που έχει μεγαλώσει πια και επαγγέλεται ghost writer! Γράφει δηλαδή για μια άλλη, την Εζμίρα Σιουντεβά, η οποία την πληρώνει για να της γράφει ποιητικές συλλογές και κείμενα  και αυτή να τα εκδίδει σαν να είναι δικά της! Φαίνεται πια καθαρά ότι η Λεύκα έχει πολλές ομοιότητες με τη Ζατέλη! Όλοι οι ζατελικοί ψάχνουν σε ποια συγγραφέα έχει δώσει κείμενά της η Ζατέλη και ποιο μυστικό κρύβει το όνομα αυτό: Εζμίρα Σιουντεβά. Το θέμα δεν είναι τόσο αυτό, όσο το ότι μας φαίνεται τεράστιο το διάστημα μέχρι να ξανά εκδώσει μυθιστόρημα (κάθε 7 χρόνια όπως γεννούν οι ελαφίνες!). Παρά ταύτα εξακολουθεί να μας μαγεύει με την ονειρική της γραφή και με το θεσπέσιο τρόπο που χρησιμοποιεί τις λέξεις και περιγράφει τους ήρωές της! 

Το τελευταίο βιβλίο της, «Ορατή σαν αόρατη», άργησε πολύ (πάνω από 7 χρόνια) και παρόλο που δεν είναι  όπως τα προηγούμενα που μας μετέφεραν μαγικά σε ένα άλλο σύμπαν, είναι τόσο ευπρόσδεκτοι οι παλιοί λατρεμένοι ήρωες όπως ο Σέρκας, ο Ντάφκος, η Ελένη, η Ζήνα που δεν μπορείς να μην απολαύσεις οτιδήποτε γράφει για αυτούς και για την ζωή τους! Αυτά τα μυθιστορηματικά πρόσωπα έχουν αποκτήσει σάρκα και οστά μέσω της γραφής της που πλέον αναρωτιέσαι αν πρόκειται για πραγματικά αγαπημένα πρόσωπα της συγγραφέως! Σίγουρα όμως έχουν γίνει δικά μας αγαπημένα πρόσωπα! Σε αυτό το βιβλίο μπερδεύει ακόμα πιο πολύ τη φαντασία με τη πραγματικότητα γιατί είναι εμφανές ότι με το ένα πόδι πατάει στην πραγματικότητα και με το άλλο στη μυθοπλασία!

 Η Ζατέλη, η μοναδική αυτή συγγραφέας περιδιαβαίνει μέσα στα βιβλία της, αόρατη σαν ορατή! Όταν σε μια συνέντευξη τη ρώτησαν: Τι είστε κυρία Ζατέλη; Αερικό; Μάγισσα; Ξωτικό; Αυτή απάντησε: «Είμαι η Ζυράννα. Λίγο πολύ τα εμπεριέχω όλα. Μα και γήινη συνάμα. Πολύ. Πατώ για να πετώ.»

Ειδικοί Ανταποκριτές [Κριτική ταινίας]

 

Αν σας άρεσε η σειρά After Life (https://librocinema.

.com/2022/01/after-life.html) και απολαύσατε τον Ρίκι Τζερβέις να γίνεται καυστικός και με το ευφυές, μαύρο χιούμορ του να αποδομεί την ίδια τη ζωή, δείτε την ταινία "Ειδικοί Ανταποκριτές" με σενάριο και σκηνοθεσία δική του, για να πάρετε ξανά μια μικρή γεύση από την κυνική του ματιά που τη στρέφει, αυτή τη φορά, προς την Αμερική! Στο στόχαστρό του είναι η δημοσιογραφία, το πως κατασκευάζονται οι ειδήσεις, το πως πλάθονται ολόκληρες ιστορίες από ελάχιστα στοιχεία και πως το κοινό πιστεύει οτιδήποτε αρκεί να είναι όμορφα πλασαρισμένο! Μαζί του παίζουν ο Έρικ Μπάνα και η Βέρα Φαρμίγκα που ερμηνεύουν τους ρόλους τους όπως ακριβώς θα ήθελε ο Τζερβέις για να περάσει τη σάτιρά του συγκεκριμένα στο πόσο σημαντική είναι η εικόνα αλλά και πόσο εύκολο είναι για κάποιον κυνικό και αδίστακτο να εκμεταλλευτεί καταστάσεις και να πλουτίσει ειδικά στην Αμερική! Δεν μπορεί να συγκριθεί η αγγλική σειρά του (βαθιά φιλοσοφημένη) με τη ταινία (προσαρμοσμένη στα αμερικάνικα δεδομένα) αλλά σίγουρα περνάς ευχάριστα και χαλαρά απολαμβάνοντας έναν Τζερβέι που καταφέρνει με την καταλυτική του παρουσία να μην τον επισκιάζουν ούτε στο ελάχιστο οι φωτογενείς συνάδελφοί του Μπάνα και Φαρμίγκα. Ακόμα και η Αμερική αδυνατεί να τον «καπελώσει», δεν μπορεί να τον αφομοιώσει αφού αυτός ο τύπος δεν «χωνεύεται» εύκολα! Βitter Englishman!

The lost daughter [Κριτική ταινίας]

Πρόκειται για την πρώτη ταινία της ηθοποιού Μάγκι Τζίλενχαλ βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Έλενα Φεράντε και αφορά μια μεσήλικη, καθηγήτρια φιλολογίας πανεπιστήμιου, τη Leda (Ολίβια Κόλμαν), που κάνει τις διακοπές της στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στις Σπέτσες και βλέποντας στην παραλία μια νεαρή μητέρα (Ντακότα Τζόνσον) πως συμπεριφέρεται στο παιδί της θυμάται τις δικές της τραυματικές εμπειρίες όταν ασφυκτιούσε στον ρόλο της μητέρας δυο κοριτσιών και δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της!

Ενώ η Ολίβια Κόλμαν, ως εξαιρετική ηθοποιός, «χτίζει» ωραία τον ρόλο της υποδηλώνοντας ότι έχει εσωτερικές πληγές μητρότητας, που ακόμα αιμορραγούν, η σκηνοθέτιδα της τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια και αφήνει μετέωρη την ερμηνεία της χωρίς να την θεμελιώνει και χωρίς να την ολοκληρώνει! Από την άλλη η Τζέσυ Μπάκλεϊ (η νέα Leda) ενώ είναι πολύ καλή δεν ταιριάζει καθόλου, φυσιογνωμικά, με την Κόλμαν ώστε να παίζει τη νεότερη εκδοχή της και είναι σαν να παίζει σε άλλη ταινία! Είναι, λοιπόν, σαν να έχουμε 2 ταινίες σε μία και έρχονται και 2 υποψηφιότητες Όσκαρ για τον ίδιο ρόλο να τονίσουν τον "διχασμό προσωπικότητας": Υποψηφιότητα Α’ γυναικείου ρόλου για την Ολίβια Κόλμαν για τον ρόλο της Leda και υποψηφιότητα Β’ γυναικείου ρόλου πάλι για τον ρόλο της Leda σε μικρότερη ηλικία για την Τζέσυ Μπάκλεϊ!

Η ιστορία αποδυναμώνεται με συνεχή flashback που διαρκούν πολύ και κάθε φορά, όταν επιστρέφει στο παρόν, καλείται ο θεατής να ταυτίσει τη Κόλμαν με την Μπάκλεϊ, να θυμηθεί ότι είναι το ίδιο πρόσωπο σε διαφορετικές ηλικίες! Η Ντακότα Τζόνσον παίζει με το ίδιο λάγνο βλέμμα των γκρι αποχρώσεων και ο Έντ Χάρις φαίνεται να μην έχει καταλάβει ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος του και ως εκ τούτου παίζει αμήχανα και κουρασμένα. Το μόνο που σε κάνει να θέλεις να συνεχίζεις να βλέπεις την ταινία είναι για την κορύφωση, που δεν έρχεται ποτέ, για τα ελληνικά τοπία και όχι για τα ελληνικά στοιχεία (οι Έλληνες παρουσιάζονται για άλλη μια φορά φωνακλάδες και άξεστοι) αλλά και για αυτά τα μεγάλα ονόματα Ολίβια Κόλμαν και Έντ Χάρις.

 

Τελικά, η μόνη που σώζεται είναι η Ολίβια Κόλμαν λόγω της υποκριτικής της εξυπνάδας, αλλά είναι πολύ δύσκολο για αυτήν να διεκδικήσει το δεύτερο Όσκαρ της (πάλι κατά κάποιο τρόπο μέσω Ελλάδας) παίζοντας σε μια τόσο μέτρια ταινία! Μόνο μια Μέρυλ Στριπ θα μπορούσε να το πετύχει αυτό...